Behoudens een jaartje in de jeugd, toen hij het shirt droeg van plaatsgenoot FC Vlotbrug en trouwens dat seizoen nog kampioen werd ook, voetbalt hij al zijn hele leven bij Hellevoetsluis. Die club zal hij nimmer meer verlaten, ook niet nu hij inmiddels sinds een paar jaartjes in het hartje van Rotterdam woont. Hellevoetsluis zit de bijna 30-jarige Onur Furuncu namelijk diep in zijn hart verankerd, zeker nu hij aanvoerder is. Wij willen van hem weten waarom hij Hellevoetsluis zo’n toffe club vindt, wat het aanvoerderschap met hem doet en ook wat hij vindt van het voetballen in Zuid, want de KNVB heeft zijn elftal dit seizoen ingedeeld bij een groot aantal Zeeuwse ploegen uit Tholen, Zuid-Beveland, Walcheren en Zeeuws-Vlaanderen. Onder het genot van een heerlijke Turkse maaltijd in een restaurant bij hem in de buurt, een maaltijd waarop hij trakteerde, gaat Onur overal op in.
Waarom speel je al heel je leven bij Hellevoetsluis? Je bent al meer dan 10 jaar vaste waarde van de ploeg. Zijn er in de afgelopen jaren geen clubs geweest die je graag wilden inlijven?
Onur: ‘Van kindsbeen af ben ik voetballer bij Hellevoetsluis. Bij die club ben ik groot geworden. Ik ben één jaartje weg geweest, heb toen gevoetbald bij FC Vlotbrug, waar ik toen nog kampioen werd ook, maar ik was al snel weer terug bij Hellevoetsluis. Dat is in de loop der jaren echt mijn club geworden. Als puber van 17 zette Edwin de Koning mij in het eerste elftal en vanaf die tijd speel ik nagenoeg alles. Ja, er zijn wel eens clubs geweest die interesse toonden, Rozenburg bijvoorbeeld, maar ik ben daar nooit op ingegaan. Ik hoefde niet hoger te gaan voetballen. Mijn studie en mijn werk heb ik altijd goed weten te combineren bij Hellevoetsluis en op die dingen heb ik me de afgelopen jaren altijd gefocust. Voetbal is leuk, heel leuk zelfs, maar studie en werk zijn altijd bij me voor gegaan. En toch heb ik voetbal nooit opzij geschoven. Want voetballen bij Hellevoetsluis is al heel mijn leven heel belangrijk voor me. Dat gaat zelfs heel ver af en toe. Ik heb een hele mooie en leuke baan nu, in de scheepslogistiek, een baan waarvoor ik soms op reis moet. Zo stelde mijn baas voor om een zakenreis te gaan maken naar Montreal, New York, Miami en Los Angeles, een reis die meerdere weken zou duren, maar mijn baas weet ook dat ik dat niet ga doen. Ik probeer altijd zo kort mogelijk weg te zijn, zodat ik weinig trainingen en wedstrijden van Hellevoetsluis hoef te missen. Buitenlandse reizen pas ik altijd aan aan het schema van Hellevoetsluis. Op 11 februari spelen we tegen Yerseke en daarna staan er twee weken geen competitiewedstrijden op het programma. Op 12 februari ga ik dus naar Canada en naar Amerika en 14 dagen later ben ik weer terug, juist op tijd om tegen VCK te gaan voetballen.’
Waarom plak je aan zulke zakenreizen niet een paar extra weken vakantie vast?
Onur: ‘Dat vragen heel veel andere mensen ook aan mij. Die verklaren me allemaal voor gek dat ik niet wat langer wegblijf. ‘Hellevoetsluis is niet meer dan een tweedeklasser’, zeggen ze dan. Dat is zo, maar ik laat mijn club niet in de steek. Mijn baas is zelfs bereid om de terugvlucht te betalen als ik er een vakantie aan vast plak, maar ik zal dat nooit doen. Ik wil zo weinig mogelijk trainingen missen en al helemaal geen wedstrijden. Soms kan het niet anders, maar als het enigszins mogelijk is pas ik me dus aan aan het schema van Hellevoetsluis’.
Waar komt die liefde voor de club vandaan?
Onur: ‘Omdat ik er zo lang voetbal, ken ik bij de club alles en iedereen. Ik heb er vrienden voor het leven gevonden en heb nooit meer de behoefte gehad om ergens anders te gaan voetballen. Een paar jaar geleden maakte trainer Paul Bestebreur mij aanvoerder nadat onze aanvoerder Frenkie van Gelderen naar GHVV’13 ging. Ik vind het oprecht een hele eer om aanvoerder te zijn van mijn club. Ik ben de eerste Turkse speler die in het eerste elftal van Hellevoetsluis de aanvoerdersband mag dragen en dat maakt me super trots, elke wedstrijd opnieuw. Elke zaterdag als we moeten voetballen ga ik eerst langs de bestuurskamer om een bakje koffie te drinken met Edwin Boogaard, onze voorzitter en met de bestuursleden Ton Lammers en Jaap de Nekker. Dat doe ik al een paar jaar. Ik vind het leuk om met hen te kletsen, want dat zijn mannen die dag en nacht klaar staan voor de club. We praten dan over van alles en nog wat en vooral over dingen die bij de club spelen. Daar ben ik oprecht in geïnteresseerd. Jaap de Nekker zegt in zulke gesprekken vaak dat ik de nieuwe voorzitter ga worden.’
Heeft Jaap daarin gelijk? Ga jij straks Edwin Boogaard opvolgen?
Onur: ‘Dat is zeker niet uit te sluiten, haha. Maar voorlopig nog lang niet. Ik wil me concentreren op het voetballen en zo lang mogelijk speler van het eerste elftal blijven. Later kunnen we dan altijd nog wel bekijken wat ik bij de club ga doen, want weggaan daar is uitgesloten. Ik zal altijd bij Hellevoetsluis blijven.’
Hoe is het trouwens om te voetballen in Zuid? Frenkie van Gelderen, je voorganger als aanvoerder bij Hellevoetsluis, was daar in een interview met ons een paar jaar geleden heel uitgesproken in. ‘Voetballen in Zuid is verschrikkelijk’, zei hij toen.
Onur: ‘Ik denk er hetzelfde over. De lange busreizen zijn een ramp, de velden zijn verschrikkelijk, er staat altijd windracht 10 en het voetbal is niet om aan te zien. Lange ballen naar voren en maar zien wat daar van komt. Ik vind het echt helemaal niks. Laat ons maar lekker in West voetballen, tegen clubs als BVCB, SSS, Binnenmaas, Alexandria en Rhoon bijvoorbeeld. Nou moeten we naar Axel, meer dan anderhalf rijden! Gelukkig voetballen we dit seizoen ook tegen Zuidland, NSVV en DBGC. Daar ken je veel jongens en het voetbal van die ploegen is ook een stuk leuker. Het is trouwens wel opmerkelijk dat de vier ploegen uit West in onze klasse in Zuid bovenaan staan. Dat zegt alles, toch?’
Maar jullie hebben wel verloren van WHS uit Sint-Annaland. Met 5-0 nog wel!
Onur: ‘Dat lag helemaal aan ons zelf. We hadden een totale off-day. Die dag lukte er helemaal niks bij ons. Het thuispubliek wist niet wat ze meemaakten. Ze stonden juichend op de banken. Het was een ramp en daar kan ik me erg over opwinden, vooral als ik zie dat niet alle spelers zich de volle 100% inzetten.’
Daar iets van zeggen is de taak van een aanvoerder, toch?
Onur: ‘Vind ik ook. Ik zal er altijd iets van zeggen als ik zie dat spelers zich niet volledig inzetten. Of dat nu op trainingen is of in wedstrijden, dat maakt niet uit. Ik verlang dat iedereen er vol voor gaat en zal er ook altijd iets van zeggen als jongens zich afmelden om bijvoorbeeld naar een festival te gaan. Dat kan er bij mij echt niet in. Ik zal dan altijd cynisch vragen of het concert leuk is geweest en ze meteen onder de neus wrijven dat ze de rest van het elftal wel in de steek gelaten hebben.’
Helpt dat?
Onur: ‘Ik merk wel dat ik ze daarmee aan het denken zet. Gelukkig doen de andere oudere spelers van het elftal, zoals Jeffrey de Koning, Dyron Bijl en Anthony Bentem hetzelfde als ik. Die zeggen er ook wat van. Ik ben dus geen roepende in de woestijn. Jonge spelers denken er soms iets te lichtzinnig over, maar het is aan ons hen erop te wijzen dat ze er vol voor moeten gaan en niet zomaar een training of een wedstrijd over moeten slaan. Zulke gesprekjes helpen echt. Je ziet dat de inzet en betrokkenheid van de jonge gasten toeneemt en daar word ik dan weer blij van. Dan is zo’n trainingskamp natuurlijk heel goed. Vorige week zijn we met z’n allen naar Valencia geweest en daar zijn we echt nader tot elkaar gekomen. Dan worden de banden aangehaald, dan leer je elkaar beter kennen, want je praat ook over dingen die je bezighouden, niet over voetbal alleen. Het was de eerste keer dat we met Hellevoetsluis naar het buitenland gegaan zijn. Vroeger gingen we altijd naar Oss. Maar Valencia is tien keer leuker en ook veel waardevoller. Het was echt fantastisch. We hebben alles met elkaar gedeeld en het is een herinnering voor het leven. Ik hoop dat we komende winter weer die kant opgaan. Dan kunnen we nog nader tot elkaar komen.’
Dus als het aan jou ligt, blijf je nog lang aanvoerder, zodat je zulke gesprekjes met je teamspelers kan blijven voeren.
Onur: ‘Volgend seizoen hebben we met Mark van Os een nieuwe trainer en het is natuurlijk aan hem om een aanvoerder aan te wijzen. Als hij niet voor mij kiest, iets wat ik niet hoop natuurlijk, maar als het wel gebeurt, dan zal ik daar vrede mee hebben. Maar mijn rol in de ploeg zal daardoor echt niet gaan veranderen. Dan blijf ik doen wat ik nu doe binnen en buiten het veld. Dan blijf ik met mijn medespelers zulke gesprekjes voer. En ik blijf op zaterdagochtend ook koffie drinken met Edwin Boogaard, Ton Lammers en Jaap de Nekker.’
Seizoen 19/20 was ook een ramp, toen stond Hellevoetsluis net boven de streep in dezelfde klasse in Zuid. Zal toen ook wel aan het niveau, lange ballen en de lange busreizen gelegen hebben.
Nieuwenhoorn is de enige ploeg in 15 jaar uit West die kampioen is geworden in Zuid. Voetbal is zo slecht daar.