In de kou moesten de voetballers van FC Maense afgelopen zaterdagmiddag nog een keertje aan de bak bij VVOR in Oost-Rotterdam. Er moesten nog 35 minuten gespeeld worden omdat hun eerdere ontmoeting gestaakt werd omdat scheidsrechter van de dag Vogelenzang bij een 1-0 voorsprong van FC Maense vanwege een blessure niet verder kon en er geen vervanger voorradig was. Erg prettig om te gaan voetballen was het zaterdag niet. Het was steenkoud, de toplaag van het hoofdveld was bevroren, dus de wedstrijd moest worden afgemaakt op een bijveld. Niet op het kunstgras van veld 2, waar de selectie van VVOR altijd traint, want het strafschopgebied aan de kant van de parkeerplaatsen was nog spekglad. Er werd gevoetbald op veld 3, waar de ondergrond beduidend minder zacht is. Ook op dat veld ligt kunstgas, maar daaronder geen zandlaag van een meter, maar puinsteen, omdat met dat materiaal op die plek vroeger een put gedempt is.
Van dit laatste waren de voetballers van Maense natuurlijk niet op de hoogte, maar dat ze het koud hadden was goed te merken. Ze waren allemaal goed ingepakt. Iedereen speelde met een shirt met lange mouwen onder het voetbalshirt, de meeste jongens hadden handschoenen aan en sommigen zelfs een trainingsbroek onder hun korte broek. Ook Donald Sanches Silva, de nestor van de ploeg, zag er uit alsof hij op expeditie ging naar het Noorpoolgebied. Ik geef hem groot gelijk, want het was bijtend koud zaterdagmiddag. Er liepen nog net geen ijsberen rond op Boszoom-Noord, het voetbalcomplex van VVOR.
Als je in die weersomstandigheden moet voetballen, dan duurt het even voordat je warm bent. Dat hadden ze bij de thuisploeg beduidend sneller voor elkaar dan bij de bezoekers, want nadat arbiter Harry Hamer een seintje had gegeven dat de wedstrijd met een uittrap kon beginnen, kreeg FC Maense binnen no time een doelpunt om de oren. Aanvoerder Dally Evora schoot bij het uitverdedigen een bal tegen een ploeggenoot aan, het leer caramboleerde voor de voeten van Devante Sno, die in de korte hoek raak schoot.
En toen stond linker centrale verdediger Donald Sanches Silva op.
Die jongen is 37 jaar oud, kan bij wijze van spreken de vader zijn van keeper Anderson Delgado en heeft in zijn lange voetballoopbaan natuurlijk al menig stormpje overleefd. VVOR rook na die snelle gelijkmaker bloed en ging tomeloos op zoek naar nog een doelpunt. Terwijl een paar jongens bij Maense overlopen leken te worden, was het Donald die de rust en het voetbal in zijn ploeg terugbracht. Bezwerend beduidde hij met armgebaren rustig te blijven en zelf gaf hij al voetballend het goede voorbeeld. Hij lelde ballen niet blind weg, waardoor ze net zo snel weer terugkwamen, maar passte het leer telkens naar vrijstaande ploeggenoten, ook op die momenten dat hij door jagende VVOR’ers fel op de huid gezeten werd. Ze kregen hem niet gek. Donald bleef kalm en rustig, hij hield de bal in de ploeg en daardoor konden de inmiddels warm geworden andere spelers van FC Maense zien dat ze wel degelijk konden voetballen. Tweemaal stond Leandro Cardoso op de juiste plek om snelle en behendige aanvallen met een doelpunt te bekronen, waardoor Maense weer wat kleur op de wangen kreeg.
Maar het pleit voor de manschappen van trainer Peter van Gestel dat ze de moed niet lieten zakken. Met een 1-3 achterstand werd er verwoed gejaagd op een aansluitingstreffer en misschien nog wel meer. Die aansluitingstreffer viel. Na goed voorbereidend werk van Naoufel Bouyakhrichan knalde Jamie dos Santos Monteiro Vieira de bal via de onderkant van de lat snoeihard achter de piepjonge keeper Anderson Delgado, maar verder kwam VVOR niet. De tijd begon natuurlijk al te dringen, zoveel minuten waren er niet meer te spelen. Maar vooral door Donald Sanches Silva vielen er geen tegendoelpunten meer. Hij onderschepte nog een paar aanvallen, dirigeerde zijn medespelers naar de juiste plekken en bewaarde altijd zijn kalmte. Ik heb hem zelfs niet zien zweten, maar dat kan natuurlijk ook aan de kou hebben gelegen.
Na een kleine veertig minuten zat het erop. Drie punten in de knip. Tevreden stapte Donald na het laatste fluitsignaal van arbiter Harry Hamer van het veld af, op weg naar de warme kleedkamer. Voetbal is zo vervelend nog niet, ook niet als het beroerd koud is.
