Heb tijdens mijn jarenlange bezigheden als scheidsrechter zonder enige terughoudendheid enkele duizenden mensen gesproken.
Met velen waren de contacten slechts eenmalig, met minder waren deze regelmatig en met slechts weinigen kwamen deze veelvuldig voor. Deze verschillen in aantallen hadden niets te doen met voorkeur of afzicht c.q. met opzet of afkeer.
De meeste ontmoetingen waren op basis van toevalligheden, omdat zij daar waren waar ik op dat moment ook moest zijn. Want als arbiter kwam ik soms op plekken waar ik daarna nooit meer of zelden werd aangesteld. Het was het lot van onafhankelijk scheidsrechter namens de voetbalbond zijn. Maar ik voelde me nooit eenzaam. Nooit.
Naast ontmoetingen met verenigingsbestuurders, voetballers, begeleiders en clubscheidsrechters waren er de kennismakingen met collega KNVB-fluitisten en -assistenten. En rapporteurs en waarnemers. En daaraan heb ik een opmerkelijk aantal vriendschappen overgehouden. Ik licht er één in het bijzonder uit, omdat deze leidsman zichzelf geen allemansvriend wil noemen. Mede daarom al voel ik me al een jaar of dertig vereerd zijn maatje te zijn.
Richard is een rasechte Rotterdammer van inmiddels 46 jaar. Ik kwam hem tegen bij de vereniging Neptunus waar hij als 16-jarige zijn eerste KNVB jeugdwedstrijd floot. Ik was toen 29 en floot daarna het standaardelftal voor de KNVB beker.
Hij stond stijf van de zenuwen en werd begeleid door Henk van Zon, een vrijwilliger van de KNVB uit Gouda. Omdat ik meestal minstens een uur of twee voor mijn eigen wedstrijd aanwezig was had Henk mij al snel na binnenkomst op het terrein van de gastheren in de smiezen en vroeg hij me of ik een geruststellend woordje kon doen. Ik merkte al snel aan Richard op dat hij niet direct vatbaar was voor wat simpele woordgrapjes. Sterker nog, hij leek daarna snel afgeleid en geprikkeld. Ik merkte ook op dat zijn vader in de buurt bleef hangen en stapte dan ook voordat ik met Richard verder wilde praten op hem af. En al snel werd mijn vermoeden bevestigd. Jelle bleek een jongen te zijn met A.D.H.D.. En daar wist ik door wat contacten links en rechts al wel wat van.
Ik ging er nog even met Richard voor zitten en peilde zijn spelregelkennis. Daar bleek hij heel goed mee uit de voeten te kunnen en ik gaf hem alleen maar de tip om elk spelmoment op zich te beoordelen. En waar nodig was dan ook voor te fluiten, maar zeker en vast ook te bekijken of er mogelijkheden waren om eventueel tot voordeel over te gaan. Sprak ook het vertrouwen in hem uit dat hij dit wel goed zou oppakken.
Het leek hem goed gedaan te hebben want hij floot uiteindelijk als een heuse topper. Nadat ik mijn eigen pot had afgerond heb ik nog een uurtje met hem, zijn pa en Henk gezellig aan de bestuurstafel gezeten om alles nog eens de revue te laten passeren.
Ruim dertig jaar later fluit Richard nog steeds. Niet meer voor de KNVB, waar hij jarenlang wedstrijden in de eerste en tweede klassen blies, maar voor zijn huidige vereniging. Veranderde gezinsomstandigheden een paar jaar terug zorgden voor dit besluit. Ook gaf hij aan de verruwing in het voetbalspel binnen en buiten de lijnen niet meer leuk te vinden.
Afijn, we hebben nog steeds contact. Een paar keer per maand. Voetbal verbindt. Soms decennia lang. Dat blijkt.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
