Column Jan Schoonen (516): Tijmen Götzenberger (SNS)

Opmerkelijk is het wel. Tijmen Götzenberger is de kleinste en de dunste voetballer van vierdeklasser SNS uit Stad aan ‘t Haringvliet, maar zijn trainer Eelko van der Linden stelt hem wel op als verdedigende middenvelder, vlak voor de defensie. Daar moet hij het duel aangaan met spelers van de tegenstander, afgelopen zaterdag OFB uit Ooltgensplaat, een paar kilometer verderop. Een heuse Flakkeese derby dus en dan verwacht je dat de vonken er vanaf spatten, dat spelers elkaar min of meer naar het leven staan en dat er niet gekeken wordt naar het raken van een ledemaat meer of minder. Niet dus. Als je een iel, mager spelertje opstelt als sloper op het middenveld, dan weet je op voorhand al dat het er op het veld gemoedelijk aan toe gaat.

Dat gebeurde ook. Tijmen kwam breed lachend en opgewekt het veld op. Hij had zijn mouwen wel opgestroopt, maar dat was vanwege het warme zonnetje, niet omdat hij in de wedstrijd die gasten uit de Plaat voor hun donder zou schoppen. Dat deed hij dan ook niet. Negentig minuten lang was hij de vriendelijkheid zelve op het veld en als hij eens een tegenstander raakte, dan hielp hij hem meteen overeind en liep nog net niet gearmd met hem weg. Tijmen lijkt mij een vriendelijk ventje dat geen vlieg kwaad doet en daarom is het wel bijzonder dat hij op het middenveld de aanvallen van de tegenstander moet ontregelen.

Maar dat doet hij dus niet als een briesende, dolle stier. Tijmen is een slim voetballertje, die goed positie weet te kiezen en zo vaak een bal kan veroveren. Niet dat hij het duel uit de weg gaat, trouwens. Af en toe, als het echt niet anders kan, grijpt hij wel degelijk fors in. Maar meestal probeert hij een voetballende oplossing te vinden en daarbij legt hij vele meters af. Hij is constant in beweging. Dat doet hij op een heel aparte wijze.

Als hij zijn pas versnelt of aan het rennen is, doet hij dat met een holle rug en met zijn schouders ver naar achteren. Dan lijkt het alsof hij elk moment achterover kan vallen. Die houding van Tijmen is heel bijzonder, vooral als je weet dat zijn vader een verdienstelijk amateurwielrenner is geweest, die onder meer met de gebroeders Farenhout bij de Hoekse renners in dezelfde ploeg heeft gereden. Daar had vader Erwin Götzenberger als wielrenner eenzelfde dienende rol als zijn zoon Tijmen nu als voetballer bij SNS: jezelf wegcijferen, in dienst van een ander je sport bedrijven en alles geven. Als wielrenner zal Erwin niet met een holle rug op de fiets gezeten hebben. Hij moet zijn zoon nog maar eens uitleggen dat sporten met een bolle rug je makkelijker afgaat, ook als verdedigende middenvelder bij een vierdeklasser.

Maar ondanks zijn bijzondere loop is Tijmen van grote waarde voor SNS. Hij is bijna altijd daar waar hij moet zijn en zaterdag had zijn directe tegenstander Rick Hokke een grote kluif aan hem. Tijmen is nog niet zover dat hij tegenstanders de volle 90 minuten in zijn zak heeft zitten. Hij is nog piepjong, staat nog maar aan het begin van zijn voetballoopbaan en zal in zijn onervarenheid nog wel eens een foutje maken. In de tweede helft stond hij te ver weg toen Rick Hokke aangespeeld werd en met de bal aan de voet kon de nummer 11 van OFB op het SNS-doel afstormen. Tijmen kon hem niet meer achterhalen en op Ricks schot was William Melaard, die keepte omdat Jan van Asperen er vanwege een blessure niet bij was, kansloos. Het betekende 1-1, op dat moment een logische en terechte tussenstand.

SNS-OFB was geen hoogstaand potje voetbal. Voor tikkie-takkie-voetbal hoef je niet naar sportpark Den Berg in Stad aan ’t Haringvliet, dat ze overigens beter Berg en Dal kunnen noemen, want de lijnen op het veld bij SNS liggen zeker 5 centimeter lager dan het grasoppervlak en de kans bestaat altijd dat je daar als voetballer over de lijnen struikelt. Geen goed voetbal dus, geen regioderby waar de vonken van afvlogen, geen grimmige strijd en weinig emotie op het veld en toch heb ik een leuke middag gehad bij SNS. Ik heb Tijmen Götzenberger aan het werk gezien, een piepjong, schriel ventje dat negen van de tien dingen op het veld goed deed. Hij is een ruw diamantje, dat door zijn trainer Eelko van der Linden hier en daar nog bijgeslepen moet worden. Maar ik weet zeker dat hij bij SNS nog vele, vele jaren zijn mannetje zal staan. Tijmen is namelijk uit het goede hout gesneden, want zat na het tegendoelpunt niet in zak en as, maar bleef heel erg zijn best doen en ondanks zijn fout bij de 1-1 moet hij met een tevreden gevoel het veld afgestapt zijn. Want vlak voor tijd scoorde Max Bout op aangeven van Arjan van Gurp nog de winnende treffer. Dat was voor SNS een te grote beloning, maar niemand van de thuisclub die daar om maalde. Tijmen zeker niet, want die stapte om kwart over 4 met dezelfde grote glimlach het veld af als waarmee hij  tegen half 3 het gras opgestapt was.