Vooropgesteld, deze column is er niet één die je normaliter van mij kunt verwachten. Deze heeft wel een relatie met mijn hobby als scheidsrechter maar gaat niet over mijn ervaringen als fluitist op het veld.
Als arbiter heb ik met veel mensen gesproken. In aanloop naar, tijdens en na het laatste fluitsignaal bij voetbal- en basketbalwedstrijden. Zo ook met de bekende Nederlandse tv persoonlijkheid Samantha de Jong, beter bekend als Barbie. Ze was voor het eerst op televisie te zien in het programma ‘Oh Oh Cherso’ en vervolg ‘Oh Oh Tirol’. Deze series volgde enkele seizoenen een aantal weken lang het vakantieleven van meerdere Haagse jongeren. Ik heb me bescheurd over het niveau dat sommige jongeren daarin hadden. Met een enkeling is het daarna nog goed gekomen, maar de rest: daar was wel steeds wat mee.
Samantha trouwde met Michael, een gespierde bundel vol met hersenweefsel. Ook op plekken waar je dat misschien niet verwacht. Ze kregen een eigen tv soap, kindjes, huisje zonder boompje maar wel met beestje en het ging een paar series lang leuk. Daarna kwam het huwelijk, en vervolgens ook het privéleven van ‘Barbie’ in een neerwaartse spiraal terecht. Een dingetje dat ze overigens ook hard nodig bleek te hebben want ze startte ook nog een porno carrière. Niet alleen de beelden spatten van het scherm. Ze nam het er van en werd meteen goed genomen.
Ook in de maling, want financieel ging het bergafwaarts, haar omgang net haar kinderen was naadje en ze raakte op z’n zachtst gezegd gehecht aan andere dingen. Poging tot zelfmoord, een ernstig auto-ongeluk, een gelukkig moment tussendoor dankzij de geboorte van een derde kind, het plots overlijden van de vader van dat kind en een deze opvolgende vriend die hun huis vol liet stampen met allerlei geheelde en verduisterde goederen. En recent bleek dat Samantha door boemannen werd gedrogeerd en door hen en anderen misbruikt werd door middel van prostitutie. Ik laat in het midden of ze junk werd of al was. In het verleden snoof ze namelijk nogal eens een lijntje hier en daar. En dan bedoel ik niet tram 11 naar Scheveningen.
Ik kwam haar een keer tegen bij een voetbalclub in Den Haag, waar (laat ik het als oud-inwonertje van deze stad een beetje voorzichtig uitdrukken) nog meer volk liep dat hier en daar een stempel had gekregen. En dan doel ik niet alleen op tattoos. Een mooie vereniging trouwens, waar ik heel gastvrij werd ontvangen en toen nog niet zoveel verkeerds gebeurde. Tegenwoordig is deze club regelmatig in het nieuws. Ontmoetingen met (publiek van) tegenstanders verlopen niet altijd zachtzinnig. En wedstrijden niet altijd zoals dit door de KNVB wordt bedoeld. Maar zolang er niet tegen opgetreden wordt door diezelfde bond blijft men de naam houden dat er altijd wel wat aan de hand is.
Samantha was uitgenodigd om daar een nummertje te komen doen. Zingen, bedoel ik. En ze werd in dezelfde bestuurskamer ontvangen waar ik toen een lekker bakkie Douwe E zat te leuten. Ze schoof naast me neer nadat ze zich eerst had voorgesteld aan het bestuur, vertegenwoordigers van de tegenpartij en de ceremoniemeester die de bingo afriep, het rad van fortuin draaide en de microfoon in handen had. Die iets murmelde over een gigantische ‘pie-ee’ en een joekel van een ‘maaik’. Wat dat ook moge wezen. In elk geval keek Samantha mij daarna aan of dat iets met mij te maken had. Ik heb wel een gigantische joekel maar niets van dat waar die ceremonieman het over had. Zo’n twintig minuten babbelden we over van alles en nog wat. Haar eerste kindje was thuis bij Michael en het ging hartstikke goed, en zo. Leuk en niks geen toontje uit de hoogte. In een heerlijke en onvervalste tongval, verradend waar ze opgegroeid was en nog steeds dagelijks vertoefde.
Afijn, ik moest nog een wedstrijdje fluiten en vertelde dat ik me om ging kleden. Waarbij ik haar blik die ze daarna toonde nooit meer ben vergeten. Mijn jongste dochter ontmoette haar een keertje bij de opening van een kledingwinkel in Woerden en kwam met gelijkgestemde verhalen thuis.
En toen las ik in de AD-editie van de Haagsche Courant een paar weken terug dus over wat ze allemaal zoal had meegemaakt. En daarna hoe de vaderlandse pulp-pers haar op allerlei manieren naar beneden probeerden te halen. Het hield niet op. Dit gun ik haar niet. Ze verdient een kans om haar leven goed op te kunnen pakken. Zich weer prachtig en mooi te voelen. Misschien dan wel wat meer naturel. Zodat je kunt zien dat ze het zonder al die troep op haar lijf ook is. Afijn, dit wilde ik even kwijt. Sorry.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
