Bijna vijftig jaar actief op de sportvelden als scheidsrechter. En dan bijna in het harnas het heden voor het hiernamaals verruilen. Het overkwam mijn bevriende collega scheidsrechter Louis Wagner enkele weken geleden.
Hij had mazzel. Ongelofelijk veel geluk. Op het terrein van Vitesse Delft waar zijn voorlopig laatste wedstrijd heeft plaatsgevonden waren alerte en kundige mensen aanwezig die hem weer bij bewustzijn wisten te krijgen.
Het had zomaar anders kunnen aflopen. Dat is inmiddels ook tot Louis doorgedrongen. Op het moment van schrijven is er bij hem een kastje in de borstkas geplaatst. Dat had nog wat voeten in de aarde. Er leken eerst nog wat beletsels te zijn. Maar de allervriendelijkste Hagenees heeft inmiddels weer babbels. En dat is prettig om te zien.
Ik ga later een keer bij hem op bezoek, want uit ervaring weet ik dat teveel aandacht in de eerste momenten na een dergelijke lichamelijke terugval anders kan uitpakken dan wat beter voor je is. Vond het ook wel een dingetje dat menigeen al de volgende dag na zijn hartinfarct aan het ziekbed van Louis ging zitten.
Selfies op Facebook waren talrijk, en de media liepen af en aan of belden de oren van Louis’ hoofd om hem een hart onder de riem te steken en het naadje van de steunkous te weten. Goed bedoeld. Mijns inziens was rust juist het allerbelangrijkst. Maar Louis is en blijft Louis en kon en kan dit alles prima hebben, hoor. Ik berichtte hem dat ik een keertje na thuiskomst wel naar zijn huis in 070 zou gaan.
Louis is zo’n oude rakker die niet kapot te krijgen lijkt. Iemand die bij het meubilair op het voetbalveld hoort. Ik volg hem nog steeds, sinds we elkaar vele jaren geleden ergens in de Haagse regio (ik meen bij Quick, aan de De Savornin Lohmanlaan) tegenkwamen tijdens een reeks daar ingeplande KNVB beslissingswedstrijden.
Ik hoop van ganser harte dat hem nog een reprise gegund wordt. Dat hij nog een periode kan werken aan een knallend afscheid. Want om zijn carrière te beëindigen door – zoals hij eerder al eens gekscherend verkondigde – pas te stoppen met fluiten als hij er dood bij neer zou vallen? Dat lijkt me helemaal niks.
Louis moet na zijn allerlaatste fluitsignaal gewoon van het veld stappen, wat lekkers drinken, en in zijn auto naar huis rijden om daar of in de nabijgelegen duinen van Kijkduin, Scheveningen of Wassenaar lekker van zijn gezin en familie te genieten. Want kleinzoon Jayden wil nog heel veel leuke dingen met zijn opa kunnen doen.
Ik weet waar ik het over heb, Louis. Dus luisteren, vriend.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat of wie hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
Mooi artikel over een toppertje Louis!!!!!!