Aan het einde van dit seizoen stopt hij echt met voetballen in een eerste elftal, maar eer het zover is voegt Dave Roozen de nacompetitie nog een leuk toetje toe aan zijn lange, imposante loopbaan als voetballer bij Excelsior’20, de club die hij, afgezien van een kort uitstapje naar Kethel Spaland, altijd trouw is gebleven en waar hij nog samen in het eerste elftal voetbalde met Danny Koevermans. Met Excelsior’20 heeft hij zelfs nog in de hoofdklasse gevoetbald, maar toen speelde de club nog op zondag. Tegenwoordig speelt de club op zaterdag en de in 1981 geboren Dave is de enige overgebleven voetballer uit die lang vervlogen tijden.
Zaterdag zag ik hem aan het werk op het hoofdveld van sportpark Guldeland in Geervliet, waar hij de eerste ronde van de nacompetitie moest voetballen tegen de plaatselijke derdeklasser GHVV’13. Dat Dave met zijn ploegmakkers die nacompetitie had gehaald was trouwens al een prestatie op zich. In de allerlaatste competitiewedstrijd tegen PPSC zou de winnaar periodekampioen worden en dus nacompetitie gaan voetballen en als het een gelijkspel zou worden, zou Blijdorp met die prijs aan de haal gaan. Het werd een zinderende wedstrijd in Schiedam, die pas luttele minuten voor tijd beslist werd in het voordeel van Excelsior’20.
Nacompetitiewedstrijden zijn altijd leuk. De winnaar gaat verder, de verliezer valt af. Het gaat dus altijd ergens om en dat was zaterdag ook het geval. De thuisploeg werd vanaf het begin onder druk gezet door Excelsior’20, dat een beweeglijk elftal bleek te hebben, met een paar rappe, behendige voetballers op de flanken en waarin Dave Roozen op het middenveld de lakens uitdeelde. Dave was voor rust veelvuldig aan de bal en deed er bijna altijd iets goeds mee. Vaak hield hij het simpel, door de bal meteen af te geven aan een ploegmaat, dicht bij hem in de buurt, maar als de ruimte er lag, schroomde hij ook niet om de bal diep te spelen. Dave was het Dreh- und Angelpunkt van het elftal, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen. Elke aanval liep over hem en ik moet zeggen dat hij van de spelers van GHVV’13 ook wel veel ruimte kreeg om zijn ding te doen. Onvermoeibaar was Dave. Zelf schuwde hij er ook niet voor om vuile meters te maken, of weg te spurten terwijl hij vrijwel al zeker wist dat hij de bal niet ging krijgen, zoals die keer dat Lorenzo Pierau op het middenveld de bal had en Dave meteen de diepte in sprintte. De bal kreeg hij niet, want Lorenzo draaide nog een keer en legde het balletje vervolgens breed. Op dat moment stond er trouwens al 0-1 op het scorebord. GHVV’13 werd overspeeld. Na een kwartier had Zakaria Sacchi de openingstreffer gescoord, na eerder al een grote kans verprutst te hebben omdat hij vrij voor de keeper te veel tijd nam. Vijf minuten voor rust dacht Morris Gelderland uit te kunnen verdedigen, maar de bal werd hem ontfutseld door Zakaria Sacchi, die hij niet anders kon doen stoppen dan met een overtreding. De terecht gegeven penalty werd verzilverd door Lorenzo Pierau.
Dave zag het allemaal tevreden aan en besloot vanaf dat moment iets minder meters te gaan maken en zuiniger te gaan spelen. Per slot van rekening gaan de jaartjes al aardig meetellen. Boven de 40 is hij al en eerlijk gezegd kun je dat ook wel zien aan hem. Hij is al aardig kalend en over het overgebleven haar hangt een zilvergrijze gloed. Maar Dave ziet er nog gestroomlijnd uit en voetballen kan hij nog altijd. Ik heb hem de hele wedstrijd geen domme dingen zien doen. Balverlies leed hij nooit.
In de tweede helft was hij iets minder nadrukkelijk aanwezig. Hij dichtte links en rechts de gaatjes en dirigeerde zijn medespelers naar de juiste plekken, zeker toen invaller Jarno Briegoos luttele minuten na rust met een droge knal de aansluitingstreffer gescoord had. Kort daarna kwamen de bezoekers nog goed weg. Doelman Kemi Cecilia beroerde buiten de 16 de bal met de hand en kwam er met slechts een gele kaart genadig van af. GHVV’13 speelde alles of niets en Dave moest nog vol aan de bak. Op het middenveld ging hij de strijd aan en dat kan hij als geen ander. Zijn inmiddels gestopte tweelingbroer Leon is bij Excelsior’20 altijd spits geweest, maar Dave is al zijn hele leven een middenvelder en weet op die positie van wanten. Verder dan de 1-2 liet hij de thuisploeg niet komen.
Een paar minuten voor tijd maakte Bob van der Waal, die fysiek en qua uiterlijk veel weg heeft van Dave, de allesbeslissende 1-3 door een vrije trap fraai in de kruising te knallen. Omdat Bob vanaf een afstandje enorm veel lijkt op Dave, dacht ik aanvankelijk dat Dave dit wonderschone doelpunt had gemaakt. Het bleek jammer genoeg niet zo te zijn. Maar het had zo maar gekund en ik had het hem ook wel gegund, maar de eer voor die 1-3 komt toch echt Bob van der Waal toe.
Dave Roozen is met zijn dik 40 jaar nog altijd van onschatbare waarde voor de ploeg van trainer Jacco Verhoev en ik ben blij dat ik hem aan het werk heb gezien voordat hij stopt met voetballen in een eerste elftal. Na de finalewedstrijd van de nacompetitie zaterdag tegen Celeritas is het zo ver. Dat wordt de laatste keer dat hij meedoet. Ze gaan hem zeker missen bij Excelsior’20 weet ik nu al.
