Haar man Harold was leider van de C-junioren en haar zoon Ruben speelde als linksback mee in dat team. En alle zaterdagen stond ze bij uit- en thuiswedstrijden langs de lijn om hen aan te moedigen. De nu 55-jarige Ella merkte indertijd op een wat druilerige speelochtend op dat het wat rommelig was in de kantine. Er stond een lange rij bij de uitgiftebalie van snacks en snoep en achter de bar stonden slechts twee mensen die doorlopend bezig waren met het tappen van biertjes en het uitschenken van frisdranken. “We zijn slechts met zijn drietjes, want Peter, Stien en Thea zijn ziek”, zo liet één van hen weten. Ella aarzelde geen seconde en sprong bij om assistentie te verlenen. En vijfentwintig jaar later staat ze er nog.
Bij wijze van spreken dan, natuurlijk. Ella ging nooit meer weg en is inmiddels één van de vaste vrijwilligers van het kantineteam geworden. Bij haar in het gezin gaat het vrijwel dagelijks over voetbal. En over riviervissen. Dat was een hobby van haar vader. Tijdens een evenement op een zijtak van de Merwede bij Dordrecht waar zowel haar vader als een aantal visvrienden aan deelnamen ontmoette de toen nog pas dertienjarige Ella de vijftienjarige Harold. Ze visten allebei mee en hengelden ook wat naar elkaar. En van het één kwam het ander. Eerst verkering, vervolgens verloofd. En een paar jaren daarna getrouwd. En uit hun huwelijk kwamen zoon Ruben en dochter Mariëlle voort. Alle vier liefhebbers van de voetbal- en vissport.
“De zaterdag is voor het voetbal. En op de zondag gaan we vroeg uit de veren en met de boot het water op. Daar waar het is toegestaan uiteraard. Want in sommige gebieden mag je niet zomaar gaan uitwerpen. Prachtig en ook rustgevend om te doen. Zeker na een hectische dag op de club.”
Die club is één van de vele in de regio 010. Inmiddels al twee keer met andere verenigingen gefuseerd en op een paar jaar geleden geopend complex gevestigde reeks velden met een twee-laags clubgebouw. Onder de kleedruimten en verzorgers- en materiaalhokken. En boven de bestuurskamer, commissiekamer, vergaderruimte en kantine, waar wel een paar honderd mensen in terecht kunnen. In de regio 010, omdat het gezin woonachtig is in Barendrecht, maar de roots van Harold iets noordelijker liggen. “Hoor je dat niet dan? Het dialect is echt puur Rotjeknor.”
Terug naar de kantine. Inmiddels heeft Ella zich opgewerkt tot ‘kantinebaas’. Geheel voorzien van alle verplichte certificaten om op professionele wijze haar ‘werk’ te kunnen doen. “Maar toch ben ik nog altijd vrijwilliger.” En dat heeft zo z’n voordelen, zegt ze. “De verantwoordelijkheid ligt nog steeds bij het bestuur. Ook al moet er altijd iemand aanwezig zijn die over de vereiste papieren beschikt ben ik niet financieel verantwoordelijk voor het runnen van de kantine. Ik maak deel uit van een commissie, die zich bezighoudt met het werven, opleiden en aanstellen van bar- en kantinemedewerkers, ook allemaal vrijwilligers. En ik verzorg de bestellingen en het voorraadbeheer. Twee van de commissieleden zijn vertegenwoordigd in de commissie Financiële Zaken, en gaan over de financiële kant van de inkoop, het voorraadbeheer en de uitgifte van de producten die op de keuzelijsten staan. Eén van hen is afgevaardigde naar het algemeen bestuur, dat weer rapporteert aan het hoofdbestuur. Waar de penningmeester in zit. Er zijn diverse lijntjes die ervoor zorgen dat alles goed blijft draaien en die van elkaar weten hoe de zaken ervoor staan. Dat is een goede zaak. Jaren geleden was er één persoon, die over alles ging, en ook nog in het bestuur zat. Die trok het niet meer, toen de club groter en groter werd. Nu maken vele handen lichter werk. Want om eerlijk te zijn: écht licht is het niet, hoor.”
Ella vertelde over allerlei vrachten die de kantine moesten bevoorraden. Gelukkig beschikt de accommodatie over een lift, want anders hadden vrijwilligers duizenden dozen steeds trap op en trap af moeten tillen. “Dat hoeft hier niet. Bij het oude verenigingsgebouw kon niet dichtbij gelost worden en moesten we alles met karretjes vanaf de parkeerplaats naar de kantine brengen. Dat was nog wel een ding, hoor. Hier komt de bezorgdienst tot aan de liftdeur en kan alles op rolcontainers zo naar boven toe. Ideaal.”
Er zijn nog meer dingen veranderd. Van kleine tot grote zaken. Zo is de oude kassa, met schuiflade en bonnenrollen enige jaren geleden omgeruild voor een modern scansysteem, waar ook het betaal- en voorraadbeheer aan gekoppeld is. Zo kan men alleen nog met pin of clubpas betalen. Dat betekent dat er geen contant geld meer in omloop is. “Dat scheelt een hoop telwerk. Maar ook is er sinds de invoering ervan geen enkele poging tot inbraak meer geweest in onze kantine. Als er niks te halen valt dan verdwijnen de dieven in de nacht.”
Het voordeel van een automatisch registratiesysteem is ook dat men weet wat de exacte verkoopgegevens zijn van producten die over de ’toonbank’ gaan. “Er is natuurlijk ook sprake van derving. Etenswaren of dranken die niet verkocht worden, omdat deze niet geschikt zijn of kapotgaan. Maar ook worden consumpties bijgehouden die worden ‘weggegeven’. Denk aan uitreikingen van producten aan clubscheidsrechters, die na elke wedstrijd met een drankbon en snackbon iets kunnen komen bestellen. Daar heeft de algemene ledenvergadering over besloten dat dit op deze wijze mag plaatsvinden. En wij moeten het uiteindelijk afboeken als afschrijving. Er is goed over nagedacht. De resultaten van de kantine zijn hierdoor ook veel beter dan voorheen. Zijn we blij mee.”
In het midden van de kantine hangt een grote kast met allerlei prijzen erin. Gewonnen door voetballende elftallen. De ‘korte muur’ in de kantine bevat allerlei fotocollages, met enkele grote foto’s die de kleine afwisselen. Op één ervan – pas toegevoegd – staat Ella. Tijdens de laatste algemene ledenvergadering werd ze in het zonnetje gezet voor haar inzet.
“Dat had voor mij niet gehoeven, hoor. Maar ik ben er wel blij mee. Boven de foto staat ’25 jaar onze kanjer in de kantine: Ella!’. Een foto van toen en nu met elkaar gemixt. Men heeft me ook benoemd tot Lid van Verdienste. Dat doet me wel wat. Maar toen ik wat woordjes van dank mocht spreken heb ik ook de namen genoemd van de mensen die er toen al waren en nu nog steeds zijn. Ik was blij verrast dat ook Klaas, Tineke en Ruud tot Lid van Verdienste werden benoemd. Voor de grap werden we omgedoopt tot de ‘Bende van Vier’.” Die foto hangt er overigens ook tussen.
De grootste verschillen tussen toen en nu zijn volgens Ella de mentaliteit en het gedrag van met name de jongere bezoekers van de kantine. Maar ook een aantal ouderen, de jongeren van toen dus, hebben een attitude die zich verhoudt tot hoe de huidige samenleving zich vertoont.
“Ze hebben een korter lontje, nauwelijks geduld en begrip en gedragen zich soms echt op een wijze alsof ze ‘meer’ zijn dan anderen. Daar moet je mee om kunnen gaan. Ook als het een keertje uit de hand loopt. Vroeger werd men gecorrigeerd door anderen, nu hebben deze personen af en toe ook een figuurlijke tik nodig van de vrijwilligers achter de bar en uitgiftebalie. En wie zich niet gedraagt wordt er direct uitgezet. Ik ben er altijd een voorstander van geweest om iedereen als gast te beschouwen maar men moet zich wel als gast gedragen. Ja, ook dat is wel een beetje veranderd door de jaren heen. Vijfentwintig jaar geleden was ik nog een betrokken moeder die een beetje terughoudend maar wel met een bepaalde flair haar ding probeerde te doen. Vandaag de dag pakt deze dame het allemaal wat professioneler aan. Een beetje no nonsens, rechttoe rechtaan dus. Maar wel als het even kan met een welgemeende glimlach op het gezicht. Want wat ik ook doe, ik doe het vooral omdat ik er plezier in heb. Nog een jaar of tien ga ik ermee door. Als ik 65 ben, dan stop ik er hoe dan ook mee. En wat ik dan ga doen, dat zie ik te zijner tijd wel. Dan tap ik uit een ander vaatje. Wie weet ga ik met Harold wel meerdere malen per jaar een lang weekend riviervissen. In Duitsland en België, bijvoorbeeld. Mijn neus achterna.”
Oud-amateurscheidsrechter en sportcolumnist Egbert Egberts gaat wekelijks op zoek naar bijzondere verhalen van vrijwilligers, zoals arbiters en clubmensen, of gebeurtenissen in het voetbal voor VoetbalRotterdam. En doet daar op een luchtige manier verslag van in ‘Buitenspel’. Reageren mág!
(Foto Riviervissen: Egbert Egberts / Foto Egbert Egberts: Justin Egberts)
