Joh, ik ga het tóch doen. Het is té maf om het niet op te schrijven, en té mal om het niet met anderen te delen.
Gisterenavond, omstreeks kwart voor tien, belde een meneer mij via mijn privénummer op om te vragen om publiciteit voor zijn hobby. Of ik ‘eindelijk eens een keer aandacht wilde gaan schenken aan zijn zaalvoetbalclub’.c “Dat wordt namelijk wel eens een keer tijd, beste meneer Egberts. U hebt al in geen drie jaar aandacht geschonken aan onze vereniging, die bloeit als ooit tevoren. En over een jaar of twee jubileert onze club weer, dus het is niet meer dan normaal dat u een mooi artikel over de zaalvoetballers gaat schrijven.”
Ik liet bewust even een moment van stilte tussen zijn betoog en mijn antwoord. Iets te lang, want deze meneer dacht dat hij nog niet genoeg onderbouwing voor zijn argumenten had gegeven, en vervolgde met ‘een stukkie in de krant, dat moet toch wel het minste zijn wat u voor ons kunt doen, meneer Egberts’. “We hebben een gezellig clubhuis, waarin we al geruime tijd met elkaar bivakkeren. Vrijwilligers runnen het, en zij verdienen ook een beetje waardering door aandacht van uw krant. Vindt u zelf niet, dat het nu wel eens tijd wordt?”
Ik schoot in de lach. Maar probeerde ook meteen weer serieus te zijn. Het kon namelijk zijn, dat deze meneer niet wist dat ik al enige tijd niet meer schreef voor het lokale gratis krantje, al bijna een jaar of negen niet meer. En dat kán, want er zijn nog steeds lezers die denken, dat ik nog steeds in dienst ben van Wegener Media. Ik loop immers wel eens op straat, dus ik besta nog steeds. Gelukkig weet de meerderheid, dat mijn tijd bij het lokale sufferdje allang voorbij is. Dat is tegenwoordig een onderdeel van Het Kontakt Media, dat de krant vorig jaar overnam van de slechtste uitgever van deze planeet De Persgroep. Deze verkwanselde de lokale huis-aan-huis kranten van Wegener. Zo zonde was dat!
“Het zal een teleurstelling voor u zijn, beste heer,” zo begon ik mijn repliek, “maar dit gaat niet gebeuren.” “Maar meneer Egberts, wat maakt u me nou? Gaat u dit weigeren?! Maar dan ga ik dit aan uw redactiechef melden. Wat een onzin is dit, zeg!” De man werd serieus boos. En ik kon er eigenlijk ook niet meer tussenkomen. Meneer werd een Dolle Dries, nee, een Antony (je weet wel, die van Ajax).
“We hebben er recht op. Uw adverteerders verwachten van u dat u inspeelt op de actualiteit en schrijft over wat er leeft in de gemeenschap. Welnu, dit kunt u niet maken. Wij verdiénen een verhaal in uw krant. En wel zo snel als maar mogelijk is. Anders kóst het u advertenties, ik weet het wel zeker!”
En voordat ik daar nog iets op kon zeggen, tierde de gepikeerde zaalvoetbalverenigingsbestuurder door en zette hij zijn laatste kaart in om mij af te troeven en er tóch nog een nieuwsbericht uit te slepen.
“Als het aanstaande vrijdag niet in het Woerdens Nieuwsblad staat, dan zwaait er wat voor u!”
Ik pieste in m’n broek, van de sch(r)ik, dat begrijp je natuurlijk wel….
Egbert Egberts floot ruim 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.