Als je hem als trainer aanstelt, weet je eigenlijk van te voren dat het voor meerdere seizoenen is. Je hebt trainers die zeggen dat het na twee jaar bij een club welletjes is, dat ze het daar dan wel gezien hebben en weer verkassen naar een andere werkgever, maar Harry Rusken zit anders in elkaar. Bij alle clubs waar hij trainer was, bleef hij vier seizoenen lang. Dat was zo bij OHVV in Oudenhoorn, bij AGE in Rotterdam-Overschie en bij WFB in Ouddorp en ook bij zijn huidige club Rockanje heeft Harry vier seizoenen vol gemaakt. Hij houdt zelf graag de regie in handen en heeft Rockanje al in een vroegtijdig stadium laten weten dat het bij die vier jaar blijft, omdat hij het op zijn werk druk heeft en ook meer tijd wil besteden aan zijn gezin.
Dat vinden ze bij Rockanje heel jammer want Harry heeft echt wel iets neergezet bij de club, ondanks het feit dat er twee seizoenen bij zaten die vanwege corona vroegtijdig afgebroken werden. De selectie van Rockanje bestaat nu voornamelijk uit jonge spelers, grotendeels afkomstig van de eigen jeugd en woonachtig in het dorp en de paar voetballers die van elders gekomen zijn, spelen er al een paar jaar en worden inmiddels ook beschouwd als jongens van de club. Ze draaien elk jaar bovenin mee in de vierde klasse. ‘Ik laat Rockanje met een gerust hart achter’, zegt hij in Weekblad Westvoorne, nog voordat bekend werd dat Rockanje na het behalen van de derde periodetitel voor de nacompetitie zou gaan voetballen.
Die nacompetitiewedstrijd werd gisteravond in Mijnsheerenland gespeeld tegen het plaatselijke GOZ. Het werd een debacle. Na een klein half uurtje stond er al 3-0 op het scorebord in het voordeel van de thuisploeg en had Mike in ’t Veld namens GOZ nog een penalty gemist. Alles wat mis kon gaan bij Rockanje, ging mis. Harry zag het gelaten aan langs de zijkant en toen hij in de rust naar de kleedkamer ging, restte hem in de tweede helft nog maar één middel: alles of niks. Het werd niets, want GOZ, onder de bezielende leiding van trainer Pascal van den Hoek en met Victor Boere in een glansrol, verpulverde de bezoekers uit Rockanje. Het werd uiteindelijk 6-1 en de schade had nog veel groter kunnen zijn. Tijdens de wedstrijd had Harry een keer naar me gekeken, zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken alsof hij wilde zeggen dat zulke dagen, waarop niets lukt, er jammer genoeg ook tussen zitten.
Meteen na afloop bedankte hij al zijn spelers met een handje, een schouderklopje of met een arm om de nek en in de middencirkel had hij een innige omhelzing met Richard Venneker, de leider van het elftal. Aan hun samenwerking, aan hun werk bij Rockanje is met deze wedstrijd een einde gekomen. Jammer dat het met een kansloze nederlaag moest gebeuren, maar zo is het voetbal. Het kan zo maar gebeuren dat je een off-day hebt, dat je totaal van de mat gespeeld wordt. Harry weet dat natuurlijk. Omdat hij toch terug kan kijken op een mooi seizoen, zal de kater van deze nederlaag niet lang blijven hangen. Dat gaat ook niet gebeuren, vermoed ik; niet voor niets liep hij het veld af met een kleine, nauwelijks zichtbare glimlach op het gezicht. Terug in de kleedkamer zal hij zijn spelers ongetwijfeld bedankt hebben voor de geleverde arbeid de afgelopen vier seizoenen en hen een hart onder de riem gestoken hebben.
Persoonlijk vind ik het jammer dat Harry volgend seizoen geen trainer meer is. Harry is altijd een gewone vent gebleven, wars van kapsones, voor Jan en alleman heel goed benaderbaar en de successen die hij bij zijn clubs gehaald heeft, periodetitels en promoties, zijn hem niet naar het hoofd gestegen. Met zijn staat van dienst achtte ik hem zeer goed in staat een tweedeklasser te trainen en misschien wel een club van een nog hoger niveau, maar zelf dacht Harry daar altijd anders over. Natuurlijk wilde hij overal waar hij trainer was graag winnen en hogerop, maar daar koos hij zijn clubs niet voor uit. Veel belangrijker vond hij dat hij in een warm bad terechtkwam, dat hij een goed gevoel bij de club had en vooral dat hij er veel kon lachen. Want de humor en dan vooral de voetbalhumor, die moest hij bij elke club waar hij trainer was wel kwijt kunnen. Misschien vond hij dat nog wel belangrijker dan punten halen.
Spelers en mensen uit de staf liepen altijd met Harry weg en regelmatig lagen ze in een deuk bij de fratsen die hij uithaalde. Zo reed hij samen met zijn assistent Richard Venneker eens in de auto naar Dirksland, waar tegen DVV’09 gevoetbald moest worden. In de auto achter hen reed verzorger Rob Rosman. Die volgde Harry heel de weg, ook toen hij een extra rondje maakte over een rotonde en even verderop afsloeg naar een benzinepomp en zijn auto parkeerde in de wasstraat. Ze kunnen er nu nog smakelijk om lachen bij Rockanje. Na de kansloze 6-1 tegen GOZ moeten ze dat vooral blijven doen daar. Je probeert te winnen als je voetbalt en daar doe je alles voor, maar het is en blijft maar een spelletje. Ik weet zeker dat Harry er ook zo over denkt.