Met toch wel hooggespannen verwachtingen ben ik zaterdagmiddag naar Zuidland-Hellevoetsluis gegaan, een derby in de tweede klasse D. Een wedstrijd tussen twee ploegen die naar verwachting bovenin mee gaan doen. ‘Dat moet een leuk potje worden’, zo dacht ik van te voren. Dat werd het dus niet. Het Hellevoetsluis van trainer Mark van Os had een totale off-day en het Zuidland van Glenn den Uyl was niet veel beter, maar wel effectiever in het benutten van de spaarzame kansjes die het bij elkaar voetbalde.
Viel er dan helemaal niets te genieten?
Natuurlijk wel. Hoe slecht een wedstrijd ook is, hoe armzalig er ook gevoetbald wordt, altijd gebeuren er wel dingen die de moeite waard zijn. Zoals die 1-0 van Robin van Buuren bijvoorbeeld. Precies in de loop en tot op de centimeter nauwkeurig werd hij in volle sprint aangespeeld door zijn broer Neal en stond daardoor meteen voor keeper Deshney Hoornweg. Die kwam zijn doel uit en maakte zich heel breed, nog breder dan hij al is. Dat bedoel ik niet denigrerend, want hoewel Deshney nog altijd fors aan de maat is, is hij aanzienlijk slanker dan hij een paar jaar geleden was. Het zal wel met zijn lichaamsbouw te maken hebben.
Maar ik had het over Robin van Buuren, die ineens voor hem opdook en exact op het juiste moment de rollende bal aaide met zijn voet. Het was een bewuste actie en daardoor veranderde de bal plots van richting en stond Deshney op het verkeerde been. Langzaam verdween de bal al hobbelend in het doel. Het was het hoogtepunt van een kwalitatief povere eerste helft.
Na rust was het niet veel beter. Hellevoetsluis was wat vaker op de helft van Zuidland te vinden, maar tot echt grote kansen leidde dat niet. Aan de andere kant van het veld viel nog wel een treffer te noteren en opnieuw was Robin van Buuren de maker. Hoewel hij dus twee keer scoorde, was Robin voor mij toch niet de man van de wedstrijd. Dat was zijn ploeggenoot Sven van den Bogaerdt, de linker centrale verdediger die 90 minuten lang niks fout deed, afgezien van dat ene balletje vlak voor tijd dat hij een beetje ongecontroleerd over de zijlijn trapte. Maar verder deed Sven alles goed. Altijd stond hij op de goede plek en was daardoor vaak het eindpunt van een Hellevoetsluisaanval, altijd was zijn passing nauwkeurig en altijd bewaarde hij de rust en het overzicht.
Sven heeft zich de laatste tijd zeer positief ontwikkeld. Hij was zaterdag de absolute uitblinker, de beste man van het veld. Tot en met vorig seizoen was hij rechtsback. Hij speelde zijn wedstrijdjes tamelijk anoniem. Hij was betrouwbaar, meer niet. Basisspeler was hij wel, maar opvallen deed hij niet vaak. Omdat Maurice Wolters aan het einde van vorig seizoen stopte, kwam er bij Zuidland centraal achterin een plekje vrij. De nieuwe trainer Glenn den Uyl vulde dat op door Sven van de rechterkant weg te halen en centraal achterin te posteren. Het bleek een gouden greep. Sven speelt op die plek alsof hij daar al jaren voetbalt. Hoewel zowel Zuidland als Hellevoetsluis zaterdag ver onder de maat bleven en niet konden brengen waartoe ze wel degelijk in staan zijn, maakte het optreden van Sven van den Bogaerdt mijn dag toch meer dan goed. Ik heb van hem genoten zaterdag. Bedankt Sven.
