In een drukke omgeving, in één van de zijstraten van de Rotterdamse Oostzeedijk, woont Edwin. Student aan de Rotterdamse Hogeschool, net 21 jaar jong. Start één dezer dagen met het derde jaar van de studie Crossmediale Communicatie, na in de aanloop daarvan in vijf jaar cum laude zijn Atheneum diploma te hebben gehaald. Een snelle leerling, die ergens tussen leerjaar 2 en 3 een stap heeft overgeslagen. Een knul, die uit een typisch hockeygezin iets ten zuiden van ’t Gooi afkomstig is maar in tegenstelling tot zijn ouders, broer en twee zussen liefst vanaf zijn zesde levensjaar wilde gaan voetballen.
Toen hij op z’n zeventiende een blessure opliep aan zijn rechterelleboog wist hij dat hij op z’n tellen moest gaan passen. Hij bood zich bij zijn club aan om bij de jongere jeugd wedstrijdjes te gaan fluiten, volgde eerst de verenigingsscheidsrechtercursus en breidde uit met de aansluitende opleiding om voor de KNVB te mogen gaan fluiten. Hij slaagde en floot z’n eerste seizoenen nog in de regio Hilversum, Utrecht en Amersfoort. Doordat hij nu gevorderd student is heeft hij zich aangemeld om in de omgeving 010 te gaan blazen. Daar is hij inmiddels gesetteld. En heeft hij als sporter een club gevonden waar hij ook kan trainen.
Het aankomend seizoen zal het eerste zijn waarin hij dus kennis gaat maken met andere mentaliteiten. Daar waar hij vandaan komt is de onderlinge omgang en acceptatie toch wat anders dan in de regio Rotterdam. Plus heerst er ook een ander soort van sfeer. Als scheidsrechter moet je stevig in je schoenen staan. En ook al heeft Edwin daar al wat ervaring mee: het is toch even wat anders of je elftallen van verenigingen uit Soest, Hooglanderveen, Bilthoven en Weesp fluit dan teams uit de grote steden in de agglomeratie Rotterdam en Haaglanden. Maar daar kijkt hij naar eigen zeggen niet tegenop. Ik wens hem daartoe ook veel plezier en succes.
Wat me vooral is bijgebleven van onze toevallige kennismaking bij de studentenbasketbalclub Baros waar hij naar een wedstrijd van zijn vriendin had gekeken én waar ik voor die gelegenheid hoofdscheidsrechter was, was hoeveel een studentenkamer tegenwoordig kost. Voor een kamer in een bovenwoning van 14 m2, zonder eigen keuken en sanitair, betaalt Edwin 820 euro inclusief energiekosten, water en gemeentelijke lasten per maand. Hij krijgt via DUO dan wel een basisbeurs, met een aanvulling voor onder andere ov, en moet daarna middels eigen inzet ook wat zien bij te verdienen. Een hobby als voetbalscheidsrechter is geen verdienmodel. Die kost je meer geld dan het je oplevert. Na het fluiten begeeft hij zich dus ook twee avonden in het uitgaansleven. Om te gaan werken in een horecagelegenheid behorend tot een gerenommeerd hotel. Daar heeft hij ook zijn vriendin leren kennen. Zij werkt daar in de bediening, hij in de keuken.
Tuurlijk, iedereen heeft een eigen verhaal. Maar het optekenen van een verhaal zoals dit geeft die arbiter, die elk weekend voor 22 veldspelers klaarstaat op een voetbalveld, wel iets meer dan een gezicht. Dat het een mens is van vlees en bloed, net zoals jij en ik. En dat je respect moet hebben voor het feit dat zo’n persoon tijd voor je vrijmaakt. Denk daaraan als het seizoen weer begint.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
