Enkele weken terug floot ik namens de Nederlandse Basketbal Bond in Utrecht Lunetten een eerste divisie mannen onder 18 wedstrijd. Sinds dit seizoen fluit ik weer wedstrijden op landelijk niveau, na vele jaren actief te zijn geweest als KNVB scheidsrechter en een comeback in het basketbalwereldje een jaar of vijf geleden op deze wijze weer kleur te geven.
Als bijna-zestigjarige voel ik me in deze rol als herboren. Ook al tellen de jaren natuurlijk wel. En is mijn visuele beperking ook wel een dingetje. Maar binnen fluiten is anders dan buiten en met beheersbare klimaten kan ik op zich nog steeds prima uit de voeten. En conditioneel kan ik me nog uitstekend meten met de veel jongere collega-scheidsrechters. Dat ik voor de komende paar maanden even een stapje opzij zet heeft vooral te maken met wat behandelingen die ik onderga. Maar terugkomen zal ik.
Met uitzondering van de wedstrijden in de BNXT-League worden landelijke wedstrijden gefloten door duo’s. De overige officials op dat niveau zijn de scorer, timer en 24-shotclockoperator. Deze worden geleverd door de thuisspelende clubs. Het is prettig als de communicatie tussen hen en de arbitrage vlekkeloos verloopt. Echter blijkt dat in de praktijk nog wel eens anders te zijn. Veel tafelaars zijn zelf spelend lid en worden meestal ingepland door hun vereniging als ze zelf op de betreffende wedstrijddagen moeten basketballen. Het schort soms aan de juiste motivatie, wat ten koste gaat van de inzet en het inlevingsvermogen. Als arbiter moet je op hen kunnen bouwen, want de registratie van scores, time-outs, fouten en andere bepalende momenten moet kloppen. En als het daar niet vlekkeloos verloopt dan heb je als scheidsrechter sowieso een lastige taak te vervullen.
Maar er blijkt ook regelmatig sprake van voorbeeldige jurering. Zo ook bij deze match, waar van alles tijdens de speeltijd gebeurde. Een run & gun wedstrijd, met een scoringspercentage van uiteindelijk slechts 29 procent voor de thuisploeg en 33% voor de gasten. Maar verrassend genoeg eindigend in een monsterscore van 81-98 voor de gasten, CBV Binnenland uit Barendrecht.
Mijn collega Richard (49) en ik (59) liepen de longen uit ons lijf. En hadden het zeker niet volgehouden zonder de uitmuntende samenwerking met de juryleden. Drie speelsters van Basketball Club Utrecht Cangeroes vrouwen 2, die na onze wedstrijd aan de bak moesten tegen River Trotters VSE1 uit Hardinxveld-Giessendam. Als het tempo van een match hoog is moet je ook als jurylid snel kunnen reageren en registreren. En, op een enkel kleine versperring na misschien, verliep de communicatie zodanig goed dat het enkele aanwezigen die niets met beide clubs te maken hadden en die de gehele wedstrijd gezien hadden na afloop ertoe aanzetten om daar iets positiefs over te zeggen.
Ook al was het soms nodig om enkele spelers tijdens de wedstrijd te corrigeren of terecht te wijzen, en is dat meestal voer tot discussie: het algehele beeld was positief. Mede dankzij de tafelaars. Dat mag ook wel eens beschreven worden. Bij deze dus. Nu nog even een manier zien te vinden om deze column door hen gelezen te krijgen. Maar ik denk, dat dit wel gaat lukken….
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl
