De enige voetballer die ik ken die dezelfde kleur haar heeft als ik was Fabrizio Ravanelli, een Italiaanse aanvaller die tussen 1986 en 2005 onder meer voor Juventus, Middlesbrough, Olympique Marseille en Lazio speelde. Al op redelijk jonge leeftijd rende hij over de voetbalvelden met een haardos, qua kleur passend bij een grijsaard zoals ik. Robin van Persie had het in zijn laatste jaren als voetballer eveneens. Ook bij hem gingen de grijze haartjes steeds meer overheersen. En net zoals bij mij, was het bij hem en bij Ravanelli puur naturel. Daar was geen haarkleurmiddel aan te pas gekomen.
Ik moest aan Ravanelli en aan Van Persie denken toen ik onlangs Jeroen Oster van derdeklasser Rhoon zag voetballen. Jeroen ziet er uit om door een ringetje te halen. De grijze gloed over zijn haardos, samen met het grijs aan zijn slapen ziet er geweldig uit. Je denkt niet alleen aan Ravanelli en aan Van Persie, maar ook aan een gedistingeerd heerschap die met een aktentas en strak in het pak op weg is naar zijn werk. Een notaris, een diplomaat, een rechter, een financial director, zoiets. Jeroen Oster straalt alleen al met de kleur van zijn haar stijl en klasse uit.
Maar tijdens een wedstrijd wordt dat niet bevestigd.
Bij Rhoon speelt hij in het hart van de defensie, samen met Stefan Riedijk. Die ziet er tamelijk gewoontjes uit. Bij hem denk je eerder aan een overall dan aan een driedelig pak of colbert. Maar op een voetbalveld, tijdens een wedstrijd is het precies andersom. Stefan is de voetballer van de twee, Jeroen de rauwdouwer, de noeste werker. Stefan zoekt altijd een voetballende oplossing, Jeroen rost elke bal weg die voor zijn voeten komt en dan is het plots gedaan met de stijl en klasse die hij buiten de lijnen uitstraalt. Dan zou je hem een overall toedichten en niet Stefan, die elke wedstrijd opnieuw als een grootvorst over het gras schrijdt.
Opmerkelijk vind ik dat. Dan zie je er buiten de lijnen zo beschaafd en gedistingeerd uit, dan verander je tijdens een wedstrijd nog net niet in een monster. Daarmee wil ik trouwens niet zeggen dat Jeroen een wilde schopper is, die trapt naar alles wat beweegt, want zo’n speler is Jeroen niet. Helemaal niet zelfs. In zijn achterhoofd speelt nog altijd de beschaving die hij ontegenzeggelijk bezit. Smerige overtredingen heb ik hem nog nooit zien maken. Dus iets van die stijlvolle haarkleur en de door mij veronderstelde samenhang met staatsie en waardigheid moet toch wel kloppen.
Ik zie hem trouwens altijd graag voetballen. Natuurlijk gaat er wel eens wat mis bij Jeroen, niet voor niets speelt hij al jaren bij Rhoon en niet hogerop. Ik meen dat hij ooit speler was in het eerste elftal van Oude Maas, maar dat moet al een eeuwigheid geleden zijn. Als hij heel weinig tijd heeft en op zijn huid gezeten wordt door een fel jagende tegenstander en in een fractie van een seconde handelend op moet treden, maait hij tegenwoordig weleens over een bal heen of springt het leer van zijn voet. Maar vaak komt dat niet voor en daarom kan ik zijn verrichtingen in het veld wel waarderen. Ik ken trainer Ronard Venekamp goed genoeg dat hij Jeroen bij meer van die missers naast hem op de bank laat plaatsnemen, maar daar hoeft hij zich nog niet druk over te maken. Foutjes maakt hij nog steeds zelden en daarom is Jeroen een van de eerste spelers die Ronard als basisspeler noteert.
Maar de jaartjes gaan al wel een beetje tellen, Jeroen is al 31 jaar oud, dus hij moet wel fit blijven en niet vaker iets verkeerds doen op het veld. Want dan kan hij dus wel op de bank plaatsnemen. Er is trouwens wel een voordeeltje aan het ouder worden van Jeroen: zijn haren zullen nog grijzer worden en binnen no time heeft hij exact dezelfde kleur haardos als ik. Of hij daar zo prat op moet zijn, laat ik maar in het midden. Maar misschien gaat Jeroen dan ook wel verhaaltjes schrijven voor VoetbalRotterdam.
