De Olympische Spelen liggen weer achter ons. En de sportzomer van het jaar 2024 is nog lang niet voorbij. Terwijl het voetbalseizoen weer voor velen in aantocht is richt ik me volledig op die andere liefde van mij. Basketbal.
Na een vrij goed verlopen seizoen en diverse gefloten matches in de landelijke competities knoop ik er nog een ronde van minimaal 22 wedstrijden aan vast. Dat het geen minder dan aan voetbal waardige sport is hebben de 3 tegen 3 basketballers in Parijs wel laten zien. Terwijl onze mannen en vrouwen voetballers in geen velden of wegen te bekennen waren stalen vier heren in oranje kleding de show.
In de voorronden ging het slechts één keer anders dan door Team NL van tevoren werd gehoopt. Ze geloofden van meet af aan in hun eigen dromen en zagen kansen die door veel grotere landen een beetje minzaam werden beoordeeld. En wedstrijd na wedstrijd zag je het team steeds sterker worden. En toch bleef het ongeloof bij toplanden en in gerenommeerde media overheersen.
Uiteindelijk stond de wereld versteld na het laatste fluitsignaal van de prima fluitende leidsman en -vrouw in de bloedstollende finale tegen gastland Frankrijk. Arvin Slagter, Jan Driessen, Dimeo van der Horst en Worthy de Jong pakten de gouden plak nadat de laatst genoemde speler in de reguliere speeltijd met een lay-up zijn team op gelijke hoogte bracht én in de dying seconds met een fabuleuze tweepunter van grote afstand de overwinning bezorgde. Daarmee vestigde het debuterende Nederland (of zoals de NOS-commentator het uitriep in zijn vreugde: ‘het kleine landje aan de Noordzee’) meteen aan top van het 3×3 basketbal. Nederland, boven landen als Litouwen, Letland, USA, Frankrijk, Duitsland. Afijn, noem ze allemaal maar op. Geweldig, toch?
Basketbal is misschien wel dé sport waar voetballers in het algemeen een voorbeeld aan kunnen nemen. En dan vooral vanwege de inzet en strijdlust die, op een gezonde en sportieve manier, al van jongs af aan wordt aangeleerd. En heb je bovendien ook nog wat talent dan kun je inmiddels in heel het land wel bij één of meer van de aan de landelijke competities deelnemende clubs terecht om op zoek te gaan naar de grenzen van je eigen mogelijkheden. En anders is het ook een sport waar je met je teamgenoten veel lol kunt hebben. En dat plezier spatte er bij het gouden viertal zichtbaar voor tientallen miljoenen televisiekijkers en social media spotters vanaf.
Heb ik er spijt van dat ik inmiddels helemaal niets meer met voetbal doe? Nee. Ik blijf voor de website van Voetbal Rotterdam en de regio’s heus mijn bijdragen leveren. Maar niet meer middels deze column. De driehonderdste is mijn laatste. Binnenkort verschijnt er iets nieuws van mijn hand.
Het gaat jullie allemaal goed. Dus, tot ooit.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
