Zou het verband houden met elkaar? Het basiselftal van Barendrecht, dat aantreedt tegen VVSB, bestaat grotendeels uit voetballers die de dertig jaar allang gepasseerd zijn. Zo kleuren de slapen van aanvoerder Max van Dijk al aardig grijs. En de muziek, die klinkt als de manschappen van trainer Richard Elzinga het veld opkomen om aan de wedstrijd te beginnen, is ook bejaard. Uit de speakers klinkt op dat moment het intro van Smoke On The Water van Deep Purple. Deze muziek zal een mooie voorbode zijn voor hetgeen gaat komen. De sproei-installatie heeft zojuist een laagje water op de kunstgrasmat gespoten en de voetballers van Barendrecht zullen zo dadelijk het vuur uit hun sloffen lopen. Smoke On The Water, hoe toepasselijk!
Om de muziek alleen al zou je naar BVV Barendrecht gaan, want die is daar altijd geweldig. Maar voor het voetbal hoef je ook niet weg te blijven. Voor het eerst in tijden heb ik een fantastisch voetballende ploeg gezien, met spelers die allemaal heel speels en beweeglijk waren, volop de aanval kozen, veel vuile meters voor elkaar liepen, joegen op elke bal en tegenstander VVSB geen moment in de wedstrijd lieten komen. De bezoekers uit Noordwijkerhout, die de punten hard nodig hadden om zich veilig te spelen en waarvan ik verwacht had dat ze zouden strijden voor elke meter, kwamen er niet aan te pas. Geen moment. Ze werden op een hoop gespeeld en met een 6-0 nederlaag kwamen ze er nog genadig van af.
Een van de spelers die bij Barendrecht het voortouw neemt is Niels Vorthoren, de oudste van de bende. Niels is 34 jaar oud, maar voetbalt als een jonge hond. Onvermoeibaar jaagt hij elke VVSB-er af. Hij zit overal bovenop en komt heel vaak als winnaar uit de strijd. Ik heb de hele wedstrijd gefascineerd naar hem staan kijken, totdat hij gewisseld werd. Longen als een paard moet hij hebben. Zijn ploegmaten zwermen ook uit en zijn net als Niels eveneens overal op het veld te vinden, steeds op andere posities. Zo heb ik Romano van der Stoep als linksback zien acteren, een paar tellen later zocht hij als diepgaande rechtermiddenvelder de ruimte op om kort daarna weer net voor zijn eigen verdediging op te duiken.
Zo voetbalde Niels ook. Overal was hij te vinden en eenmaal in balbezit had hij altijd oog voor zijn ploegmaten. Balverlies lijdt hij zelden. Niels is een heerlijke speler om in je ploeg te hebben, want niet alleen gaat hij voorop in de strijd, hij kan ook echt goed voetballen. Maar zijn ploegmaten zaten zaterdag tegen VVSB ook lekker in hun vel. Wat te denken van Bart Deprez, die na een aanval over meerdere schijven met een heerlijk stiftje de 3-0 scoorde? Op dat moment was er nog geen half uur gespeeld en had ik al veel fraaie dingen op het veld gezien, waaronder een goal van Niels na ook een aanval over vele schijven.
Barendrecht was zaterdag een geweldig draaiende ploeg, die speelde als een zwerm bijen. Iedereen was overal te vinden en te midden van dit alles leek Niels Vorthoren de imker, die alles overzag. Een criticaster zou misschien wel zeggen dat VVSB zaterdag wel erg povertjes voor de dag kwam, maar dat was voor de volle honderd procent de verdienste van Barendrecht.
Het enige punt van kritiek dat je wel op de ploeg van Richard Elzinga zou kunnen hebben, is de stand op de ranglijst. Als je in staat bent om met prima voetbal VVSB weg te vagen, dan zijn de zeven nederlagen en de tien gelijke spelen waarmee de ploeg nu op de zesde plaats van de ranglijst bivakkeert iets te veel van het goede. Maar die wedstrijden waarin de winst niet behaald werd, heb ik niet gezien, dus daar kan ik niet over oordelen.
Over de wedstrijd van afgelopen zaterdag kan ik dat wel. Barendrecht voetbalde uitstekend en ik heb dan ook een kostelijk middagje gehad. Met dank aan Niels Vorthoren en zijn ploegmakkers en aan trainer Richard Elzinga die dit spel predikt. Toen ik na afloop terug naar de auto liep, schalde Nights In White Satin van The Moody Blues uit de luidsprekers om het veld. Het was een toepasselijk einde van een geweldig middagje. Het voetbal van Barendrecht maakt je vrolijk. En de muziek ook.
