Het is een gimmick die hij al jaren volhoudt. Elke zaterdag wanneer zijn club Simonshaven een wedstrijd op het programma heeft staan, maakt hij een half uurtje voor de aftrap steevast een selfie en plaatst die op zijn eigen facebookpagina. Aan die traditie komt binnenkort een einde, want Johan Belder is als clubgrensrechter van Simonshaven aan zijn laatste seizoen bezig. Nog een paar weken en dan is het gedaan. We kijken met Johan terug op de dik 12 jaar dat hij aan de zijlijn de vlag gehanteerd heeft en natuurlijk komen ook zijn andere activiteiten die hij bij de club verricht aan de orde.
Laten we met het begin beginnen: hoe ben je bij Simonshaven terecht gekomen?
Johan: ‘Ik voetbalde zelf bij Meeuwenplaat, maar toen mijn zoontje oud genoeg was om te gaan voetballen, zochten we voor hem een clubje dichter in de buurt. Wij wonen in de wijk Vogelenzang in Spijkenisse en dan is Simonshaven het dichtst bij. Toen hij een week of vijf, zes bij Simonshaven bezig was, begon ik al dingen op de club te doen. Ik hielp de trainer van zijn elftalletje en van het een komt natuurlijk het ander. Ik werd zelf ook jeugdtrainer. Jarenlang heb ik dat gedaan tot een jaar of vijftien geleden, toen voorzitter Jan Huizenga mij vroeg om in het bestuur zitting te nemen. Dat heb ik toen gedaan. Bestuurslid ben ik nu nog altijd.’
Wat is jouw ‘portefeuille’ in het bestuur?
Johan: ‘Voetbalzaken. Als jeugdvoorzitter doe ik alles wat met onze jeugdelftallen te maken heeft. Daarnaast ben ik wedstrijdsecretaris voor zowel de jeugd als de senioren en samen met Jan Huizenga, de voorzitter, ben ik ook verantwoordelijk voor de selectiezaken. Zo stellen wij bijvoorbeeld de trainers aan.’
Wanneer en vooral waarom ben je naast al die taken ook nog eens gaan vlaggen bij wedstrijden van het eerste?
Johan: ‘We hadden hier met Klaas Landman een grensrechter, maar fysiek raaktE die in de problemen. Dan kun je wel op zoek gaan naar een vervanger voor Klaas, iemand die zijn taak overneemt, maar ik dacht al gelijk waarom zou ik dat zelf niet gaan doen. Het leek me namelijk heel leuk om in die rol heel erg betrokken te zijn bij het elftal.’
En was het ook leuk?
Johan: ‘Heel erg leuk. Als er gevoetbald moet worden ben ik de hele middag nauw betrokken bij het team. Ik kleed me om in de dezelfde kleedkamer als de spelers en na afloop, bij het traditionele kratje bier, ben ik er ook nog altijd bij. We slepen altijd een geluidsbox overal mee naar toe, waarmee dan muziek afgespeeld wordt die niet helemaal mijn smaak is. Maar als de meeste jongens na het douchen omgekleed zijn en de kleedkamer verlaten hebben, is het mijn beurt. Dan speel ik nummers van Slayer, Motörhead, Megadeath, Manowar en ander heavy metal bands. Zo kom ik ook nog aan mijn trekken, haha.’
Goede clubgrensrechters zijn vaak puntenpakkers, zo wordt gezegd. Ben jij er ook zo eentje?
Johan: ‘Laat ik het zo zeggen dat ik met het vlaggen mijn elftal help. Maar een puntenpakker ben ik niet, want seizoenenlang hebben we heel weinig punten gehaald. Als ik een puntenpakker zou zijn, dan zouden we toch veel meer punten gehaald moeten hebben. Als grensrechter ben ik er voor mijn jongens en wat dat betreft ben ik natuurlijk wel een echt clubgrensrechter. Bij ook maar de geringste twijfel vlag ik in het voordeel van mijn team. Maar ik coach het elftal niet. Ik roep geen aanwijzingen naar de spelers. Bjorn Jeurissen is al vele jaren de leider van de achterhoede en op hem ben ik helemaal ingesteld. Ik weet inmiddels wel wat hij gaat doen op het veld en daardoor kan ik als grensrechter vaak op één lijn blijven. En dan is het soms nog heel moeilijk. Kijk maar naar dat afgekeurde doelpunt van Ajax uit bij Goa Ahead Eagles een paar weken geleden. Soms gaat het om millimeters, maar zoals gezegd, dan vlag ik natuurlijk wel in het voordeel van mijn ploeg. Zo’n vlagger ben ik dan wel, haha.’
Levert dat dan geen commentaar op van supporters van de tegenstanders?
Johan: ‘Dat valt wel mee. Het komt maar hoogst zelden voor dat ik verwensingen of enge ziektes naar mijn hoofd geslingerd krijg. Maar daar reageer ik nooit op. Gelukkig komt het niet vaak voor. Ik ben ook nog nooit door een scheidsrechter weggestuurd en na afloop word ik altijd door hen bedankt. Af en toe word ik zelfs door spelers van de tegenstander gecomplimenteerd met mijn vlaggen. Zo verloren we eens met dikke cijfers van OVV. Ik geloof dat het 11-0 of 11-1 voor hen was. Komt na afloop een speler van hen naar me toe. Hij geeft me een hand en zegt erbij dat ik prima gevlagd heb. Eerst dacht ik nog dat hij het cynisch bedoelde en mij een beetje in de maling nam, want met mijn vlaggen had ik op die grote uitslag natuurlijk geen enkele invloed gehad, maar hij meende het oprecht. Dat maakt het allemaal wel leuk, natuurlijk.’
Aan welke herinnering in al die jaren denk jij met het meeste plezier terug?
Johan: ‘Dat was na een wedstrijd bij ODS in Dordrecht een groot aantal jaartjes geleden. We hadden tot die dag bijna alles verloren, maar die middag wonnen we. Het was lekker weer en op de geluidsbox die we natuurlijk weer bij ons hadden draaiden we keihard de Champions League hymne die we allemaal meebrulden. Bij ODS keken ze eerst een beetje raar naar ons, ook al omdat ze verloren hadden. Maar toen we die hymne steeds weer aanzetten en nog altijd mee bleven zingen, konden ze de lol er wel van inzien. Er verscheen zelf een lach op hun gezichten. Dat vergeet ik nooit meer. En ook de uitwedstrijd dit seizoen tegen OFB vergeet ik nooit meer. Beide ploegen speelden de hele wedstrijd vol voor de winst en dat was echt heel mooi om te zien. Dan sta ik langs de lijn echt te genieten. Uiteindelijk wonnen wij met 4-3 en dat was een mooie bekroning van een hele leuke middag. Ik heb echt heel veel plezier beleefd aan het vlaggen bij Simonshaven.’
Maar je gaat aan het einde van dit seizoen wel stoppen als grensrechter. Waarom?
Johan: ‘Omdat ik na al die jaren toch wel iets meer bij mijn vrouw wil zijn op zaterdag. Nu ben ik altijd van half 9 tot 7 uur, half 8 bij de voetbal. ’s Ochtends bij de jeugd, ’s middags als grensrechter bij het eerste elftal en de derde helft laat ik ook nooit aan me voorbijgaan. De tijd die ik op zaterdag van huis weg ben kan na al die jaren wel iets minder, vind ik ook. Bovendien gaat mijn knie steeds meer opspelen. Vijf jaar geleden ben ik daar al eens aan geopereerd, maar tegenwoordig heb ik er regelmatig weer last van. Het wordt ook daarom tijd om te stoppen. Ik heb het jaren met enorm veel plezier gedaan, van spelers en trainers van Simonshaven heb ik altijd veel complimenten gekregen en ook daarom heb ik er veel lol aan beleefd. Nog een paar weken en dan is het voorbij. Ik weet dat ik het ga missen, maar het is mooi geweest zo. Voor mijn club zal ik trouwens altijd dingen blijven doen. Simonshaven is en blijft mijn lust en mijn leven en zolang Jan Huizenga voorzitter blijft, blijf ik bestuurslid. Ik denk zomaar dat ik dat nog vele jaren zal zijn, haha.’
Mooi verhaal van een uitstekende grensrechter en goede clubman.
Verdient dan ook een mooi afscheid.
Mooi verhaal ouwe Meeuw!
Goed verhaal waarin naar voren komt dat er Meeuwen zijn met een uitstekende muzieksmaak ….. die worden ook steeds schaarser namelijk
Maar nog meer tijd – als je op tijd naar huis gaat natuurlijk – om met vrouwlief leuke dingen te gaan doen!
Je ben een ongelooflijke club man en een fijne vent jammer dat je stopt