Weken geleden had ik al met ze afgesproken dat ik langs zou komen als ze met hun spelersgroep en een paar andere begeleiders op trainingskamp in Papendal zouden verblijven. Een dagje de sfeer opsnuiven en op het einde van de middag weer terug naar huis. Trainer Peter Hoek en zijn onafscheidelijke vriend en assistent Marco van Diën, samen verantwoordelijk voor het reilen en zeilen bij vijfdeklasser Abbenbroek, vonden het een leuk idee. Ik naar Papendal dus.
Toen ik aankwam op het sportterrein, onder de rook van Arnhem, keek ik mijn ogen uit. Papendal bleek een enorm groot en van alle gemakken voorzien sportcomplex te zijn. En heel mooi bovendien. Nederlandse topsporters trainen, eten en slapen er en ook zijn alle facetten aanwezig zijn voor een prima trainingskamp van amateurvoetbalploegen.
Op de muur van het hotelgedeelte waar Abbenbroek van vrijdag- tot zondagmiddag verbleef, staat met grote letters ‘HIER SLAPEN WINNAARS’. Ik vertelde dat tegen Peter en Marco, nadat ik hen gevonden had in de ontbijtzaal. ‘Als hier winnaars slapen, waar slapen jullie dan’, vroeg ik ze en ontlokte daarmee bij hen een minuscuul glimlachje. ‘Winnen is niet het allerbelangrijkste voor ons’, zouden ze later die middag uitleggen. ‘Het gaat ons veel meer om de onderlinge samenhang, het bevorderen van een fijne groepssfeer en vandaar uit toewerken naar presteren.’ ‘Dat mag ook wel na een jaar waarin niet alles op rolletje verliep’, zeiden ze er meteen bij.
Vorig jaar was hun eerste seizoen bij Abbenbroek, na samen vier jaar lang bij Simonshaven in de weer te zijn geweest. Dat eerste seizoen was niet helemaal naar hun zin gegaan. Of helemaal niet, zo kun je het ook zeggen. Peter en Marco hadden toen een hele grote selectie tot hun beschikking, met veel nieuwe jongens uit de omgeving, want oudere jeugdelftallen zijn er niet bij Abbenbroek. De aanwas voor een eerste elftal moest dus van buiten komen. Een samengeraapt zooitje was het. Zo zullen Peter en Marco het nooit verwoorden, maar feit was wel dat de spelers onderling nooit accordeerden. ‘Het is ons niet gelukt daar een eenheid van te maken en om het goede eruit te halen, maar we vragen ons af wie dat wel gelukt zou zijn’, zeggen ze.
Dit seizoen hebben ze 14 spelers minder in de selectie en dat is de sfeer flink ten goede gekomen. Het accordeert nu wel. Alle neuzen staan nu dezelfde kant op en dat was vorig seizoen wel anders. Prestatief gaat het nog niet geweldig met de ploeg. In de elf gespeelde competitiewedstrijden tot nu toe werd er slechts één keer gewonnen, met 2-1 van FIOS. Daar staan nederlagen tegenover van 5-0 uit bij WFB, 7-1 uit bij Melissant en 7-0 thuis tegen Rockanje. ‘Dat gaat echt wel veranderen, maar geef ons nog de tijd’, zeggen Peter en Marco. ‘Als je met zulke cijfers om de oren wordt geslagen, moet je je verlies pakken, naar nooit bij de pakken neer gaat zitten. Dat is onze eer te na’, vertellen ze erbij.
Bij Simonshaven hebben ze het uiteindelijk voor elkaar gekregen dat er meer gewonnen werd. Bij hun komst was dat een onbeduidend clubje, waartegen elke tegenstander freewheelend de drie punten pakte. Maar jaren later was de ploeg getransformeerd tot een tegenstander waarmee echt wel rekening gehouden moest worden. Dit gaat hen bij Abbenbroek ook lukken. Zeker weten! Maar om dat voor elkaar te krijgen, blijven ze wel afhankelijk van de komst van voetballers ‘van buiten.’ En in die vijver wordt door meer clubs in de omgeving gevist.
‘Wie in een eerste elftal wil voetballen, moet naar Abbenbroek komen’, maken Peter en Marco reclame, maar ze benadrukken dat er nu beter gekeken wordt of nieuwelingen wel passen in de sfeer. Met eigen ogen heb ik zaterdag gezien dat over die sfeer geen klagen meer is. Die is prima en dat is al de eerste winst die Peter en Marco gepakt hebben.
Natuurlijk hadden een paar jongens zich verslapen en misten daardoor de eerste groepsactiviteit. Maar dat gebeurt na een nachtje doorhalen in de horeca in de buurt bij elke club die op trainingskamp is. Die eerste groepsactiviteit was trouwens een Zweeds loopspel, voor nagenoeg alle spelers iets totaal onbekends. Ze hadden verwacht dat ze zich ’s ochtends uit de naad moesten gaan rennen, maar dat bleek niet het geval te zijn. Het was een soort quiz, door Peter en Marco eigenhandig in elkaar gezet, waarbij de vragen verspreid over een grasveld op de grond lagen en waarvan de antwoorden steeds genoteerd moesten worden op een papier, dat niet meegenomen mocht worden. Er werd in koppels gespeeld en gerend hoefde er niet te worden. Het was heel relaxed en super leuk om te doen. Samen met elftalleider Michiel van Bodegom heb ik met veel plezier meegedaan. Hoe we het er van afgebracht hebben, weet ik helaas niet. Toen dat bekend gemaakt werd, zat ik alweer in de auto terug naar huis. Ik zou het graag nog willen weten, want er waren leuke prijzen te verdelen.
Mooi stuk Jan
Van een heel mooi koppel en hart voor de club en spelers.
Veel succes nog en gefeliciteerd Peter en Marco
fantastische trainers die bij iedere club – ook op een hoger niveau – passen.
Spel verbeterend en sfeerverhogend !
Succes verder mannen.