Hij is al een tijdje uit beeld in de voetballerij en het kostte aardig wat moeite om hem te pakken te krijgen. Toen dat eenmaal gelukt was, hebben we hem gevraagd of hij in het kader van de rubriek Oude Glorie van VoetbalRotterdam samen met ons terug wilde kijken op de vele jaren die hij als voetbaltrainer actief was en daarbij ongetwijfeld de nodige avonturen beleefd heeft. Want iedereen kent de inmiddels 70-jarige Joop Musterd als een kleurrijke persoonlijkheid, die zijn mening nooit onder stoelen of banken gestoken heeft. Joop wil heel graag aan Oude Glorie meewerken. We hebben urenlang met hem gesproken en daarbij zijn alle clubs waar hij gewerkt heeft de revue gepasseerd.
Je zat in de vechtsportwereld voordat je voetbaltrainer werd. Vertel daar eens iets over.
Joop: ‘Ik heb gebokst, was kickbokser en ben vroeger ook een vrij succesvolle freefighter geweest, in een periode dat die sport nog niet zo bekend was zoals nu. Ben kampioen geweest. In de gevechten die je doet, loop je natuurlijk wel eens een paar klappen op. Ik heb bijna alle botten van mijn lichaam gebroken. In Duitsland werd er eens een scan van mijn lichaam gemaakt en de dokter zei verbaasd dat ik eigenlijk dood had moeten zijn. Hij zag op de scan namelijk heel veel littekens en overblijfselen van die breuken. Ik heb gewerkt met jongens als Alex Blanchard, Rudi Koopmans, en Eddie Smulders en was ook actief in Muay Thai, een vechtsport die zijn oorsprong heeft in Thailand, maar nu in heel het zuidoosten van Azië bijzonder populair is. Na mijn actieve loopbaan heb ik jongens als Peter Aerts en Ramond Dekker in die vechtsport getraind en begeleid en samen met hen ben ik de wereld over gereisd. Zij waren wereldtoppers. Overal trokken we volle zalen en werden we met veel eer behandeld.
Waarom ben je daarmee gestopt?
Joop: ‘Omdat de eenheid in het groepje sporters waarmee ik werkte af begon te brokkelen. Bovendien ging het vele reizen mij een beetje de keel uit hangen. Ik was altijd van huis. Ik wilde het iets kalmer aan gaan doen.’
Hoe ben je in de voetbalwereld terechtgekomen?
Joop: ‘Dat ging eigenlijk toevallig. In de sportschool in Rotterdam waar ik vaak kwam had ik een goede band opgebouwd met Leo Tol, een jongen die daar ook altijd kwam. Nee, dat is niet de Leo Tol die nu trainer van Goudswaardse Boys is, maar een andere Leo Tol. Deze Leo Tol was trainer bij The Harvards en op zekere dag vroeg hij of ik hem als verzorger wilde helpen bij zijn club. Van het een komt het ander en na een tijdje, toen Leo stopte als trainer ben ik hem opgevolgd. Papieren had ik toen nog niet, maar uit de vechtsportwereld had ik wel diploma’s en als trainer had ik natuurlijk ook veel ervaring opgebouwd. The Harvards was een hele leuke club, spelend in de eerste klasse van de RVB. We praten over de jaren ’90. Ze voetbalden nabij het Afrikaanderplein. Er speelden heel veel jongens die in de haven werkten. Ruig volk, maar wel heel eerlijk en het was bijzonder fijn om met hen te werken. Ik had er een paar hele goede voetballers bij, zoals André Pijl, Rinus Bongers en Harry Boekholt, die de kwaliteiten hadden om op een veel hoger niveau te voetballen. Of dat al gedaan hadden. Rinus had bij Zwart Wit’28 gespeeld. We promoveerden twee keer achter elkaar en het laatste jaar dat ik er trainer was, heb ik dat voor niks gedaan omdat e club financieel in de problemen zat.’
Wat was je volgende club?
Joop: ‘Belvedère, ook een club die er nu niet meer is. Belvedère was de club van de Kaap. Ik had er veel getalenteerde voetballers onder mijn hoede, jongens als Celeste Dos Santos en Alberto Lima, die ik later bij SCO’63 ook tegenkwam. Het was prima geregeld bij Belvedère. Spelers kregen wat centjes toegestopt, er was een trainingskamp. Het was goed werken daar.’
Deed je in die tijd nog iets in de vechtsport of was je daar helemaal mee gestopt?
Joop: ‘Nee, ik was toen nog niet gestopt. Het was allemaal goed te combineren. Het was pas later dat de vechtsportgroep uit elkaar begon te groeien en ik het vele reizen beu begon te worden.’
SCO’63 uit Spijkenisse was je volgende club. Hoe is dat gekomen?
Joop: ‘Ik kende Ger van Dijk goed. Die deed achter de schermen iets bij SCO’63 was en had mijn naam op de club laten vallen. ‘Als jullie hogerop willen, moet je Joop Musterd als trainer halen’, zo had hij rondgebazuind. Ik werd gebeld door John Ouwehand, bestuurslid van de club. SCO’63 speelde in de vierde klasse, maar wilde dolgraag hogerop. Ik werd trainer van SCO’63 en dat was een hele goede keus van me, vind ik nu nog altijd. Ik heb het er heel erg naar mijn zin gehad en er met mensen zoals leider Alfonso Soler vrienden voor het leven gevonden. Ik kon ook heel goed overweg met Gerard van Seters, destijds een sponsor met het hart op de juiste plek. Meneer Gerard noemde ik hem altijd. Gerard was een fantastische man, een wereldvent. Voetballers kregen maandelijks een vergoeding en bij elkaar was het 900 gulden en Gerard trok zijn portemonnee. Hij gaf me een briefje van 1000, zodat ik dat over de spelers kon verdelen. Hij heeft zich toen wel zes keer verontschuldigd dat hij dat briefje van 1000 had gegeven en het geld niet in briefjes van honderd gulden had betaald. Ik kan daar nu nog om lachen. Er schiet me meteen nog iets leuks binnen. Spelers kregen op gezette tijden een envelopje. Onderling hadden we eens afgesproken dat iedereen er uit eigen zak 50 gulden bijdeed. Iedereen deed dat, alleen Brian Uneputty niet. Die wist van niks. Toen iedereen zijn envelop open maakte, was Bryan de enige die minder geld in zijn handen had. Zijn gezicht vergeet ik nooit mee en we hebben daar kostelijk om zitten lachen.’
Hoe ging het met de resultaten bij SCO’63?
Joop: ‘We hadden een hele goede spelersgroep, met veel kwaliteiten. De al eerder genoemde Alberto Lima, Dave Zaal, Peter van Gestel en nog wel een paar anderen. We gingen van de vierde naar de derde klasse en de club zat goed in de lift. Later hebben ze nog hoger gevoetbald, de basis was dus gelegd, haha.’
Vervolgens kwam Neptunus-Schiebroek om de hoek kijken. Dat werd je volgende club.
Joop: ‘Ik werd gebeld door Rob Jacobs, de technische man van Neptunus-Schiebroek. Hij wilde me dolgraag als trainer hebben. Ik heb er in totaal meer dan vijf seizoen gezeten. Het was een fijne club om te werken. Er speelden hele goede voetballers, waarvan sommigen jarenlang in het betaald voetbal hadden gezeten. Jongens zoals Erik Tammer, Glenn Helder, Nico Jalink, Peter Wikkel, Bart Latuheru en Romeo Wouden. Met zulke jongens was het geweldig werken. Maar je moet als trainer natuurlijk geen onzin verkopen, want dan word je al snel niet voor vol aangezien. Met Peter Wikkel had ik in het begin een probleem. Ik had Peter van Gestel van SCO’63 meegenomen naar Neptunus. Peter was een centrale verdediger en dat was Peter Wikkel ook. In de voorbereiding liet ik Peter van Gestel spelen en dat was tegen het zere been van Peter Wikkel. ‘Voor deze onzin ben ik te oud geworden. Ik wil voetballen’, zei hij boos tegen me. Ik legde hem uit dat ik moest weten of Peter van Gestel het niveau aankon, maar hij was niet blij. In de kleedkamer hing ik een paar weken daarna een papier op, met daarin een tekening van een man in een rolstoel, met zijn been in het gips. Peter Wikkel had ik eronder geschreven. Op de vraag van hem wat dit betekende, antwoordde ik dat hij bij mij altijd speelde, maar dat ik in Peter van Gestel een goed alternatief, een prima stand-in gevonden had. Als hij nu niet ophield met zijn gemekker, zou ik hem een klap geven, zodat hij in een rolstoel zou belanden en Peter van Gestel zou spelen. Ik heb nooit meer last gehad van Peter en hij speelde altijd waanzinnig goed. Bij Neptunus-Schiebroek hadden ze goede sponsoren en er waren ook andere mensen die wat wilden doen voor de club, zoals een paar vrienden van me die de club ook wel eens wat toestopten. Ik kreeg een vergoeding, maar daar deden sponsoren uit eigen zak iets bovenop. Op een gegeven moment kwam Rob Jacobs naar me toe. ‘Jij verdient hier meer dan ik en dat kan natuurlijk niet’, zei hij. Ik stelde voor het geld dat ik kreeg en het geld van hem op een hoop te gooien en dat dan in twee gelijke helften te verdelen. Een helft voor hem, de andere voor mij. ‘Meen je dat’, vroeg Rob verbaasd. Dat hebben we op die manier twee seizoenen gedaan. Met Neptunus heb ik succesvolle jaren gehad. We zijn van de tweede klasse naar de eerste klasse gepromoveerd en hebben ook op dat niveau altijd goed meegedraaid. In die tijd heb ik trouwens ook nog maandje bij Zuiderpark gezeten. Peter van Gestel was daar trainer, maar die moest voor zijn werk naar Brazilië. Ik ben toen een maandje voor hem ingevallen.’
Het ging uit de kunst bij Neptunus-Schiebroek en toch stopte je een tijdje als voetbaltrainer. Waarom?
Joop: ‘Omdat ik getrouwd was en we samen met mijn vrouw in de paardenhandel zaten. Daar had ik het loeidruk mee. Ik wilde er als voetbaltrainer eigenlijk een jaartje tussenuit, maar na een tijdje begon het toch weer te kriebelen. FC Vlotbrug belde toen, precies op het goede moment. Ik had nog nooit van die club gehoord, wist ook niet waar het was. Ook Hans Venneker nam namens Rockanje contact met me op. Bij beide clubs ben ik gaan praten en ik koos voor FC Vlotbrug, vooral vanwege de klik die ik meteen had met voorzitter Evert Taal. Dat is een prima vent. Ik heb hem later nog eens een klokje met inscriptie cadeau gedaan. Ik ben bij Vlotbrug aan de slag gegaan en had met Sonny Landsman, Ferry Seton en Corly Bazoer een paar prima voetballers in huis. Toen ik een trainingsavond weg was om een bezoek af te leggen bij de sponsorgroep, was er op de club iets voorgevallen met Corly en Sonny. Ze hadden iets geflikt en het bestuur schorste ze voor een wedstrijd. Maar dat weekend zou er een belangrijke wedstrijd op het programma staan. We stonden bovenaan en als we wonnen, zou het kampioenschap vrijwel zeker zijn. Ik wilde Corly en Sonny er dolgraag bij hebben. ‘Kunnen we die straf niet over het weekend heen tillen’, vroeg ik aan het bestuur. Dat bleek niet mogelijk. Toen ben ik opgestapt. Ik heb het seizoen niet afgemaakt. Ze werden kampioen, maar voor het kampioensfeest kreeg ik geen uitnodiging. Dat steekt nu nog altijd een beetje.
Je volgende club was CWO.
Joop: ‘Daar wil ik het niet te lang over hebben. Er waren daar een paar jongens die buiten mij om van de club of van mensen buiten de club een aardige vergoeding kregen. Tenminste, dat was hen toegezegd. Maar kennelijk werden die afspraken niet nagekomen, want op zekere avond maakte een van die spelers in de kleedkamer vlak voor een training daarover flink stampij. Ferry Seton, die ik als speler had meegenomen naar CWO, keek me aan met een blik van ‘wist jij dit’. Ik had meteen een groot probleem met Ferry. Maar met de hand op mijn hart, ik wist van niks. Later ben ik er gelukkig nog wel uitgekomen met Ferry, maar toen zat het even niet zo lekker tussen ons.’
Tot slot ben je ook nog een tijdje trainer geweest van Strijen.
Joop: ‘Dat deed ik omdat ik de club wilde helpen. Ik woonde destijds in Strijen, de club zocht een trainer en kwam bij mij uit. Ik had er enorm veel zin in en had ook grootse plannen. Een paar vrienden van me wilden financieel bijspringen, zodat spelers er een leuke vergoeding zouden kunnen krijgen. Er was zelfs sprake van autootjes die ze konden lenen, compleet met een benzinepasje voor de afstand tussen huis en club. Maar het bestuur en vooral voorzitter Hans van der Kellen wilde daarin niet meegaan. Hij was bang dat het teveel impact zou hebben op het reilen en zeilen van de club. Jammer vond ik dat, heel jammer, want op die manier waren we vrijwel zeker in staat geweest op een hoger niveau te gaan spelen. Dat zou echt kunnen, zo weet ik zeker. In dat half jaar dat ik er zat waren de resultaten prima. Toen ik kwam stonden ze bijna onderaan, aan het einde van het seizoen stonden we bijna bovenaan. Ik ben opgestapt omdat de club niet mee wilde gaan met mijn ideeën.’
Je bent nu al jaren geen trainer meer. Mis je het niet?
Joop: ‘Eerlijk gezegd wel. Ik heb heel veel leuke dingen meegemaakt. Het contact met voetballers en de avonturen bij de clubs; ik mis dat toch wel. Daarom zou ik best graag weer een clubje willen trainen. Mijn trainerslicentie is niet meer geldig, maar met een paar studiebijeenkomsten is dat zo geregeld. Dat is het probleem niet, want punten halen voor je papieren is zo moeilijk niet. Ja, trainer van een club zou ik best weer leuk vinden. Wat dat betreft kom jij precies op het goede moment, haha.
