Lang, heel lang geleden wist ik niet wat ik van hem moest denken. Ik had hem eens bezig gezien toen hij als fel meelevende toeschouwers aanwezig was bij een wedstrijd, die zijn zoon Wesley in het eerste van Simonshaven aan het voetballen was, uit bij Hellevoetsluis. Staande achter het doel van de thuisploeg had hij het binnen een kwartier verbaal aan de stok met heel de achterhoede van Hellevoetsluis. Aad Schol roerde zijn mondje en zijn uithalen moeten die dag tot in de wijde omtrek gehoord zijn geweest. Ik kende Aad helemaal niet, had hem nog nooit gezien, dus zijn entree bij mij was verpletterend. ‘Die man ga ik maar een beetje uit de weg’, dacht ik toen.
Mooi is dat toen Jan Huizenga in 2000 voorzitter van Simonshaven werd, hij zich meteen ontfermde over Aad. Tijdens wedstrijden van het eerste elftal, waar Aad nog altijd nadrukkelijk aanwezig was, ging Jan bij hem staan, om zijn verbale uitspattingen een beetje te beteugelen. Jan heeft als voorzitter bij Simonshaven enorm veel bereikt, maar zijn beste prestatie moet toch zijn dat hij Aad rustig heeft gekregen tijdens wedstrijden van het eerste elftal. Aad is nog altijd een fanatieke en hartstochtelijk meelevende supporter, maar verbaal gaat hij nooit meer over de schreef en dat is een mooi succes. Aad is inmiddels een jaartje ouder en dat speelt wellicht ook mee. Verstand komt met de jaren zeggen ze toch?
We zijn inmiddels dik 20 jaar verder en ik ben Aad sinds die zaterdagmiddag in Hellevoetsluis meer dan eens tegengekomen. Hij mag dan het hart op de tong hebben, maar er is helemaal niks mis met hem. Hij verwelkomt me iedere keer bijzonder hartelijk, maakt altijd vriendelijk een praatje. Ik weet zeker dat hij het meent, want als Aad je niet mag, dan laat hij je links liggen; zo goed ken ik hem inmiddels wel.
Zijn zoon voetbalt er al lang niet meer in het eerste elftal, maar Aad is bij Simonshaven nog altijd kind aan huis. Bij dat clubje onder de rook van Spijkenisse verzet hij al vele jaren bergen werk, want Aad is een actief baasje. Altijd al geweest. Bij Metro, een Rotterdamse vereniging die jaren geleden ter ziele is gegaan en waar Aad zelf ooit gevoetbald heeft, stak hij de handen ook al uit de mouwen. Daar hielp hij onder meer mee met de verbouwing van de kantine. Bij Simonshaven, waar hij terecht kwam toen zijn zoons er gingen voetballen, is hij vanaf het allereerste begin ook zeer actief. Hij was jarenlang leider van jeugdelftalletjes, is vijf jaar jeugdvoorzitter geweest en verzette achter de schermen nog een boel werk. Dat deed hij altijd in de avonduren, want toen werkte hij nog. Vanaf de dag dat hij daarmee stopte is hij bij Simonshaven als vrijwilliger gewoon doorgegaan. Hij is er bijna elke dag. ‘Ik vind het gewoon leuk om op de club te werken en de club is er mooi meer geholpen’, heeft hij ooit eens tegen me gezegd.
Ik mag Aad wel. Voor Simonshaven is hij goud waard. Dat cluppie staat trouwens niet op nummer bij 1 bij hem, want naast zijn kinderen en kleinkinderen is dat Feyenoord. Ik ken aardig wat fanatieke Feyenoordaanhangers, maar zo fanatiek als Aad zijn er niet veel. Ik heb hem nog nooit gezien in kleding zonder Feyenoordlogo. Hij heeft stapels trainingspakken en shirts van zijn favoriete club en die kleding draagt hij altijd. Volgens mij slaapt hij thuis in een Feyenoordpyjama en onder een Feyenoorddekbed. Zijn plekje aan de bar bij Simonshaven is gemarkeerd met een Feyenoordvlaggetje en iedereen op de club weet dat dit Aads plek is en laat uit respect zijn barkruk altijd vrij. Vroeger moest je daar geen grappen over maken, want dan kreeg je meteen de wind van voren. Tegenwoordig kun je met Aad over van alles een goed gesprek voeren, zelfs over Ajax. Ik zei het al. Aad is rustiger geworden.
Dat betekent overigens niet dat hij het fysiek rustiger aan is gaan doen. Voor Simonshaven verzet hij nog altijd ontzettend veel werk. Zo heeft hij samen met zijn maten vorige winter in de gure kou het dak van de kantine en kleedkamers vernieuwd. Aad is altijd bezig op de club en soms lijkt het wel of hij een wedstrijd grasmaaien heeft met Kees Jeurissen, een andere vrijwilliger van de club. Om beurten zijn ze aan het maaien. Het gevolg van die onderlinge strijd is wel dat het veld bij Simonshaven er altijd pico bello uit ziet. Een televisiescherm ophangen aan de muur in het clubhuis van Simonshaven is ook iets wat Aad heel goed kan. ‘Ik ben goed bezig’, zei hij met een brede smile terwijl hij een schroef draaide in de achterkant van het beeldscherm, dat ondersteboven op een stoel lag. Toen hij kort daarna het scherm omdraaide bleek dat hij de schroef te ver doorgedraaid had. Er zat een barst in het scherm. ‘Ik ben niet zo goed bezig’, zei hij meteen. We kunnen er nu hartelijk om lachen, maar die middag zou Aad zich het liefst verstopt hebben.
Het foutje met het beeldscherm hebben ze bij Simonshaven hem nooit kwalijk genomen, want daar weten ze heel goed dat waar gewerkt wordt, er ook iets mis kan gaan. En aangezien Aad al heel, heel veel voor de club gedaan heeft en dat tot in de lengte van jaren zal blijven doen, heeft niemand het meer over die televisie. Aad is een gouwe voor de club, ik zei het daarnet ook al. Als er straks weer gevoetbald mag worden, zal ik hem weer eens een keertje opzoeken. Even lekker bijkletsen. Over dakdekken, klussen en Feyenoord. En ook over beeldschermen ophangen en over Ajax natuurlijk, haha.
Jan een heel mooi stukje over een nog mooier mens. Het klopt Aad was vroeger behoorlijk langs het veld aanwezig. Door zijn oranje/blauw gekleurde bril zal het ook niet altijd objectief zijn geweest maar wel een op en top clubnaam.
Ik ken Aad gelukkig wat beter. Aad is een wereld vent met een gouden hart en ook nog eens op de juiste plaats. Ik hoop je nog vaak tegen te komen Aadje. Het gaat je goed!
Jan inderdaad een mooi stukje over een echte clubman, alhoewel, je schrijft het al. hij adoreert 2 clubs. Ik heb hem 5 jaar langs de lijn meegemaakt, altijd hartstochtelijk meelevend en de boel opzwepen. En na afloop altijd objectief en oprecht positief.
Aad ik hoop je snel weer eens te zien!