Omdat ik voor mijn werk met de PostNL-e-bike in de kop van Noord Brabant en het oostelijk deel van Zuid Holland werk kom ik een groot deel van het jaar zichzelf verplaatsende toeristen tegen. Mensen uit binnen- en buitenland. Vooral met de benenwagen, auto, brommer of de fiets. En af en toe op een speciaal voertuig, zoals de step, motor of Solex.
Een paar weken terug voer met Riveer, vooral bekend van de overtochten binnen de vestingdriehoek Gorinchem, Woudrichem en Vuren én richting Biesbosch via Hardinxveld en Werkendam, een in Charlois woonachtige senior mee. Die zonder metgezel een koers reed van Rotterdam naar Groesbeek, waar zijn broer woonde. Richting huis wilde hij via Venlo en Weert een stukje Noord Limburg meenemen. Om dan zijn weg terug te vervolgen via het Brabantse Luyksgestel, Tilburg, Breda en Willemstad het Hollands Diep over naar het Zuidhollandse Numansdorp en Barendrecht.
Het mooie van mijn werk is dat je mensen ontmoet met bijzondere verhalen. Met prachtige doelen. Zo gold dat ook voor deze heer, een 72-jarige geboren Rotterdammer. Oud-voetbalscheidsrechter, zo vertelde hij mij. Kaas voor mij natuurlijk.
Leo had hoofdklassevoetbal gefloten in de jaren zeventig. Maar moest door een vervelende enkelblessure afhaken en maakte een carrière switch door voetbalbestuurder van een club te worden. Dat was hij 25 jaar totdat zijn vrouw plotseling overleed. Els kreeg kanker en was volgens Leo ‘binnen de baktijd van een appelflap weg’. Hij had ergens meer zin in. Kreeg ook last van depressieve buien. Totdat hij in Vlaardingen een aftandse Solex tegen het frame liep. ,,Ik knapte ‘m op. Motorisch bleek er weinig mis mee. Dat was mijn geluk. En zie, hier ben ik!’
Hij had gewerkt als administratief medewerker bij een grote houthandel. Een zittend beroep. En had zich na zijn pensionering voorgenomen om niets meer lang zittend te doen. Totdat hij de Solex ontmoette. ,,Ik kachel wat af met dat ding. Het is mijn maatje geworden. Kon niet meer zonder ‘m…”
Het kwartiertje varen was snel voorbij. Maar in de haven van Woudrichem ging ons gesprek nog een tijdje door. Totdat hij het zat was en wilde voort tuffen. We wisselden nummers uit. En we gingen ieder ons eigen weg.
De Solex bracht Leo op een nieuw pad van zijn levensweg. En gaf hem nieuwe doelen. Als ik ooit stop bij PostNL dan lijkt me zo’n ‘Vélosolex’ (zoals deze officieel heet) ook wel wat. Een rijwiel met hulpmotor, tussen 1946 en 1988 geproduceerd, dat meer dan een leven lang voor plezier kan zorgen. Alleen, of met medereizigers.
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl