Een kwartiertje na de aftrap kwam scheidsrechter Aniel Jhamal op hem afgelopen. Een gele kaart kreeg hij niet gepresenteerd, maar Tim Bekker, de rechtsback van Rozenburg, kreeg wel te horen dat hij het iets rustiger aan moest doen. Een paar keer had hij zijn directe tegenstander Marley Dors niet bepaald zachtzinnig aangepakt, maar over de schreef was hij daarbij echt niet gegaan, dus in feite overdreef de arbiter wel een beetje met zijn terechtwijzing. Later in de wedstrijd sloeg de heer Jhamal ook een paar de plank mis, maar ik geef het je te doen, een wedstrijd leiden met twee clubgrensrechters langs de zijlijn die hun vlag omhoog steken elke keer als een tegenstander de middenlijn oversteekt. Maar ik wil het hier niet over de scheidsrechter hebben, ook niet over de grensrechters, maar over de piepjonge Tim Bakker, die in de presentatiegids van Rozenburg als speler van het tweede elftal had laten optekenen dat zijn favoriete positie rechtsbuiten was.
Er is in korte tijd veel veranderd. Samen met ploeggenoot Ibrahim Ayyildiz is hij overgeheveld naar het eerste elftal en rechtsbuiten is hij ook niet meer. Tegen Hellevoetsluis had zijn trainer Peter-Marcel Nauta hem als rechtsback geposteerd en in eerdere competitiewedstrijden dit seizoen speelde hij ook al op die positie. Gezien Tims verrichtingen tegen Hellevoetsluis een logisch besluit van de trainer, want op die manier kan hij zo maar eens uitgroeien tot een moderne back, eentje die de hele rechterkant bestrijkt.
Tegen Hellvoetsluis verdedigde hij vinnig en fel, maar zodra de mogelijkheid daar was, trok hij mee naar voren. Niet als een kip zonder kop, want er zat telkens een idee achter. Een keer of vier, vijf denderde hij over rechtsbuiten Nick de Bil heen en creëerde zo een afspeelmogelijkheid extra voor zijn ploegmaat aan de bal. Nou moet ik wel aantekenen dat thuisploeg Rozenburg zaterdagmiddag weinig sprankelend voetbal op de grasmat legde en dat er weinig aanvallen perfect uitgevoerd werden, maar de gedachte achter het oprukken van rechtsback Tim Bekker klopte wel degelijk.
Tim heeft het voetballen met de paplepel ingegoten gekregen. Zijn vader Patrick was spits in de hoogtijdagen van Rozenburg, toen de club op het hoogste landelijk niveau competitiewedstrijden speelde tegen ploegen als Excelsior Maassluis, Katwijk, FC Lisse en Quick Boys. Tim heeft het dus niet van een vreemde, maar is kennelijk toch een heel andere voetballer dan zijn vader. Alles lukt nog niet bij hem, af en toe laat hij nog een steekje vallen, maar hij is veelbelovend en spelend op de manier waarop hij dat zaterdag tegen Hellevoetsluis deed, ligt er misschien wel een mooie toekomst voor hem in het verschiet.
Negentig minuten lang zat hij bij zijn tegenstanders er bovenop en als hij eens gepasseerd werd, zette hij meteen de achtervolging in zodat hij even later alweer het duel aan kon gaan. Van een Tim Bekker ben je zomaar niet af. Ook aanvallend gaf zijn spel de burger moed. Een paar keer heb ik hem als opkomende back op de achterlijn van de tegenstander een bruikbare voorzet zien afleveren. Dat daar weinig mee gedaan werd, was tekenend voor het spel van de thuisploeg zaterdag. Dat was slordig en onnauwkeurig. Hellevoetsluis speelde evenmin zijn beste wedstrijd van het seizoen en heel lang zag het er naar uit dat het 0-0 zou blijven.
Een paar minuten voor tijd wisselde Paul Bestebreur, trainer van de bezoekers, verdediger Richard Zebregs in voor aanvaller Rephendry Amsterdam en daardoor moest de verdediging van Rozenburg zich ineens anders groeperen. Even later lag er aan de zijkant ruimte, waardoor aanvoerder Onur Furuncu een voorzet los kon laten. Die werd onderweg aangeraakt en belandde daardoor pal voor de voet van de volledig vrijstaande Brian Poelman, die de bal koeltjes in de hoek schoof. Met die goal trok Hellevoetsluis dus alsnog aan het langste eind. Het was niet best wat beide ploegen zaterdagmiddag lieten zien. Het was een wedstrijd om gauw te vergeten. Maar ik heb wel Tim Bekker bezig gezien en dat smaakt echt naar meer.