Gisteren kwam op sociale media voorbij dat Hans Verhart overleden is. Daar schrok ik van. Ik wist dat het de laatste jaren lichamelijk niet goed met hem ging, maar dat het zo erg was, met deze fatale afloop, dat hakt er wel in. Hans’ overlijden laat diepe sporen na. Allereerst natuurlijk voor zijn familie, maar ook bij mij laat de dood van Hans een grote leegte na.
Altijd als ik hem tegenkwam langs de voetbalvelden, had hij heel veel te vertellen. En nooit was dat vervelend. Hans toonde diepe interesse in je en liet dat altijd blijken. Mooi dat in het in memoriam bericht dat Rhoon op de clubsite zette, vermeld werd dat Hans altijd wel verhalen te vertellen had. ‘Je gooide er een kwartje in en je kreeg voor een tientje aan woorden en verhalen’, zo staat er. Dat klopt helemaal. Overal had Hans wel een mening, overal kon hij een verhaal over vertellen en nooit was dat stuitend. Zo vond hij het jammer dat ik de portretfoto uit mijn tuin voor een struik bloeiende jasmijn niet meer gebruikte boven mijn columns. Daar begon hij altijd over. Hans zei het telkens met een grote glimlach op zijn gezicht, maar je wist dat hij het meende. Hieruit blijkt dat Hans oog had voor details.
Dat laatste slaat vooral op hoe hij omging met keepers van regionale amateurclubs. Hij kende ze bijna allemaal en velen kenden hem. Vele jaren achtereen gaf hij in de zomermaanden privétrainingen aan keepers, die fit wilden blijven. Tientallen keepers heeft hij in de loop der jaren op die manier in de zomerstop onder handen genomen. Meerdere avonden in de week was hij ermee bezig en als een keeper een keertje verhinderd was, stond Hans de volgende ochtend met hem op het veld, als zijn eigen continuwerk bij Aluchemie het tenminste toeliet. Ik ken verschillende keepers die ’s zomers door Hans getraind werden en allemaal waren ze dolenthousiast over de trainingen die ze van hem kregen.
Hans was als keeperstrainer een kanjer. Nadat hij zelf als keeper een mooie carrière had gehad tot in het betaald voetbal aan toe als tweede keeper bij Sparta achter Pim Doesburg, werd hij keeperstrainer bij Rozenburg, dat toen nog landelijk op het hoogste amateurniveau voetbalde. Sindsdien heeft hij misschien wel met honderd keepers gewerkt, tijdens verschillende periodes bij Rozenburg en ook bij Rhoon, ook toen het lichamelijk eigenlijk niet meer kon.
Maar Hans was zo’n liefhebber dat hij zich niet liet ringeloren door lichamelijk ongemak en hij vertelde altijd dat het nog wel ging met hem. Maar de laatste tijd ging het echt niet meer. Steeds minder vaak was hij bij de club te vinden, keepers trainen deed hij al een tijd niet meer. Dat moet veel pijn gedaan hebben bij hem. Niet meer kunnen doen wat hij zo graag deed.
Zondag 24 november overleed Hans op 69-jarige leeftijd. Hij laat een vrouw en twee volwassen dochters na. Ik wens hen allen heel, heel veel sterkte toe. Ze zullen Hans ongetwijfeld herinneren als een goed mens. Ze zijn niet de enigen.
