Nafluiten 288: Vergeetachtig

Tijdens een voetbaltoernooi in 010 Noord op Bevrijdingsdag kwam ik een oud-scheidsrechter tegen, die inmiddels de gezegende leeftijd van tachtig jaar heeft bereikt. Bram floot jarenlang in de Hoofdklasse en was één van de enthousiaste en ervaren arbiters waarmee ik graag op pad ging als jongeling.

Ik keek destijds wat kunstjes van hem af en paste die zelf ook toe in de wedstrijden die ik mocht leiden. Zo was Bram wars van allerlei nutteloze protocollen en beperkte hij zich tot de meest essentiële. Daar hoorde een gedegen spelerskaarten controle bij. Die hij steevast een kwartier voor aanvang van elke wedstrijd in de kleedkamers van de betreffende teams hield en samen met de beide assistent scheidsrechters (toen nog grensrechters genoemd) afwerkte.

Hij sloot elke keer af met de woorden dat hij van ‘een ieder respect wenste voor elk door hem en de beide sporters langs de lijn genomen besluit, en dat hij in ruil daarvoor op een schappelijke manier probeerde te blijven fluiten’. ,,Behandel een ander zoals je graag zelf behandeld wenst te worden. En heb vooral plezier als je op het veld staat.” Jarenlang heb ik dezelfde tactiek toegepast. En ik kan je melden dat deze manier van omgaan met spelers en begeleiders voordat de strijd op het (kunst)gras losbarst zorgt voor wat meer ontspanning tussen de partijen dan wanneer je pas op het veld vlak voor de aftrap deze ceremonie toepast. Uiteraard moet je dit van tevoren even aangeven, opdat de trainers en coaches daarmee tijdig rekening kunnen houden.

Ook was Bram altijd minstens anderhalf uur voor aanvang op het voetbalcomplex waar hij zijn moest. ,,Je moet je kunnen inleven waar je bent, hoe alles eruit ziet, wat er te beleven valt en hoe alles ruikt. Met het gebruik van je zintuigen kun je zorgen voor een innerlijke rust. Het is altijd een beetje spannend, zeker als je ergens nog nooit eerder bent geweest. Het zorgt voor een voorbereiding waardoor je je volledig kunt richten op datgene waarvoor je komt. En iedereen kan ook zien dat je jouw taak serieus neemt. Loop ook op tijd en minstens een kwartier warm op het veld waar de teams zich voorbereiden. Ga daarna die passen-controle doen.”

Privé is er heel veel veranderd sinds we elkaar voor het laatst spraken, ergens eind van de jaren tachtig, vertelde Bram.

Zijn vrouw woont al meer dan drie jaar niet meer in hetzelfde huis als hij. Op de vraag waaróm antwoordde hij: ,,Ze lijdt aan Alzheimer. Thuiswonen ging een paar jaar na de diagnose niet meer. Gelukkig is haar zorgverblijf op slechts tien minuten lopen van ons rijtjeshuis. Ik maak elke ochtend voor haar en mij een ontbijtje klaar en ben er ook bij als ze tussen de middag een warme maaltijd krijgt voorgeschoteld.”

Ik moest toen wel even slikken. En vroeg hem of zijn vrouw zich zorgen zou maken als hij op een dag niet meer zou komen om haar ontbijt te brengen. Toen moest hij onbedaarlijk hard lachen. ,,Welnee, kerel. Ze herinnert zich toch niets. Ze kent me al een jaar of vier niet meer. Haar vermogen om zich dingen te kunnen herinneren nam in ongeveer eenzelfde hoeveelheid jaren af.”

Zelfs de zorgverleners hebben bewondering voor hem. En vinden hem een ‘heerlijke vent’. ,,Ze zeiden pas nog tegen mij dat ik haar nog steeds elke dag haar ontbijt kom brengen terwijl Margje me helemaal niet meer herkent.”

Bram schudt dan steeds opnieuw haar hand. Ook dat leverde hem vragen op. Net zoals bij het voetballen stelt hij zich netjes voor, gaf hij aan. Toen ik mijn wenkbrauwen fronste voegde hij er snel aan toe: ,,Ze weet immers niet wie ik ben, maar ik weet wel wie ze is. Door haar vriendelijk te begroeten hoop ik dat ze mij met de allermooiste glimlach laat weten dat ik welkom ben. Samen zijn we nooit alleen.”

Iets om wat mij betreft nooit te vergeten.

Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.