We hadden nog maar net plaatsgenomen in de Boeing 737-700 van Transavia die ons van Akureyri in het noorden van IJsland terug zou brengen naar Rotterdam The Hague Airport op Zestienhoven, toen de gezagvoerder zich via meldde de intercom. ‘Mijn naam is Peter Hamerslag..’ stelde hij zich voor en wat hij daarna allemaal vertelde is langs me heen gegaan. ‘Peter Hamerslag! Die ken ik van het voetbal’, zei ik enthousiast tegen mijn vrouw, waarmee ik een heerlijke veertiendaagse vakantie op IJsland had doorgebracht. Ze dacht dat ik een geintje maakte. Maar Peter Hamerslag ken ik echt.
Peter was vroeger een zeer verdienstelijke voetballer van SCO’63, spelend in het hart van de defensie zodat hij altijd een goed zicht had op hetgeen er voor hem gebeurde en adequaat kon ingrijpen als dat nodig was. We spreken over zeker 15 jaar geleden. Peter was destijds een voetballer met niet de meest technische vaardigheden. Toen er op een training een keer met schieten met de buitenkant voet geoefend werd, trapte hij in de grond en verrekte bijna zijn enkelbanden. Maar hij had wel een geweldig overzicht en had de gave altijd op het juiste moment op de goede plek te zijn. Ook aanvallend had hij grote waarde voor het elftal, want bij corners en vrije trappen nabij de zestien van de tegenstander kwam zijn gevoel voor de ruimte altijd goed van pas. Ook daar dook hij op het juiste moment op de juiste plek op en scoorde er daardoor lustig op los. Peter was een winnaar op het veld. Als het niet liep zoals hij wilde, kon hij best wel moeilijk zijn. Buiten het veld was hij altijd de vriendelijkheid zelve, maar binnen de lijnen was hij voor tegenstanders, voor ploeggenoten en ook voor zichzelf niet altijd de makkelijkste met een hele rits gele en zelfs rode kaarten tot gevolg. Maar over de schreef ging hij nooit. Het waren bijna altijd professionele overtredingen waarvoor hij bestraft werd.
Peter maakte de gouden jaren van SCO’63 mee, toen de ploeg nog op zondag voetbalde en opklom van anonieme vierdeklasser tot eersteklasser. In die jaren was hij voor de ploeg een heel belangrijke schakel, aanvoerder bovendien. Toentertijd was hij al piloot en na een gescoord doelpunt rende hij vaak met gespreide armen over het veld als ware hij een vliegtuig. Of is het mijn fantasie die me nu parten speelt? Hoe dan ook, door die baan was Peter bij SCO’63 als speler niet altijd beschikbaar, want dan moest hij weer een vliegtuig heen en weer vliegen naar verre oorden.
Afgelopen maandag was hij dus de piloot van het vliegtuig dat ons terugbracht naar Nederland. Toen de steward voorbij kwam met koffie, vroeg ik of er een mogelijkheid was om Peter even te spreken tijdens de vlucht. Ik zag me al in zijn stoel in de cockpit zitten, starend naar de talloze metertjes in het bedieningspaneel en misschien wel even met de stuurknuppel in mijn hand. Dat bleek jammer genoeg niet mogelijk, maar na de landing zou er wel even gelegenheid zijn.
De vlucht van Akureyri naar Rotterdam was probleemloos. Peter als piloot heeft blijkbaar niet meer de wilde haren die hij als voetballer soms nog wel eens had. Toen de landing ingezet was vlogen we net niet over het voetbalveld van SCO’63. Het had wel mooi geweest als hij daar even een duikvlucht over had gemaakt, met allemaal gillende passagiers aan boord. Zo werkt het natuurlijk niet. Als Peter zoiets zou flikken, zou hij zijn baan onmiddellijk kwijt zijn.
Na de landing heb ik hem nog even gesproken. Terwijl alle andere passagiers ingestapt waren in de bus die ons allemaal naar de aankomsthal zou brengen, stond ik bovenaan de trap nog even een praatje te maken met Peter. Tegenwoordig voetbalt hij niet meer, zo vertelde hij, ook niet in een lager elftal of in de veteranen. Kruisbandletsel en later nog een hernia noodzaakten hem met voetballen te stoppen. Maar piloot is hij nog altijd. Kapitein heet zo’n functie officieel. In feite is hij in die rol dus nog altijd aanvoerder. Aanvoerder van de crew in het vliegtuig dat hij samen met zijn copiloot bestuurt. Het was heel toevallig dat hij dat deed in het vliegtuig dat ons terug naar Nederland bracht. Toeval bestaat niet, zeggen ze. Ik had daardoor wel meteen een onderwerp voor een column. Daar heeft u al te lang op moeten wachten. Toch?
Mooi verhaal! Zelf ook nog 1 seizoen met Peter gespeeld 2002/2003 ,kon echter zelf niet wennen aan het zondag voetbal dus na 1 seizoen weer vertrokken naar de zaterdag. Als ik mij niet vergis was die toen net klaar met zijn opleiding tot piloot.
Ab Troost
leuk stukje jan
Leuke column Jan,
Stuur me even je prive mail adres, want ik heb een mooi filmpje voor je van de vlucht.