Moet bekennen dat ik enige tijd heb nagedacht over het schrijven van deze column. Er is namelijk al zoveel over hem in de media verschenen. Alle hoofdrolspelers die tot nu toe in de televisieserie ‘Over mijn lijk’ hebben gefigureerd hebben op één of andere wijze mij met hun verhaal geraakt. Maar niemand van hen heb ik in levende lijve één of meerdere malen meegemaakt. Op één persoon na.
In mijn jeugd kende ik de latere ouders van Jeffrey vrij goed. Met zijn vader deelde ik de hobby voetbal. En wij speelden bij dezelfde club. Zijn moeder was jarenlang de beste vriendin van mijn zus. Allebei gezegend met een ongelofelijk gevoel voor humor. En met wat andere karaktereigenschappen die ik in de mens Jeffrey heb terug kunnen zien.
Jeffrey werd in ‘Over mijn lijk’ geportretteerd als een harde werker, met een eigen bedrijf, liefhebbend echtgenoot en vader van een zoontje en dochtertje, kundig en fanatiek voetbaltrainer en een doorzetter met gouden handjes.
Wetend dat hij nog maar kort te leven had omdat de ziekte kanker middels uitzaaiingen in zijn darmen en in andere organen onomkeerbaar gemeen had thuisgehouden. Uit veel reacties op social media maar ook in artikelen in kranten en tijdschriften had men het vooral over zijn realistische kijk op wat hem overkomen is en te wachten stond. En over zijn tomeloze liefde voor zijn gezin. Hij had het ook alleen maar te kwaad als hem werd gevraagd hoe hij keek naar de toekomst die zijn vrouw en kinderen te wachten stond zonder hem. En ik had het idee dat met hem vele duizenden volgers van het programma een brok in de keel kregen. En een paar traantjes moesten wegpinken.
Alles was er volgens Jeffrey zolang hij er nog kon zijn gericht op het vervolmaken van zijn klushuis in Leerdam, waar hij was opgegroeid en waar hij zijn gezin zonder verdere zorgen wilde laten blijven wonen als hij er niet meer voor hen kon zijn. Ondertussen hield hij het zo lang mogelijk vol als trainer en coach van VV Asperen, draaide hij met zijn succesvolle klusbedrijf overuren, wilde hij nog leuke dingen doen met zijn familie en bezocht hij omdat dit immers erbij hoorde met regelmaat ziekenhuizen voor onderzoeken en behandelingen.
Ik kwam hem een keer bij toeval op een doordeweekse ochtend, begin september vorig jaar, tegen in de Lingepoli nadat ik hem enkele maanden daarvoor bij zijn club had gesproken over de redelijke resultaten die hij met de zwartwitten tot dat moment had behaald. Hij gaf toen aan dat hij zich ondanks de slechte prognoses prima voelde. En hij was niet echt bezig met de dood. Zag juist vooral kansen op verbeteringen, zelfs op genezing voor hem. Kortom, hij leek voor mij overduidelijk op z’n pa die in zijn jeugdjaren ook altijd goed gemutst positieve resultaten bij elkaar bikkelde.
We moesten allebei bloed laten afnemen voor vervolgonderzoeken en daartoe vanwege een samenloop van omstandigheden op die afdeling even een kwartier wachten. Hij had zijn dochtertje bij zich die uiteraard de nodige aandacht van hem vroeg. Geen kind vindt het leuk om in zo’n omgeving langer dan strikt noodzakelijk te moeten verblijven. Maar Jeffrey maakte de pauze tot een feestje. Hij babbelde met mij over van alles en nog wat en hoorde me tussendoor ook een beetje uit over hoe zijn ouders vroeger in hun jeugd waren. Uiteraard heb ik het netjes gehouden.
Dat zijn ouders uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan heeft hij niet leuk gevonden, zo gaf hij aan. Zelf wilde hij dit nooit laten gebeuren door alles voor zijn echtgenote en kinderen over te hebben en er zoveel mogelijk voor hen te zijn. Er niet meer voor hen zijn was eigenlijk voor hem geen optie.
Maar hij heeft ook van zijn ouders geleerd te accepteren dat bij de pakken neer gaan zitten nergens toe leidt. Er het beste van maken. Opdat zij konden doorgaan als hij er niet meer zou zijn. Hij kon ook als voetballer en trainer/coach ongelofeloos slecht tegen zijn verlies. Wellicht maakte dat hem ook tot de mens die hij was. Iemand met een winnaarsmentaliteit. Doorgaan om te willen winnen.
Dat gesprek staat me bij als de dag van gisteren. Hij overleed op 13 november 2023. Ik heb vanwege familieomstandigheden geen afscheid kunnen nemen van Jeffrey en zijn nabestaanden niet persoonlijk veel sterkte toe kunnen wensen met het verwerken van hun verlies. Hopelijk zullen zij na verloop van tijd gaan inzien dat Jeffrey iets prachtigs heeft nagelaten.
Deze column draag ik dan ook op aan Jeffrey, opdat zij en anderen die hem liefhadden en/of waardeerden om de persoon die hij was hem nooit zullen vergeten.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
