Sommige columns van mij zijn persoonlijker dan persoonlijk. Dan gaat het niet alleen over wat me boeit, wat me raakt, wat me verwondert, wat me ergens toe beweegt. Met betrekking tot de prachtige sport die voetbal heet.
Dan gaat het over mezelf. Zoals ook in deze column.
Met enkele bevriende collega-scheidsrechters, allemaal met een persoonlijk verhaal dat ons allen raakt, praten of schrijven we wel eens over onze privésituaties. Of over ons zelf. Dat schept een band. En soms kunnen we elkaar ook ergens mee helpen. Al is het alleen maar door naar elkaar te luisteren.
Ik heb een aantal weken, anderhalve maand geleden hooguit laten weten dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zit. Ben gevallen met mijn elektrische dienstfiets tijdens mijn werk op een stuk glad wegdek. Naar later bleek vermengd met een oliespoor, wat tijdens een regenbui niet te zien was, maar toen de zon erop ging schijnen alle kleuren van de regenboog vertoonde. Fietste ik er toen maar, dacht ik daags erna.
Had last van mijn scheenbeen en ribben, maar was ook op mijn hoofd gevallen. Merkte daar eerst niks van, maar toch kwam er de volgende dag een knallende hoofdpijn opzetten. Ben toen ook niet gaan werken. Kwam natuurlijk niet goed uit. Komt eigenlijk nooit goed uit in ons bedrijf, want dagelijks moeten ontelbaar vele duizenden posttassen de depots uit, met allerlei stuks en pakjes die door de brievenbussen van op post wachtende burgers en bedrijven gegooid moeten worden. En op sommige plaatsen vallen mensen om allerlei redenen uit, met corona en de strenge regels die daaromheen gelden als stoorzender nummer 1.
De huisarts bekeek na een ruime week rust even de gevolgen van de val. Hij maakte zich vooral zorgen over het feit dat ik problemen met het zicht in een oog had. En verwees me door naar de afdeling Oogheelkunde, waar hij tijdens het consult ook even mee belde. En aangaf dat ik liefst met enige spoed gezien moest worden, zonder verder in details te treden.
Over de wachttijd en de eerste onderzoeken en behandelingen niks dan lof. Ging allemaal sneller dan verwacht. Maar ook de vervolgafspraken volgden elkaar snel op. Veel sneller dan eerst was ingepland. Er was met één oog echt wat mis. En wel zoveel, dat ik dat betreffende oog inmiddels nauwelijks meer kan gebruiken. Zicht is vrijwel weg. Beeld is wazig, en ik kan alleen maar door een kokertje kijken. Zie wel wat bewegen, maar een hond zou zomaar een stier kunnen zijn. Dat is lastig als je onder meer post rondbrengt in de polder.
Ondertussen heb ik in die paar weken al van alles meegemaakt aan onderzoeken en behandelingen, waardoor duidelijk is wat ik mankeer en hoe we de komende tijd verder moeten gaan. Het letsel aan mijn oog is onherstelbaar. Gelukkig werkt het andere nog prima. Werken bij tante Pos zal hopelijk geen problemen opleveren, hier en daar met wat aanpassingen, maar ik zal keuzes moeten maken, wat andere dingen betreft. Gebeurt er iets met het andere oog dan heb ik wel een uitdaging. Oppassen dus.
Zal ik weer kunnen fluiten? Ik hoor jullie denken. Goeie vraag trouwens. De oogarts raadt het me af. ,,Meneer Egberts. U bent voetbalscheidsrechter, toch? Ik zou het niet meer doen als ik dat zou zijn. Je traint je voor elke wedstrijd het apegompie. Bereid je steevast zo goed als maar kan voor en betreedt het veld met een dosis ervaring waar anderen misschien nog niet aan kunnen tippen. En dan krijg je een gevalletje al dan niet buitenspel. Clubgrensrechter. Precies daar waar u met uw oog niets kunt zien. En je moet een beslissing nemen. Je neemt het signaal van de assistent over en fluit.
En het begint. ‘Hey blinde. Dat kon je helemaal niet zien, man.’ En verdikkie: ze hebben allemaal gelijk. Jij kón het helemaal niet waarnemen. En ja, een clubgrensrechter. Want je fluit geen Hoofdklasse of Eerste Klasse meer, op wat uitzonderingen na, wellicht. Een hoop gezeik dus. En dat misschien wel meerdere keren per wedstrijd. Dat moet je niet willen.”
Mijn oogarts is een wijs man. Het is voorbij.
Egbert Egberts floot bijna 42 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl. Dat mag ook.
Sterkte Egbert!
Sterkte kanjer
Sterkte Egbert bedankt voor je fluiten en je fluitjes of waren het kannetjes