De boodschap van de orthopeed uit Den Haag kwam op dinsdagmorgen 30 april j.l. hard aan. Natuurlijk waren de signalen daarvóór wel afgegeven, maar door het vocht in de knie was alles tot dan toe nog wat onzeker geweest. Waar hoop is, is voetbal. Maar de MRI-scan bevestigde wat gevreesd werd door Glenn Boon, de centrale verdediger van HVC’10. De kruisband was toch echt afgescheurd.Het was ruim een maand na de wedstrijd waarin het gebeurde.
Hoe kwam het, Glenn?
“In de thuiswedstrijd tegen Kethel Spaland eind maart kwam ik in botsing met een verdediger van Kethel. Het was op het middenveld en de overtreding was wat onbesuisd en feitelijk onnodig. Het werd ook geen gele kaart en we kregen zelfs nog een vrije trap tegen. Toen ik van het veld strompelde, merkte meteen dat het mis was. De eerste dagen was de knie zo dik dat er geen goede diagnose kon worden gesteld. Maar daarna werd er toch heel wat meer duidelijk. Ik had namelijk eerder aan die knie een kruisband afgescheurd. Dezelfde specialist raadde hem aan zich niet te laten opereren. Dat zou de knie geen goed doen.”Succes niet verzekerd.”
Wanneer was de eerste keer?
“Ik speelde in de ADO-jeugd en toen ik 18 jaar was, liep ik die blessure op. Ik kon toen nog worden geopereerd. De orthopedisch chirurg maakte van een stukje hamstring een nieuwe kruisband. Na lang revalideren mocht ik weer voetballen, maar 100 % is het daarna nooit meer geworden. Ik ging er later nog wel eens doorheen.”
Einde voetballen bij een profclub. In 2011 had hij een contract getekend bij V.V.T.H oftewel een contract voor Stichting Veiligheid en Verzorging Topvoetbal Haaglanden.
Naar Westlandia terug
Glenn ging in 2013 terug naar Westlandia, waar hij na zijn beginpasjes bij v.v. Hoek van Holland vanaf de C’tjes had gespeeld. “Achteraf gezien was het geen goede keus, omdat het spelen op kunstgras niet echt meehielp.” Na weer een meniscusoperatie kondigde hij in 2015 aan helemaal te stoppen met voetbal. Maar het voetbalbloed kroop toch door plekken in zijn body waar het niet kon gaan.
Naar de basis
In de winter van 2016/2017 leek de knie zich enigszins hersteld te hebben. In een Hoekse kroeg werd hij door vrienden overgehaald om weer te komen voetballen bij HVC’10. Hij werd in de laatste maanden onder trainer Pim van der Hoorn weer centrale verdediger en viel op door zijn stevige, maar altijd sportieve ingrepen. Hij incasseerde in zijn loopbaan zelden een gele kaart. Andere sterke punten van hem waren zijn lange bal op de stropdas leggen van de aanvallers en met een vrije trap net buiten het strafschopgebied wist hij ook wel raad. Beter dan de keepers die er vaak vergeefs naar visten. Precair feit was dat hij in de wedstrijd tegen v.v. Honselersdijk met zo’n vrije trap zijn vader Piet vlak voor tijd beroofde van een broodnodige overwinning. Dat werd een legendarisch “zoet en zuur” interview voor de WOS.
Vader Piet
Glenns vader, Piet Boon die acht jaar successen bij v.v. Honselersdijk boekte als ‘periodeprins’, kwam in 2019 als trainer naar HVC’10. Hij volgde Henk de Zeeuw op. Vader en zoon werden herenigd en het ging eigenlijk steeds beter met de gekwetste knie.
Ook Glenn maakte leuke voetbaljaren en diverse nacompetities mee. Die van 2022 om een plaats in de eerste klas was boeiend, maar HVC’10 verloor helaas in de finale met 3-1 van DSO. Die bonusrace van vorig seizoen was teleurstellend, omdat de ploeg geheel onverwacht naar de derde klas degradeerde na een 3-2 nederlaag tegen Verburch. In maart 2023 werd hij gehuldigd voor zijn 100e wedstrijd voor HVC’10. Opa Piet Boon (vroeger ook voetbalicoon bij vv Hoek van Holland) mocht hem de bijbehorende schaal uitreiken.
Sterkhouder
Het lopende seizoen werd misschien wel één van de beste voetbaljaren van Boon. Hij was één van de geroutineerde sterkhouders die een ploeg altijd nodig heeft. Een rots in de Hoekse branding. Na de winterstop werden dertien wedstrijden en een periodetitel achtereen gewonnen. HVC’10 lijkt op dit moment op het kampioenschap in 3 D af te stevenen. Als dat het geval zou zijn, zouden enkele oudere spelers (o.a. Glenn) er nog wel een jaartje aan vast willen knopen. Maar op 23 maart van dit jaar werd de immer goedlachse Hoekenees dus op een onverwachte manier uitgeschakeld.
30 jaar
Twee dagen vóór de sleutelwedstrijd tegen Rhoon uit kwam Glenn naar de training van de selectie. De moed overwon het van het pijnlijke verdriet. Het was ontroerend om te zien hoe alle selectiespelers hem omhelsden. Na twee dagen slikken relativeerde hij zijn blessure ook al: “Ik heb altijd gedacht dat ik met die knie dertig jaar als einddatum bij het voetballen zou hebben.” Lachend als een boer met een beetje kiespijn: ”Kijk, ik heb het uiteindelijk gered tot mijn tweeëndertigste. Het is alleen zuur dat ik het aanstaande kampioenschap alleen langs de lijn kan vieren.”
Wedstrijd tegen Rhoon
Afgelopen zaterdag keek Glenn Boon langs de kant met gemengde gevoelens toe in de verloren uitwedstrijd tegen Rhoon. Niet alleen in de verdediging werd hij met zijn kopkracht nodevgemist en zonder zijn lange pass naar voren werden de snelle buitenspelers van de Hoeksev ploeg niet bereikt. Bovendien kreeg HVC’10 maar liefst vier directe vrije trappen in de buurt van het strafschopgebied. Het zou bijna een ‘zekerheidje’ zijn geweest als Boon die had kunnen nemen en er minstens één in een doelpunt had omgezet.
Bye bye voetbal
HVC’10 zal dit seizoen de nog resterende drie wedstrijden moeten dealen met zijn afwezigheid. Het voetballen ‘op niveau’ heeft hij nu voorgoed vaarwel gezegd. Het voetbal zal hij missen, maar het amateurvoetbal en HVC’10 hem. De club moet op zoek naar een geschikte vervanger. Die liggen niet voor het oprapen.
Lachend: “ Het is niet anders. Met een tijdje weer conditie opdoen en spierweefsel opbouwen om de knie te ontlasten, kan ik misschien op recreantenniveau wel wat sporten beoefenen. Misschien zelfs wel skiën of snownoarden.”
Telg uit Boon-dynastie
Het is nog een heel tijdje wachten op de volgende speler van de Hoekse Boon- dynastie. Maar vader Glenn zal zijn oudste zoon binnenkort waarschijnlijk al gaan klaarstomen.
