Op 30 juli 2023 wordt Kate Bush 65 jaar. ‘Wat heeft dit nou met voetbal te maken’, zul je wellicht denken. Maar de muziek carrière van Kate Bush heeft beste wel veel gelijkenissen met die van mij als scheidsrechter. En zoals je inmiddels kunt weten gaan mijn columns over van alles en nog wat. En zijn deze qua inhoud totaal onvoorspelbaar.
Toen Kate Bush doorbrak met ‘Wuthering heights’ in 1978 had ik al besloten om naast voetballer en basketballer scheidsrechter te willen worden. Ik floot mijn eerste wedstrijdjes bij de pupillen van LRC Leerdam en bij de jeugd van BV Leerdam. En dat terwijl ik zelf nog een puberende jongeling was.
De hits van Kate Bush volgenden elkaar in verbazingwekkende snelheid op. Net als het aantal albums dat de Iers/Engelse zangeres en componiste maakte. En net zo snel als de individuele tracks op haar elpees de hitlijsten beklommen steeg mijn faam als arbiter bij de jeugd en al snel bij de senioren in het voetbal en bij het basketbal. Mijn eerste beslissingswedstrijden voor kampioenschappen van elftallen en bekerfinales als fluitist voelden als het behalen van de eerste platinaplaten van en door Kate Bush. Althans, zo voelde ik dat.
In periodes dat het wat minder ging, door blessures of door persoonlijke omstandigheden, bleef ik een trouwe volgeling van deze in Londen geboren superster. Ook als (pop)journalist. Ik schreef inmiddels voor het muziekblad Free en kranten van de NDU. In een voor mij moeilijk jaar, 1989, bracht zij haar beste album tot nu toe uit, ‘The sensual world’. Met daarop een aantal tracks die zo over mijn eigen leventje geschreven leken te zijn. Wie had ooit gedacht dat deze door David Gilmour van Pink Floyd ontdekte jongedame zoveel jaren later na haar debuut nog steeds onevenaarbaar aan de top van de muzikale wolkenrijen zou staan?
Het leven bestaat uit pieken en dalen. Daar kan Kate Bush als geen ander over meepraten. Zij is een meesteres geworden in het componeren van gevoelens. Haar albums vertellen steeds een ander verhaal, maar met een rode draad daar dwars door heen. ‘Niet bij de pakken gaan neerzitten, maar altijd ergens voor blijven gaan.’ Hoe vaak het je ook tegen kan zitten: blijf strijden, blijf doorademen, blijf leven. En ga desnoods iets anders doen om zin te blijven houden in het leven. En zinnig bezig te blijven.
Opvallend was dat direct na de door mij geleide laatste voetbalwedstrijd in mijn loopbaan als fluitist een nummer van haar hoorbaar was in de kantine van de vereniging waar ik te gast was: ‘This woman’s work’. Symbolisch afscheid nemen met het prachtigste nummer ooit gemaakt. Wie droomt daar niet van?
Zou Kate Bush haar 65ste verjaardag opluisteren met een nieuw muzikaal meesterwerkje? Ik hoop erop. Haar wil ik voorlopig nog geen vaarwel zeggen…
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
