Toen ik zijn naam op het wedstrijdformulier zag staan, moest ik meteen denken aan freule Wttewaall van Stoetwegen en aan baron van Voorst tot Voorst, twee notabelen die in de vaderlandse politiek als kamerlid en commissaris van de koningin een en ander betekend hebben. Of wat te denken van Frits von Seydlitz Kurzbach, in de jaren ’80 van de vorige eeuw keeper van NAC? Dan past Nico van Mechelen Canuto, de nummer 2 van zondag hoofdklasser VOC, moeiteloos in dit rijtje. Met zo’n naam slaat je fantasie meteen op hol. Dan denk je aan blauw bloed, aan een speler die in een door een volbloed paard getrokken koets naar de training gereden wordt, aan een jongen die geen bier drinkt, maar champagne. Ik heb er zondag, toen hij in Berkel en Rodenrijs als linksback voetbalde tegen koploper TOGB, heel lang over gedacht om een column over Nico-met-de-geweldig-mooie-achternaam te maken, zeker toen hij vroeg in de tweede helft een lange rush langs de zijlijn maakte, daarbij soepeltjes een inglijdende Wouter Vermeer ontweek en een tiental meter verder een loepzuivere voorzet gaf op Wessel Verhaar, die de gelijkmaker op een presenteerblaadje kreeg. Het was een actie van Nico om je vingers bij af te likken en toen hij even later een uitworp van zijn doelman Tijs te Duits achteloos op de buitenkant van zijn schoen doodlegde, wist ik het zeker: deze column moest gaan over Nico van Mechelen Canuto.
Maar Nico is toch niet het onderwerp van dit verhaaltje geworden. Dat is Bas Mourits, die als invaller de allesbeslissende 3-1 maakte. Dat deed hij op een fenomenale manier en daarbij zag je meteen wat een vreselijke goede voetballer Bas is. Niet voor niets heeft hij jarenlang in het eerste van Barendrecht gevoetbald, waar hij altijd vaste waarde was en altijd voorop ging in de strijd. Fysiek gaat het de laatste tijd minder met Bas. In een gesprek van hem met Wesley van Oevelen van het AD, begin april na de wedstrijd tegen Be Quick 1887, waarin hij drie keer scoorde, gaf hij al aan dat het na dit seizoen over en sluiten is. Een scheurtje in de meniscus van zijn linkerknie dat feitelijk niet goed te repareren is, zorgt voor veel pijn en dat was Bas zat. Hij voetbalt al tijden met pijnstillers, maar dat blijf je natuurlijk ook niet jaren doen. Dus na dit seizoen hangt hij zijn voetbalschoenen aan de wilgen, zoals dat zo mooi heet.
Ik prijs me gelukkig Bas nog een keer aan het werk gezien te hebben. Tegen VOC was hij het die de wedstrijd definitief in een plooi legde. Hij sprintte achter een lange bal van achteruit, samen met Livaï van Leijden van VOC. Ze liepen zij aan zij. Wie zou er eerder bij de bal zijn? Bas, die jarenlang op hoog niveau heeft gevoetbald, gooide er een slimmigheidje uit. Volop in de loop gaf hij met zijn schouder een licht duwtje, waardoor Livaï meteen uit balans was en even verderop verkeerd met zijn passen uitkwam en daardoor neerging op het kunstgras. Het was volkomen legitiem wat Bas gedaan had en Steve Janssen, de prima leidende scheidsrechter, legde het spel terecht niet stil. Met Livaï hulpeloos spartelend op de grond kon Bas met de bal aan de voet doorgaan en verscheen zo één op één voor doelman Tijs te Duits. Met een koele schuiver liet Bas de VOC-keeper kansloos en de wedstrijd was meteen beslist. Het goed partij gevende VOC moest het onderspit delven en het was Bas Mourits die met zijn prima goal daarvoor zorgde en nog een keer zijn klasse etaleerde.
De omroeper van dienst kraaide het uit van plezier. ‘In de 73e minuut is het 3-1 geworden. Doelpuntenmaker Roeland Vlasmeijer’, zo sprak hij. Roeland Plasmeijer kan hij ook gezegd hebben, want de geluidsinstallatie bij TOGB is niet zo best. Misschien is die wel afkomstig van een station. Daar galmt het geluid ook altijd zo en versta je geen bal van wat er omgeroepen wordt. Hoe dan ook; Bas Mourits werd zondagmiddag bij de 3-1 niet genoemd als doelpuntenmaker. Hij kreeg niet de eer die hem toekwam. Die eer wil ik Bas op deze pek wel geven en daarom is Bas in dit stukje het onderwerp en niet Nico van Mechelen Canuto van VOC.
TOGB voetbalt dit seizoen nog één thuiswedstrijd. Op 29 mei komt RKVV Velsen op bezoek. Het zal de laatste gelegenheid zijn om Bas Mourits in actie te zien. Ik denk niet dat hij bij de aftrap al op het veld staat, maar zijn trainer Mark Schuur zal hem als invaller ongetwijfeld nog wel een klein half uurtje gunnen. En in die korte tijd is Bas zeker in staat nog iets moois te laten zien. Dus als je die dag niets te doen hebt, ga dat zien! Je zult niet teleurgesteld worden.
Wat een mooie ode aan een topper, zowel als voetballer als persoon