Toeval bestaat niet, toch? We hadden een afspraak gemaakt met Jan Jaspers, tegenwoordig spits van OSV uit Oud-Beijerland omdat we wilden weten hoe het komt dat hij al jarenlang garant staat voor doelpunten en als we enkele dagen later aanschuiven voor ons gesprek, heeft hij juist die ochtend een herinnering gekregen van Facebook over de vier doelpunten die hij op de dag af acht jaar geleden namens Strijen maakte in een uitwedstrijd tegen Lombardijen. Doelpunten maken, het is de rode draad van de voetballoopbaan van de inmiddels 34-jarige Jan Jaspers en daar willen we alles van weten.
Scoorde je in de jeugd ook al veel?
Jan: ‘Ik heb heel mijn jeugd doorgebracht bij SHO in Oud-Beijerland, al die jaren in de hoogste elftallen en altijd als nummer 10. Ik scoorde wel eens, maar ben door geen enkele jeugdtrainer als spits opgesteld. Dat is later pas gekomen, bij Piershil.’
Wanneer ben je naar Piershil gegaan? En waarom die overstap?
Jan: ‘SHO voetbalde destijds in de hoofdklasse, het allerhoogste amateurniveau. Als A1-speler zag ik wel in dat ik niet zo snel bij SHO in het eerste elftal zou komen omdat er toen best wel veel jongens van buiten gehaald werden. Volgens mij zou ik in het derde of in het tweede elftal komen en zou misschien ook wedstrijden spelen in de Onder 23, maar ik wilde in een eerste elftal voetballen. Als dat niet bij SHO kan, dan maar ergens anders. Het werd dus Piershil, dat toen een vierdeklasser was. Bas Koesveld was daar trainer en zijn zoons kende ik goed. Samen met een aantal andere jongens uit mijn elftal zijn we naar Piershil gegaan.’
Dat vonden ze bij SHO niet zo leuk, vermoed ik.
Jan: ‘Nee, maar de band met SHO is daardoor niet verstoord, hoor. Ik kom er nu nog regelmatig en nooit is het me kwalijk genomen dat ik destijds naar Piershil ging. Maar ze vonden het bij SHO toen wel jammer.’
Aanpikken bij de selectie van hoofdklasser SHO of voetballen in het eerste elftal van vierdeklasser Piershil. Dat was wel een wereld van verschil.
Jan: ‘Ja, dat is natuurlijk wel zo, maar ik zou tenminste wel in een eerste elftal voetballen, zo wist ik zeker. Maar ik werd ingedeeld in de A1… Dat was gelukkig maar voor een paar maanden, want toen werd ik overgeheveld naar het eerste elftal. Ook daar begon ik op het middenveld, vooral met Karel Snijders was de klik op het veld heel goed. Dat had tot gevolg dat ik best wel vaak scoorde. Hij was de begaafde technicus en ik was meer de loper die met zijn steekballen en passes wel raad wist. En ook met Sjoerd Singor klikte het op het veld goed. Maar spits werd ik dat seizoen niet. Het tweede jaar bij Piershil, toen Leo Tol onze trainer was geworden, werd ik in de spits gezet en ben ik nog meer doelpunten gaan maken, ook in de seizoenen daarna. Volgens Henk van de Heuvel, die bij Piershil jarenlang de statistieken heeft bijgehouden, heb ik in die eerste periode bij Piershil in het eerste elftal in 3½ seizoen 38 doelpunten gemaakt.’
Wat voor spits was je? Was je afhankelijk van voorzetten of creëerde je zelf ook doelkansen door tegenstanders te passeren?
Jan: ‘Ik was afhankelijk van voorzetten en steekballen van jongens als Karel Snijders en bij mijn latere clubs waren er ook altijd wel spelers met een goede voorzet. Wat ik altijd moest doen was die voorzetten omzetten in doelpunten. Daarbij is het belangrijk om op het juiste moment weg te draaien van je tegenstander, want ik had heel vaak een mandekker op mijn nek. Een mannetje tegen je in de dekking, dat heb ik toch het liefst. Want dan moet je constant scherp blijven en altijd in beweging zijn. Dan gaat het erom op het juiste moment die paar meter te pakken. Even uitzakken, jezelf aanbieden, ruimte zoeken. Op die manier voetballen vind ik heerlijk en als dan die voorzet of die pass komt, kan ik toeslaan. Zo heb ik vaak gescoord, ook veel met de kop. Dat betekent dus dat de voorzetten ook altijd goed waren.’
Na vier jaar Piershil ging je terug naar SHO? Hoe kwam dat?
Jan: ‘In het laatste jaar bij Piershil speelden we twee keer tegen SHO. Een bekerwedstrijd en een wedstrijdje om een regionale beker. In die twee wedstrijden scoorde ik drie keer. Ik had al gehoord dat ze me bij SHO volgden en na die drie doelpunten werd ik inderdaad gebeld door Arie Kegel, die in die dagen teammanager was. SHO voetbalde in de eerste klasse en wilde het meer met eigen jongens gaan doen en met spelers die voorheen bij de club in de jeugd hadden gevoetbald. Geert Bakker kwam terug, Stefan van Vliet en nog een paar andere spelers. De eerste twee jaar was Bill Tucker trainer en de twee seizoenen daarna was dat Jeroen Rijsdijk. Ik heb een hele leuke tijd gehad bij SHO. Een keer gedegradeerd, maar meteen ook weer kampioen geworden.’
Heb je van Jeroen Rijsdijk als spits nog veel geleerd?
Jan: ‘Jeroen was een hele goede trainer, die het altijd over details had die wedstrijden konden beslissen. Ik moest van hem bij corners altijd net doen alsof ik naar de eerste paal ging, maar als die corner genomen werd bij de tweede paal opduiken. In het jaar waarin we kampioen werden speelden we de derby tegen Strijen en in die wedstrijd scoorde ik op die manier de 1-0. Ik rende meteen naar de bank waar Jeroen zat. Dat weet ik nog wel, haha.’
Na die mooie jaren bij SHO vertrok je toch, ditmaal naar Strijen. Waarom?
Jan: ‘Omdat er bij SHO een nieuwe sponsor kwam, die wilde dat de club doorstoomde naar de hoofdklasse. Er werden weer spelers gehaald, waaronder Henk Roeland, die van Capelle over kwam. Dat was een hele goede spits en ik zag me op de bank terechtkomen. Dat nooit. Ik wilde in een eerste elftal blijven voetballen en werd gebeld door Strijen, dat me uitnodigde om eens te komen praten. In die periode was ik geblesseerd en op het gesprek bij Strijen verscheen ik op krukken. Het was een goed gesprek en samen met Thomas Lagerweij ben ik van SHO naar Strijen gegaan. Twee jongens uit Oud-Beijerland bij Strijen, dat lag daar best wel gevoelig. Op de eerste trainingen heb ik aardig wat schoppen gekregen, maar later werd ik volledig geaccepteerd. Dat ik vaak scoorde zal daar vast wel aan bijgedragen hebben, haha. In het eerste jaar scoorde ik voor de winterstop 12 keer, terwijl ik het begin van het seizoen gemist had vanwege die blessure. Toen belde Hans Maus namens SC Feyenoord. Die club was van de zondag naar de zaterdag gegaan en Hans vroeg aan mij of ik het zag zitten om het jaar daarop topscorer in de regio te worden. Maar ik wilde dat niet. Want dan moest ik drie keer naar Rotterdam gaan om te trainen en voetballen met spelers die ik niet kende, terwijl ik bij clubs in de Hoeksche Waard altijd dicht bij huis was en samen speelde met jongens die ik goed kende.’
Na twee jaar Strijen werd het in 2015 voor de tweede keer Piershil.
Jan: ‘Ik kon ook naar Heinenoord en naar NSVV, maar het werd Piershil. Dat voetbalde in de tweede klasse, wilde hogerop en had al een hele zwik voetballers met een verleden bij SHO gehaald. Jongens als Thomas Lagerweij, Wesley Koeman, Patrick Korpel, Jurriaan Lindhout, Geert Bakker, Alex van Dijk, Peter Konings, Loek Visser en Jordi van Marion, die ik allemaal goed kende. Daarom ben ik toen samen met Joost Both en Stephan Baaij van Strijen naar Piershil gegaan, want zo kon ik samen voetballen met mijn vrienden. Het eerste jaar ging het geweldig. Geert Bakker, Alex van Dijk en ik speelden voorin en samen scoorden we meer dan 50 doelpunten. We haalden een periodetitel en moesten om een promotieplaats spelen tegen TAVV een club uit Ter Aar. Uit verloren we met 3-1. Maar toen vroegen we ons af of we wel moesten promoveren. In de eerste klasse zouden we het heel zwaar gaan krijgen en bovendien had onze trainer Richard Verhoeven niet de papieren om in de eerste klasse trainer te kunnen blijven. De tweede wedstrijd tegen TAVV wonnen we wel, maar op doelsaldo trokken we uiteindelijk aan het kortste eind. En dat vonden we best zo, want na die 1-0 hadden we niet doorgedrukt. Zo bleven we dus tweedeklasser. We dachten het jaar daarop weer bovenin mee te draaien, maar dat liep anders. Een aantal spelers raakte al op leeftijd, er waren veel blessures en onze selectiegroep was heel smal. Dat tweede seizoen was toch wel een afknapper, ja. Ik scoorde nog wel mijn doelpuntjes, maar als je scoort en niet wint, dan is dat toch niet zo leuk.’
Nu voetbal je voor het vierde seizoen bij OSVC in Oud-Beijerland. Scoor je nog altijd veel doelpunten?
Jan: ‘Het eerste seizoen nog wel, maar daarna volgden twee seizoenen die vanwege corona stilgelegd werden. De eerste keer net nadat ik teruggekeerd was van een langdurige blessure. Dit jaar begon ik op de bank, maar de laatste paar weken ben ik weer basisspeler. Twee doelpunten heb ik tot nu toe gemaakt en ik hoop dat er nog een paar bijkomen. Wat dat betreft gaat het de laatste weken wel aardig. Ik had laatst een assist en een goal en dan voel je je wel lekker in je vel zitten, moet ik zeggen. Een assist geven is lekker, maar van doelpunten krijg ik altijd een enorme kick. Na al die jaren nu nog steeds. Ik hoop dat zo nog een tijdje vol te houden.’
