Van 2000-2005 speelde bij Feyenoord de Nederlands-Braziliaanse voetballer Leonardo de Vitor Santiago. Geboren op 9 maart 1983 in Rio de Janeiro speelde de spits daarna nog onder andere voor NAC en AFC Ajax in de Eredivisie, waarna hij via Red Bull Salzburg, Ferencváros, 1860 München en Newcastle Jets bij Eindhoven terecht kwam. Opgeleid bij Nova Safra in zijn geboorteland kwam hij in 1995 bij de jeugd bij de club op Zuid terecht.
Toen hij debuteerde in de hoofdmacht in de Kuip maakte hij grote indruk op trouwe Feyenoord-supporter Kees. Nadat zijn vrouw Dieneke in 2013 van hun eerste zoon beviel kondigde hij met veel bravoure aan dat hij de naam Leonardo moest krijgen. Daar moest Dieneke eerst wel even aan wennen, want zij had eerst liefst een oer-Hollandse naam aan hun telg gegeven. ,,Deze speler heeft het gemaakt”, zei Kees. ,,En mijn zoon gaat dat ook doen.” Als compromis tussen beide werd de in 2016 geboren tweede zoon Klaas-Jan genoemd.
De Leonardo uit de omgeving van de Groene Hilledijk bleek tijdens zijn eerste levensjaren een sportieve en speelse knul. Maar hij liep vanaf zijn eerste stapjes een beetje vreemd. Vlak voor de basisschool brak hij zijn enkel van zijn ‘goede been’. Onderzoek in één van de Rotterdamse ziekenhuizen volgde. Er bleek iets mis te zijn. Eén of andere botziekte. Anaemia. Zonder transplantatie van gezonde stamcellen zou Leonardo het niet overleven. De levensverwachting voor kinderen met deze ziekte is kort. Ze worden doorgaans niet ouder dan een jaar of zeven, acht.
Ik sprak Kees tijdens de finaledag van de VRC Cup vorig jaar in Ridderkerk. Hij was daar toeschouwer en herkende mij van een onder 18-wedstrijd die ik eerder bij SC Feyenoord had gefloten. Hij groette me en gaf me een hand, waarna hij van wal stak.
Overigens, ik teken dit verhaal nu pas op, omdat het destijds veel indruk op mij heeft gemaakt en ik ook eerst niet wist of ik dit wel op wilde schrijven.
Kees vertelde me verder dat hun hoop was gevestigd op iemand uit hun familie, met stamcellen die overeenkomstig waren. De operatie op zich slaagde en de vooruitzichten leken gunstig. Maar Leonardo zou na vervolgonderzoeken nooit in staat blijken om te kunnen sporten, dus voetballen zat er niet in. Ook met ravotten, of tijdens het spelen op straat moest Leonardo goed oppassen.
Zijn vader zag hem langzaam achteruit gaan. De operatie bleek toch niet het gehoopte resultaat te hebben en een nieuwe ingreep was niet meer mogelijk. Het leidde ertoe dat het onvermijdelijke ook plaatshad. In 2020, in de maand juni overleed Leonardo in een ziekenhuis nabij het Feyenoord stadion. Moegestreden.
,,Ik denk elke dag aan hem, ook omdat ik hem in zijn broertje terugzie. Als twee druppels water. Waarvan er nog één over is. Maar Klaas-Jan is kerngezond. Daar ben ik heel blij mee.”
We praatten nog ruim een uur over de mooie momenten die Kees met Dieneke en zijn beide zoons heeft beleefd, maar ook over de zware dagen die met name de laatste negen maanden van het korte leventje van Leonardo het gezin hebben beheerst. Kreeg er een beeld van en heb daar soms ook niet goed van kunnen slapen. Het zette me bovendien te denken. Zou niet weten hoe ik hiermee om zou moeten gaan als het mij zou overkomen.
Heb daarna geen contact meer met Kees gehad. Helaas. Wil hem langs deze weg laten weten dat zijn Leonardo door mij ook nooit zal worden vergeten. Mag dat? Ja, dat mag.
Columnist Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
