Begin mei stond een klein berichtje over Hekelingen bij VoetbalRotterdam op de website. Daarin werd bekend gemaakt dat twee nieuwe spelers de overstap maken van Abbenbroek naar de club van rood en wit, gehuisvest op sportpark Het Spui aan de Sportpolderweg. Ze poseren in het berichtje ieder apart met Ron Klein, de trainer waarmee ze komend seizoen te maken hebben.
Een van die twee spelers is Walid Ahmed. Breed lachend en met de duim omhoog staat hij met zijn toekomstige trainer op de foto. Nou lacht Walid altijd en hoewel ik die vrolijkheid heel goed kan waarderen, schuilt er in de eeuwige lach van hem ook een probleem, want over alles maakt hij dolletjes, ook over voetbal, vaak tot wanhoop van alle trainers waarmee hij bij verschillende clubs gewerkt heeft. Nou ja, ‘gewerkt’ is misschien het juiste woord niet, want Walid is niet bepaald een voetballer die het snot voor zijn ogen loopt en totaal versleten en total loss van alle geleverde inspanningen het veld verlaat als een wedstrijd afgelopen is.
Zo’n voetballer is Walid niet. In het veld doet hij vaak maar wat. Maar wat hij doet, doet hij meestal goed. Want voetballen kan Walid echt wel. Dat hoeft niemand hem te leren. Walid is gezegend met een aangeboren aanleg en heeft veel voetbalkwaliteiten. En een neusje voor de goal heeft hij ook. Het is niet voor niks dat Ron Klein stralend naast Walid op de foto staat. Zo’n speler erbij geeft de burger moed, zal Ron denken. Als ik trainer was, zou ik hem ook dolgraag in mijn elftal willen hebben, want op de meest onverwachte momenten kan Walid een wedstrijd voor je beslissen. Daarom kan hij van onschatbare waarde zijn voor een trainer, zeker op vierde, vijfde klasse niveau.
‘Kan’ zeg ik, want het komt ook regelmatig voor dat Walid totaal niet in de wedstrijd zit, dat hij met zijn gedachten elders is. Ook dan is zijn glimlach nog altijd aanwezig, maar als trainer zit je je op zulke momenten op de bank te verbijten. En het kan nog erger, want er zijn ook zaterdagen bij dat Walid er helemaal niet is. Letterlijk niet. Dan heeft hij kennelijk andere dingen te doen, die net even belangrijker zijn dan voetbal. Ik wil maar zeggen dat niet veel trainers in staat zijn om hem een heel seizoen in het gareel te houden. Er zijn niet veel clubs waar hij het hele seizoen afgemaakt heeft. Altijd was er wel iets, waardoor hij er de brui aan gaf. Dat was eigenlijk in de jeugd al zo. Als B-spelertje van Spijkenisse liep hij wekelijks te schitteren op het veld, hij reeg de goals aaneen, maar plots was hij er ineens niet en moesten zijn trainers praten als Brugman om hem er weer bij te halen. En de zaterdag daarop maakte hij drie doelpunten. Zo is hij nu nog altijd, na al die jaren. En toch zou ik hem graag in mijn elftal hebben, als ik trainer was. Spelers als Walid zijn goud waard voor je ploeg. Ik zag hem afgelopen zaterdagmiddag even aan het werk, toen hij met een stel maten van hem deelnam aan het 7-tegen-7-toernooi van Rijnmond Hoogvliet Sport. Een nietszeggend wedstrijdje dus, puur voor de lol. Walid was een hele poos totaal onzichtbaar, maar ineens dook hij als een duvel uit een doosje op en schoot de bal snoeihard tegen de touwen van het kleine doeltje. Zo’n voetballer kan Walid dus zijn en in die rol is hij echt een fenomeen.
Ik weet zeker dat Walid bij Hekelingen ook af en toe een fenomeen zal zijn en ik hoop dat dit niet kortstondig zal zijn. Vanuit het diepst van mijn hart hoop ik dat hij volgend seizoen een heel jaar gaat vlammen. Ik mag Walid wel. En als hij zijn carrière op dezelfde manier voortzet zoals hij dat tot nu toe gedaan heeft, zal ik hem nog steeds mogen. Niets verandert onze onderlinge band. Maar ik hoop wel dat ik hem met dit verhaal een beetje wakker geschud heb. Walid Ahmed kan namelijk zo goed voetballen. Laat het dan eens zien, man! Niet even in een flits, maar een heel seizoen lang! Als Walid dat voor elkaar krijgt, dan ga ik echt van hem houden.
