Toen ik vijftien, zestien was voetbalde ik wel eens wat oefenzaalvoetbalwedstrijdjes en toernooitjes mee met de lokale zaalvoetbalvereniging FC Kawin. Ik floot toen ook al op het veld voor de KNVB en had meteen na de cursus veldvoetbalscheidsrechter de opleiding tot scheidsrechter in de zaal gevolgd. De vereniging bestond vooral uit Molukse ingezetenen van de plaats Leerdam. Enkele oud-klasgenoten speelden voor deze sfeervolle vereniging. Veelal getalenteerde spelers, die ook op de grasvelden een prima techniek op de mat legden.
Los van wat behendige trucjes heb ik ook het één en ander geleerd over tactiek. Daar waren deze voetballers en hun trainers veel verder in dan enkele regioclubs. En dat was handig om het spel te kunnen doorgronden. Al bleven mijn optredens als zaalvoetbalarbiter vooral beperkt tot het leiden van enkele tientallen competitiewedstrijden in de sporthallen van Culemborg, Gorinchem, Werkendam, Vianen en Leerdam.
Reeds voor mijn negentiende was ik eruit dat dit niet echt iets voor mij was. Je floot destijds alleen, en had vrijwel altijd de beschikking over een tijdwaarnemer. Maar niet alle clubs speelden prestatiegericht. Of hadden respect voor de man in het zwart. Ik floot ook bierteams, of – in het ergste geval – bedrijfszaalvoetbalverenigingen. Zij zorgden ook voor de nodige problemen. Voetballers die meenden André van der Ley te kunnen imiteren struikelden vaak over hun eigen veters of schopten hun tegenstanders ongecontroleerd blauwe en paarse enkels. Of erger.
De populaire mini-voetbalshow op tv van omroep NCRV droeg aan de groei van dit soort teams bij. Maar niet iedereen was zo behendig als Pier Alma, Bennie Muller, Co Prins, Guus Hiddink, Ger Warnas, Gert Bals, Reinier Kreijermaat en Eddy Pieters Graafland. Zelfs ene Johan Derksen, die normaal in Noordoost Nederland deuken in scheenbenen van anderen schopten bleek over enige techniek te beschikken. Over meer techniek dan de gemiddelde zaalvoetballer die ik tegenkwam. Laat ik het zo maar uitdrukken.
Heb in de zaal diverse malen ziekenwagens nieuwe patiënten zien afhalen. Een zware blessure van een student biowetenschappen in sporthal De Crosser in Werkendam deed voor mij de deur dicht. Wil nooit meer van dichtbij een been de compleet verkeerde kant op zien staan.
Om naar te kijken is futsal doorgaans een aantrekkelijke en flitsende sport. Zeker als je naar wedstrijden op niveau kijkt. Door de jaren heen is er ook wel wat veranderd.
In mijn woonplaats Gorinchem wordt jaarlijks (helaas met uitzondering van de coronaperiode) de Proxsyscup georganiseerd. Trekt duizenden liefhebbers, terwijl regioclubs zich van hun beste kant proberen te laten zien. Lokale ZVG/Cagemax speelt met de vrouwen eredivisie, de mannen doen goed mee in de eerste divisie B.
En deze en de komende weken zit ik graag voor de buis. Het EK Futsal speelt zich vanaf eergisteren af in de Ziggo Dome. Uiteraard kijk ik dan ook met een schuin oog naar (het niveau van) de arbitrage. Eens een scheidsrechter, altijd een scheidsrechter. Nietwaar?
Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Fluit binnenkort nog één wedstrijd voor Scheidsrechters op Maat, geregeld door Egbert Hadders, als de coronasituatie het toelaat als afscheid. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
