Bijna anderhalf jaar geleden was hij al een keer het onderwerp in een column van mij bij VoetbalRotterdam. Het was eind januari 2023, net na de winterstop. Bradley El Idrissi was zojuist teruggekeerd bij De Jodan Boys, toen nog een Vierde Divisionist en had gevoetbald tegen Nieuwenhoorn. ‘Het lijkt altijd alsof hij niet in de wedstrijd zit, maar zomaar ineens kan hij beslissend zijn, zelfs in wedstrijden waarin hij nooit opvalt’, schreef ik toen.
Feitelijk is daarmee alles gezegd, want gisteren, tijdens de finale van de districtsbeker op het veld van Heinenoord was hij lange tijd onzichtbaar. En toch scoorde hij voor zijn huidige club Poortugaal drie keer en sloopte daarmee eigenhandig een lange tijd beter voetballend Capelle. Bradley is een fenomeen. De doelpunten die hij voor Poortugaal gemaakt heeft zijn al lang niet meer op de vingers van twee handen te tellen en donderdagmiddag voegde hij er daar dus drie aan toe.
Maar tot zijn eerste goal was hij nog helemaal niet opgevallen en leek het spel langs hem heen te gaan. Capelle was veel beter en actiever uit de startblokken geschoten, hoewel de eerste kans na nog geen minuut voor Poortugaal was. Shakur Zichem schoot de bal ver naast. Daarna was het Capelle dat de overhand had. Kyle Ebecilio schoot hard over en even daarna kopte Fanny Waandels een corner binnen. Een minuut later was het weer prijs. Fanny Waandels kopte een voorzet van Jawad Bellahsan loepzuiver in de voeten van Christiaan Dabaghian, die meteen verwoestend uithaalde: 2-0 voor Capelle en Bradley El Idrissi was op dat moment nog helemaal niet in beeld geweest.
Dat veranderde vijf minuten voor rust. Kyle Ebecilio verspeelde de bal toen hij dacht tijd genoeg te hebben om rustig op te bouwen en verslikte zich in Nino Voorn, die hem de bal ontfutselde en meteen Bradley El Idrissi in stelling bracht. Op zulke momenten is Bradley dodelijk en op het scorebord veranderde de tussenstand dus in 2-1. Een paar minuten later deed Bradley het nog eens dunnetjes over. Na een technisch perfect uitgevoerde dubbele een-twee met Samuel Hooi haalde hij wederom de trekker over en stond het ineens 2-2, terwijl Capelle tot dan toe altijd baas was geweest op het veld. Het was de tweede keer dat Bradley het leer beroerde. In een column mag je overdrijven, toch?
Na rust gebeurde er lange tijd niets. Capelle en Poortugaal waren nu wel aan elkaar gewaagd en toen ging op links ineens Patrick Fernand aan de haal, gelanceerd door invaller Qro Rosina. We schrijven minuut 82. Binnen no time was Patrick bij de achterlijn en vanaf daar fabriceerde hij een tot de millimeter nauwkeurige voorzet, die Bradley El Idrissi bij de eerste paal feilloos binnenkopte. Alweer hij!
Uiteindelijk zou Poortugaal met 4-3 winnen en later die dag de districtsbeker in de prijzenkast kunnen zetten. Alle Poortugaalspelers hadden daar keihard voor gewerkt, maar eentje maakte het verschil. Bradley El Idrissi scoorde drie keer en dat waren de enige momenten dat hij echt in beeld was.
Tussen 2003 en 2007 had je bij Bayern München de Nederlander Roy Makaaij, die ook uit het niets kon scoren. Hij verdiende er in München een geweldig mooie bijnaam mee. ‘Das Phantom’ noemden ze hem in Duitsland. Ik pleit ervoor Bradley El Idrissi ook te eren met zo’n treffende bijnaam, want net zoals Roy Makaaij vroeger beheerst Bradley ook de kunst lange tijd totaal onzichtbaar te zijn en dan plots toe te slaan. ‘Blikseminslag’ lijkt me wel wat, maar in de voetballerij is dat een te lang woord. ‘Shard’ bekt veel beter en dekt ook beter de lading. Shard is scherf in het Engels. Dat klopt dus helemaal, want feitelijk schiet Bradley met elk doelpunt de defensie van de tegenstander aan scherven. Bradley El Idrissi is vanaf vandaag Shardley El Idrissi of nog beter Shard. Ik ben benieuwd hoeveel goals Shard zaterdag gaat scoren tegen Zwaluwen. Het zou mooi zijn dat de kop van het wedstrijdverslag, maandagochtend in het AD, luidt: ‘De Shard slaat weer toe.’
