Misschien heb je er de afgelopen maanden wat van meegekregen. Eerst wilde ik me er niet aan wagen maar ook ik heb er wel een mening over. Dus maar weer een column geschreven over iets dat in de maatschappij voor de nodige opschudding zorgt.
Omdat ik regelmatig vrouwenvoetbalwedstrijden heb gefloten is het bij dat soort aangelegenheden tamelijk onvermijdelijk dat je met dames in contact komt die zich niet alleen op het voetballend vlak willen profileren.
Eerst dit. Waar gaat die heisa namelijk over?
Ze wordt de hemel in geprezen maar ook tot de grond toe afgebrand. De in Zwitserland geboren Alisha Lehmann is op sociale media misschien wel de populairste voetbalster ter wereld. Ze laat haar voeten spreken en haar hoofd gelden op een ongenaakbare manier, maar haar bekendheid heeft ook een keerzijde. Ze speelt vrijwel altijd met make-up op. En ziet er daardoor ook uit als een model uit een glamourmagazine. Op zich niks mis mee, want voor mij maakt niet uit hoe iemand eruit ziet. Zolang men zich maar aan de spelregels houdt en binnen de lijnen op het veld blijft voetballen zal men aan mij geen kind hebben.
Lehmann maakt in interviews vaker bezwaar dat mensen haar als sporter niet serieus nemen. Las dat schaatster Jutta Leerdam daar ook enige tijd hinder van had. Ze voelde zich belemmerd in haar prestaties omdat ze zich daardoor miskend voelde. Maar gelukkig heeft ze net als Lehmann haar voeten laten spreken. En beide hebben bovendien aangetoond ook over een gezonde dosis hersenen te beschikken.
Wat is dat dan toch? Waarom worden diverse sportsters die zich optutten afgekraakt, los van de prestaties die ze weten neer te zetten? Is het afgunst? Is het omdat ze niet beantwoorden aan het beeld van de altijd zwetende en zwoegende man, waar vrouwen zich klaarblijkelijk aan zouden moeten spiegelen? Of niet gelijken op types als Marianne Vos, Nadine Broersen, Sophie Polkamp, Jackie Groenen, Anouk Hoogendoorn en Marthe-Emelie Munstermann die puur en mooi van zichzelf zijn?
Het zal. Heb als voetbalarbiter en ook als doodgewone jongeman het genoegen gehad met enkele voetballende dames verkering gehad te hebben. Allemaal naturel, dat wel. Het gaat volgens mij uiteindelijk vooral om het innerlijk, ofschoon ik mezelf wel gelukkig prijsde met het feit dat de jongedames ook wel gelukkig waren met hun uiterlijk. Ze hadden zelfvertrouwen, iets dat ik alle meisjes en vrouwen toewens. Dat maakt hen sterk(er). En competitief. In de sport dan wel. Want privé hoorde daar geen sprake van te zijn. Had er ook absoluut geen behoefte aan om tussen twee jongedames die om mijn gunsten zouden willen strijden te springen en hen met mijn fluit tot de orde te proberen te dwingen. Buiten de velden was ik gewoon Egbert. Niet de scheidsrechter. Had in de normale wereld aan mijn mond wel genoeg. En dat alles zonder opsmuk. Heb nog nooit lippenstift opgehad of een maskertje gebruikt. Echt waar.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
