Het eerste elftal van Rozenburg bevat veel spelers die geboren en getogen zijn in het dorp. Aanvaller Nick de Bil is er daar eentje van. Hij voetbalt zijn hele leven al bij Rozenburg, op een uitstapje naar de jeugd van FC Dordrecht na. Zijn elftal staat dit seizoen op de laatste plaats in de tweede klasse D. In de veertien tot nu toe gespeelde competitiewedstrijden werd slechts tweemaal gewonnen. Van Strijen en van Alexandria’66. Alle andere wedstrijden gingen verloren. Dat hadden ze bij Rozenburg begrijpelijkerwijs graag anders gezien. Het is over die povere resultaten waar we met Nick over willen praten. Had hij dit verwacht? Wat doet het met hem? En hoe denkt hij hier een ommekeer in te bewerkstelligen? Nick gaat graag op deze vragen in.
In het seizoen 2018-2019 promoveerden jullie via de nacompetitie naar de tweede klasse. Wat dacht je toen de club tweedeklasser werd?
Nick: ‘Dat het prima bij de club en bij de ploeg paste. Op ons complex, met het schitterende veld en de mooie kantine met het grote terras hoort een tweedeklasser te voetballen en ook sportief gezien, met de voetballers die er toen bij ons rondliepen, hoorden wij in die tweede klasse thuis. Dat bleek ook wel, want in ons eerste seizoen op dat niveau ging alles van een leien dakje. We wonnen veel wedstrijden en we grepen net naast een periodetitel. De spirit zat er goed in.’
En toen sloeg de coronapandemie toe en werd de competitie stilgelegd.
Nick: ‘Er brak een lange periode aan van onzekerheid. Gevoetbald werd er niet meer. De competitie in het eerste coronajaar werd vroegtijdig beëindigd en het vorige seizoen werd al na een paar wedstrijden stopgezet. Dat was voor alle amateurvoetballers in heel Nederland niet prettig en voor ons kwam het helemaal niet goed uit, want we waren lekker bezig.’
Dit seizoen mag er gelukkig weer wel gevoetbald worden. Stond Rozenburg er in jouw ogen goed voor bij de start van dit seizoen?
Nick: ‘Ik dacht van wel. Ik wist wel dat het lastiger zou worden dan in ons eerste jaar in de tweede klasse, vooral omdat je, vergeleken met twee jaar geleden, toch wel kwaliteit had ingeleverd. Zo waren Floris van den Heuvel en Paul Santra naar Vierpolders vertrokken, Regillio van Buuren en Sander Arkenbout, spelers met veel ervaring, waren gestopt en Unal Bayka, onze keeper, was naar Nieuwenhoorn gegaan. We hadden dus wel wat kwaliteit ingeleverd, maar de jongens die er nog wel waren, aangevuld met de spelers die vanuit de jeugd overgekomen waren, gaven mij vertrouwen genoeg om het seizoen met een goed gevoel tegemoet te zien.’
Waarom loopt het dan niet zoals je gehoopt en verwacht had?
Nick: ‘Omdat alles wat tegen kan zitten dit seizoen ook daadwerkelijk tegenzit. Het begon al met Rick Groenendijk, onze nieuwe doelman, die heel vroeg in het seizoen zijn tas inleverde. Daarnaast kampen we al een heel seizoen met langdurige blessures. Stefan van Es staat al tijdenlang langs de kant en Vincent Lissenberg is onlangs geopereerd. Op hen kunnen we dus ook geen beroep doen. Als je dat optelt bij het vertrek van die jongens die naar Vierpolders zijn gegaan en het stoppen van Regillio en Sander, dan betekent dat allemaal dat er nog meer een beroep gedaan moet worden op jonge spelers. Die zijn talentvol en van goede wil, maar staan er nog niet meteen. De stap van een jeugdelftal naar de tweede klasse is namelijk heel groot. En als je als jong spelertje je draai moet vinden in een elftal dat stroef draait en matig presteert, maakt dat voor hen het nog extra lastig. Daarnaast is het ook organisatorisch niet altijd goed geregeld bij Rozenburg. Zo hebben we maandenlang zonder vaste grensrechter gezeten, het was elke wedstrijd weer schipperen wie met de vlag langs de zijlijn van het veld zou gaan lopen. Een wedstrijd van ons kon zelfs pas drie kwartier later beginnen omdat er die middag helemaal geen grensrechter beschikbaar was. Het vertrek van Rick Groenendijk heeft ook zijn sporen nagelaten. Zoveel andere keepers zijn er hier niet. Toen Silvio Spiessens vanwege zijn werk niet op tijd zou kunnen komen, was de keeper van het tweede elftal geblesseerd. En omdat er hier geen A-elftal is, zouden we een beroep moeten doen op een keepertje van 14 jaar. Toen heeft Vincent Lissenberg een helft gekeept. Een veldspeler op doel, ook dat kon er nog wel bij! En eerlijk gezegd deed Vincent het zo slecht nog niet. Ik zou graag zien dat de club er alles aan doet om het eerste elftal zo optimaal mogelijk te laten presteren. Sfeeracties verzinnen, reclame maken voor onze wedstrijden, om die wedstrijden heen leuke dingen organiseren, zodat de stemming erin komt en de sfeer toeneemt. Toen wij uit bij Binnenmaas voetbalden was daar een zanger in de kantine, bij Hellevoetsluis onlangs ook. Bij ons is het vaak een dooie boel. Dat zou ik graag anders zien. Ik heb een beetje het gevoel dat we de waardering missen. Er spelen heel veel Rozenburgse jongens in het eerste elftal hier, jongens die al vele, vele jaren lid zijn van deze club. Als je als club activiteiten rondom wedstrijden organiseert maakt het dat voor iedereen veel leuker. Let wel: dit alles heeft niets te maken met ons presteren op het veld. Dat wij niet veel wedstrijden winnen, ligt aan ons en komt niet omdat er geen dingen georganiseerd worden.’
Terug naar jullie prestaties op het veld. Hoe kan er voor een ommekeer gezorgd worden?
Nick: ‘We hebben dit seizoen weliswaar niet veel wedstrijden gewonnen, maar tegen heel veel ploegen deden wij goed mee. Alleen tegen DCV en in onze eerste wedstrijd tegen CWO zijn we weggespeeld. In alle andere wedstrijden gaven we goed partij. Van de 14 ploegen in onze afdelingen zijn er zeker 10 waarvoor we niet onder hoeven te doen. Dat je tegen die ploegen dan toch verliest frustreert enorm. Maar gelukkig zijn er nog veel wedstrijden te gaan. Als we in elkaar blijven geloven, als we elkaar op het veld niet laten zakken en keihard blijven werken, dan moet het goed komen. Ik heb honderd procent vertrouwen in onze trainer en in mijn ploeggenoten. Het gaat echt goed komen. Als je een paar wedstrijden wint, klim je meteen een paar plekken op de ranglijst en dat zal de burger moed geven.’
Je zei dat verliezen je enorm frustreert. Wat doe het jou persoonlijk als je niet winnend van het veld stapt?
Nick: ‘Dan ben ik niet te genieten. Ik wil winnen en kan helemaal niet tegen mijn verlies. En als je veel verliest, zoals dit seizoen, ben ik de vrolijkste niet. Op de club niet en ook thuis niet. Daar ben ik ook niet altijd even gezellig. Mijn vriendin gaat me soms wel eens uit de weg, haha. Op het veld doet het natuurlijk ook iets met je. Veel kaarten heb ik dit seizoen nog niet gepakt, maar als je niet vaak wint loop je daar wel constant aan te denken. Ik weet van mezelf dat ik in mijn reacties niet altijd de makkelijkste ben en dat blijkt dus af en toe wel op het veld. De scherpe randjes zijn er in de loop der jaren wel een beetje af, maar helemaal niet reageren als het niet liep zoals ik wil, dat leer ik nooit af. Ik ken mezelf goed genoeg.
Tot slot: je bent in december 30 jaar oud geworden. Hoe lang blijf je nog voetballen?
Nick: ‘Nog heel lang hoop ik. Zolang mijn lichaam het toe laat en zolang de trainer vertrouwen in me heeft, zal ik blijven voetballen in het eerste. Ik hou van het spelletje, ik vind voetballen heel leuk om te doen. Stoppen ga ik voorlopig dus nog niet doen. De laatste tijd haal ik er vanwege de resultaten minder plezier uit, maar ik zal doorgaan en geef de moed niet op. Ik weet dat die ommekeer eens gaat komen. Zeer snel, hoop ik.’
Sfeerloze club waarbij het bestuur geen voetbalhart heeft