Onlangs floot ik een wedstrijd in de regio 010 bij een vereniging, die sportief gedrag heel hoog in het vaandel heeft staan. Die ook in het verenigingsprotocol heeft opgenomen, dat er altijd respect moet zijn voor de vrijwilligers bij de club, die vaak bij nacht en ontij nog voor hun club in touw zijn. En altijd klaar staan voor de leden om het spelletje voetbal te kunnen blijven spelen.
Zo ook met betrekking tot bezoekende officials van de KNVB zoals rapporteurs, begeleiders, waarnemers c.q. scheidsrechters en hun eventuele assistenten.
De betreffende vereniging heeft het goed voor elkaar. Je wordt er als arbiter en/of assistent netjes ontvangen. Naast een lekker kopje koffie of thee, of twee desgewenst, met koek of macrons, word je een plek toegewezen waar je even rustig kunt bijkomen van een reis van twee-en-een-half-uren naar het twee-en-een-halve-veldencomplex. Bij deze club zijn zelfs de erevoorzitter en zijn echtgenote, beide tachtigers, nog actief. De nieuwe voorzitter en enkele van zijn recent aangetreden bestuursleden nemen met plezier deel aan een kennismakingsgesprek, er vooral op gericht om te acclimatiseren. Het bleek de basis voor een prettige dag, ondanks een niet van tevoren bedachte afsluiting van mijn inzet tijdens de te spelen wedstrijd.
Over die prestatie de volgende samenvatting. In de eerste helft was er geen onvertogen woord gevallen. De bezoekers uit Delft konden aardig meekomen, ondanks het feit dat de gastheren van een andere klasse waren. In de tweede helft werd dat meteen zichtbaar. De score werd uitgebreid. Dat kon een speler van de gasten niet verkroppen. Hij legde een tegenstander ter hoogte van de middenstip onnodig hard neer en maakte nadat ik gefloten had een wegwerpgebaar. Als hij dat had nagelaten dan was hij weggekomen met een vermaning. Maar ik gaf, omdat ik er niet meer onderuit kon, de eerste kaart van de wedstrijd aan hem, waarop hij meteen in woord en gebaar meende op het hem ten deel gevallen te moeten reageren. Ik was in wat nettere bewoordingen een mannelijk geslachtsdeel, zo blind als een mol, van een andere planeet en te oud om te fluiten. Ik trok direct een tweede gele kaart en de rode. Én gaf duidelijk hoorbaar voor de rest aan dat hij bij mij te ver was gegaan. Toen er nog twee medespelers bij kwamen staan, die me aan probeerden te praten dat de door mij bestrafte speler toch wel enigszins gelijk had en dat ik niet zo moeilijk moest doen, besloot ik naar de kleedkamer te gaan. En onderweg daar naartoe lopend was het voor mij ook al duidelijk dat ik niet meer terug het veld op zou komen om de wedstrijd te vervolgen.
Ik was dat verre eind niet van huis gegaan om me die middag te laten afzeiken? Dat liet ik de beide aanvoerders in de kleedkamers weten. Ook de ontzettend vriendelijke elftalleider van de thuisploeg probeerde me nog over te halen. Maar zag al snel in dat ik er geen lol meer in had. ,,Dat begrijp ik, scheidsie. Je hebt gelijk dat je het voor gezien houdt. Maar je komt na het douchen en omkleden wel naar de bestuurskamer, hè? Even gezellig de wedstrijd afsluiten en nababbelen?”
Hij, maar ook de aanwezige bestuursleden en leden van de ‘vrienden van…’ zorgden er inderdaad voor dat ik met een prettig gevoel de reis richting Gorinchem aan kon vangen. De erevoorzitter was heel erg blij met het feit dat ik vertelde dat zijn spelers van het eerste en elftalbegeleiding zich uiterst correct hadden opgesteld. En dat ik daar een goed woordje over sprak. ,,Een kwestie van de juiste opvoeding, meneer de scheidsrechter. En je houden aan gemaakte afspraken. Daar hameren we steeds op.”
Het gedrag van de weggestuurde voetballer en zijn twee teamgenoten van de tegenstander is hun eigen verantwoordelijkheid. Ook wat hun vereniging met dit soort leden doet. Er kon ook na afloop geen excuus vanaf. Daar laat ik het verder ook maar bij. Het zegt meer over hen dan over mij.
Mijn hobby duurt nog enkele weken en dan stop ik ermee. Dan zullen de prettige herinneringen bewaard blijven en de wat mindere vergeten zijn.
Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden voor de KNVB in het amateurvoetbal. Nu voor Scheidsrechters op Maat, geregeld door Egbert Hadders. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
