Oude Glorie (26): Piet Huurman (XerxesDZB): ‘Vroeger noemden ze me de slager van de Bovendijk’

XerxesDZB had hem verrast. Achter zijn rug om hadden ze een heleboel mensen uitgenodigd, want Piet Huurman moest in het zonnetje gezet worden. Hij was namelijk al 75 lid van de club en tevens 50 jaar verzorger. Met een smoes werd hij zaterdag 21 augustus naar de club gelokt en onder het toeziend oog van tientallen vrienden en bekenden ontving hij van Peter Oskam, burgemeester van Capelle aan den IJssel, een koninklijke onderscheiding. Piet werd benoemd tot lid in de Orde van Oranje-Nassau en was de rest van de middag het stralende middelpunt. We zijn nu een dikke maand verder. Piet, 82 jaar oud inmiddels, is weer in de luwte teruggekeerd, maar in het kader van de rubriek Oude Glorie willen we met hem nog eenmaal terugkijken op al die jaren dat hij bij Xerxes actief is geweest. Daar werkt hij graag aan mee.

Om te beginnen, vertel eens hoe jij als lid bij Xerxes bent terecht gekomen.

Piet: ‘Ik was anderhalf en ging toen al mee met mijn ouders naar voetbalvereniging Hillegersberg. Mijn vader was er secretaris en heel de familie was daar lid. Wij woonden toen in het Oude Noorden en dat was eigenlijk een Xerxes-enclave. Mijn beste vriend was Coen Moulijn. Die was een paar jaar ouder dan ik en woonde bij ons om de hoek. Ik was elke dag op straat aan het voetballen met hem. Coen was al lid van Xerxes en zei tegen mij dat ik daar ook maar moest komen voetballen. Ik ging met hem mee, maar was wel te jong om lid te mogen worden. Dat kon in die dagen pas als je 10 jaar oud was en dat was ik nog niet. Maar daar deden ze bij Xerxes niet moeilijk over. Bij mij in de familie werden daar trouwens wel vragen over gesteld. ‘Waarom gaat Piet bij Xerxes voetballen’, vroegen mijn ooms zich af. Maar mijn vader vond het best. ‘Als hij bij Xerxes wil gaan voetballen, dan gaat hij bij Xerxes voetballen, zei hij. Ik werd lid van Xerxes en ben bij die club nooit meer weg geweest. Vanaf het allereerste begin was Xerxes mijn club en dat is altijd zo gebleven. In 1960 verloren ze een beslissingswedstrijd tegen Baronie en liepen daardoor betaald voetbal mis. Ik heb die dag heel hard gehuild.’

Heb je bij Xerxes ook in het eerste elftal gevoetbald?

Piet: ‘Nee, ik ben niet verder gekomen dan het derde elftal. Dat was in die tijd al een behoorlijk hoog niveau. Als mannen als Faas Wilkes in het eerste speelden bij Xerxes, dat weet je wel dat het derde elftal ook wel wat voorstelt. Het niveau was trouwens vroeger toch veel hoger dan nu. Clubs als Nieuwenhoorn en TOGB speelden toen nog in de RVB en dat zijn nu gerenommeerde ploegen. Voetballers zijn tegenwoordig minder goed dan vroeger en dat heeft er alles mee te maken dat er niet of nauwelijks meer op straat wordt gevoetbald. Dat vind ik best wel jammer, want op straat leerde je spelenderwijs alles. Hoe je baas moest zijn over de bal, hoe je je staande moest houden en meer van dat soort dingen. Toen ik bij Xerxes van de junioren naar de senioren ging moest ik bij Dries Visser komen. Ome Dries noemden ze hem op de club. Hij was jeugdvoorzitter en regelde en bepaalde alles. Hij vertelde mij dat ik dat seizoen jeugdleider werd en zo geschiedde het. Ik durfde daar niet tegenin te gaan. Ik werd dus jeugdleider, zo ging dat in die dagen. Jeugdleider ben ik vele jaren geweest, tot en met 1988. In dat jaar werd ik samen met Cor Hazenbroek kampioen met de A. Onder onze leiding promoveerde dat elftal naar de landelijke klasse en dat vond ik een mooi moment om te stoppen.’

Hoe ben je verzorger geworden?

Piet: ‘Dat kwam door Pim Visser, die destijds trainer was van Xerxes. In 1971 wilde hij me graag als verzorger bij het eerste elftal hebben. In het allereerste seizoen van mij als verzorger werd Xerxes afdelingskampioen in district West 2, dat was wel mooi. In die tijd stelde verzorger zijn trouwens niet veel voor. Ja, er was voor mijn tijd op de club een man die met een waterzak en een spons rondliep, maar verder ging die kennis toen niet. Verzorging bij voetbalclubs stond toen echt in de kinderschoenen. Zelf was ik jaren eerder zwaar geblesseerd geraakt aan mijn knie. Er ging toen een handdoek om de knie en met een soort vibrator werden er dan trillingen naar het kniegewricht gezonden. Tegenwoordig weten we meteen dat het kruisbandletsel is, maar in die dagen losten ze dat zo op. Een tijd later raakte ik aan diezelfde knie weer zwaar geblesseerd en toen ben ik gestopt als voetballer. Ik was 28 jaar oud en vanaf die tijd ben ik me toe gaan leggen op de verzorging, in het begin bij de jeugdelftallen waarvan ik ook leider was en later dus bij het eerste. Het ging eind jaren ’60, begin jaren ’70 overal zo hoor, met de verzorging van blessures. Pierre van den Akker was verzorger van het Nederlands elftal en als een speler een liesblessure had, behandelde hij dat onder een laken. Niemand mocht zien wat hij deed. Vanaf het allereerste begin heb ik me altijd verdiept in verzorging en massage. Ik heb veel cursussen gevolgd, onder meer bij Eef Wijburg, een fysiotherapeut aan de Mathenesserlaan. En ik stak overal mijn licht op. Bij Leo Taal bijvoorbeeld, een fysio in Bergschenhoek. Dat was mijn grote voorbeeld. Pim Visser, de trainer van het eerste, had zelf vroeger bij Sparta gevoetbald en regelde dat ik mocht meekijken bij Henk Klamer, de verzorger van Sparta en bij dokter Van de Hoeven, de clubarts. Als die spelers behandelden mocht ik meekijken wat ze deden.’

Je werd dus verzorger van de zondagselectie. Hoe zag je behandelkamer er bij Xerxes uit in die dagen?

Piet: ‘In het begin was er helemaal niks. Xerxes zat toen nog aan de Bovendijk, bij Zestienhoven en een behandelkamer was er niet. Op een dag sprak Piet Hoogenboom, de sponsor van de club, me aan. Of ik iets nodig had, vroeg hij. ‘Meneer Hogenboom, ik heb heel veel dingen nodig’, antwoordde ik en ik somde alles op: tegels voor op de vloer, een behandeltafel, houten schroten voor aan de muur, indirect licht, kasten en nog veel meer. ‘Komt in orde. Bestel maar’, zei hij. Samen met mijn vader heb ik toen een kleedkamer omgebouwd tot behandelkamer met alles erop en eraan, van apparaten tot een bad aan toe. We waren onze tijd ver vooruit. Op maandag, dinsdag, woensdag en donderdag had ik sportspreekuur op de club. Dan behandelde ik selectiespelers. Eerst gingen ze in bad om daarna 20 minuten gemasseerd te worden. En op zaterdag lagen ze twee keer bij mij op de behandeltafel. Ze noemden me in die dagen de slager van de Bovendijk.’

Hoe kwam je aan die bijnaam?

Piet: ‘Omdat een goede spiermassage pijn doet. En als spelers piepten tijdens mijn behandeling, kon ik daar slecht tegen. Dan zei ik dat ze niet moesten zeuren en kneep ze misschien nog wel harder.’

Je moest als verzorger in die tijd wel zelf je weg vinden, zo neem ik aan.

Piet: ‘Dat klopt. Maar omdat ik overal mijn licht opstak en heel veel informatie inwon, kon ik het allemaal goed in de praktijk brengen. Vroeger had je maar één taak: je spelers moesten fit zijn en als er eens eentje geblesseerd was, kreeg je van de trainer de opdracht om hem klaar te stomen voor het weekend, zodat hij mee kon doen. Medisch verantwoord was het misschien allemaal niet, maar tegenwoordig slaat het helemaal naar de andere kant door. Ik hoorde zopas dat bij PSV bloed wordt afgenomen bij spelers, zodat aangetoond kan worden dat er blessures aan zitten te komen en dat trainer Roger Schmidt daarom zo vaak wisselt. Daar zet ik dan wel een vraagteken bij.’

Vertel eens een anekdote uit de tijd dat je verzorger was bij Xerxes.

Piet: ‘Toen Xerxes geen betaaldvoetbalclub meer was, keerde Coen Moulijn als speler terug op het oude nest. In 1972 was dat. Mijn jeugdvriend, met wie ik jarenlang op straat had gevoetbald, lag ineens bij mij op de massagetafel. Dat was wel speciaal. Heel opmerkelijk was dat Coen bijzonder dunne beentjes had. Ik kon zijn kuit met  één hand omvatten. Ongelooflijk vond ik dat. Tijdens een wedstrijd vroeg in het seizoen greep hij ineens naar zijn hamstrings. Het gebeurde vlak voor de dug-out. ‘Piet, smeer er gauw iets warms op’, riep hij naar me. Maar ik wist wel beter. Bij zo’n blessure kun je niets doen en je moet er zeker geen Midalgan of zo op smeren. ‘Laat je maar wisselen’, riep ik terug. Coen had jarenlang bij Feyenoord gevoetbald. Wist hij dan niet dat je bij hamstringblessures niet zo behandeld moest worden, zo vroeg ik me af. Ik heb wel meer dingen meegemaakt. Zo riep Ad Verhoeven op het veld bij Sparta’25  in Beek en Donk ooit eens naar me dat ik snel moest komen, toen hij na rust het veld weer opliep. ‘Een of andere malloot achter het doel moet met een buks een kogeltje in mijn kuit geschoten hebben’, riep hij. Wat bleek? Hij had een zweepslag. Of die bekerfinale tegen DBGC. Na 90 minuten was de stand 4-4 en moest er verlengd worden. Ik had gehoord dat Vicks in de knieholte kramp kon voorkomen en had dat spul bij al onze spelers in de knieholte gesmeerd. Wat gebeurde er in die verlenging? Bij DGBC had de een na de andere speler kramp en bij ons niemand. Ik kan nog veel meer vertellen. Bijvoorbeeld over de moorkoppen en de taarten die ik moest halen van trainer Hans Dorjee, elke keer dat we een wedstrijd hadden. Dan prijkte op elke taart de naam van de tegenstander en die verslonden wij toen smakelijk. Of over de trip naar Bonaire. Xerxes was door de voetbalbond van de Nederlandse Antillen uitgenodigd om het voetbal op Aruba, Bonaire en Curaçao te promoten. We speelden op elk eiland wedstrijden en tussendoor konden de spelers hun gemak nemen. Ze moesten wel om 12 uur ’s avonds op bed liggen. Natuurlijk klommen ze ’s nacht uit het raam en over de hekken en waren heel de nacht weg. En de trainer maar denken dat ze op hun kamer lagen, haha. Ik wist wel beter, maar dat vertelde ik natuurlijk niet. Want dan verlies je al het vertrouwen van je spelers. Toen wij vrijdags waren teruggekeerd uit Bonaire moesten we de volgende dag voor de beker voetballen tegen ESTO in Bodegraven. Dat was de volgende dag! We wilden die wedstrijd verzetten, maar ESTO had meer dan 7000 kaartjes verkocht en wilde niet meewerken. Die zaterdag hebben we daar gevoetbald en het was loeidruk. De toeschouwers stonden tot bijna op het veld. Maar we wonnen die wedstrijd wel. Ik kan ook praten over trainer Beb van der Heiden, waarmee ik kon lezen en schrijven. Een geweldige vent en ook een oer-Xerxaan. En een heel goede trainer. In 1980 werd hij als trainer met Xerxes landskampioen van de zondagamateurs en dat is sindsdien een Rotterdamse club nooit meer gelukt. Ik kan ook vertellen over de wedstrijden die we op Zeist tegen het Nederlands elftal hebben gevoetbald en waar ik als verzorger natuurlijk ook bij was. Vijf keer hebben we dat gedaan, omdat Xerxes al die tijd een hoog spelende ploeg was. Of ik kan vertellen over Sandor Popovics, een andere trainer die ik bij Xerxes meegemaakt heb. Die stond bijna huilend met mij onder de douche, nadat we met heel veel jonge spelers in het elftal vier keer op rij verloren hadden. We waren dat seizoen gepromoveerd naar de hoofdklasse en veel voetballers waren toen bij ons weggehaald, zodat er dat jaar veel jonkies in het elftal stonden. Hans de Vries, Paul de Winter, Peter Hoogervorst en Tonnie Rijsdijk onder meer. Een paar dagen later, na een 5-1 overwinning, was hij helemaal omgeslagen. ‘Ik ben zo blij’, riep hij telkens tegen me. Een heel emotionele man en een kanjer van een trainer, die Popovics. Toen hij na een seizoen bij ons vertrok naar Waregem, vroeg hij of ik als verzorger met hem mee ging. Maar ik heb dat niet gedaan. Ik zat al bij een fantastische club.’

Na al die jaren zit je nog altijd bij Xerxes, dat inmiddels al vele jaren XerxesDZB heet en onlangs het prestatief voetbal op de zondag vaarwel heeft gezegd. Wat vind je daarvan?

Piet: ‘Ik snap dat wel. Al die jaren dat ik bij Xerxes op zondag verzorger was heb ik samengewerkt met de verzorger van het zaterdagteam. Nu er vanaf dit seizoen alleen op zaterdag prestatief gevoetbald wordt, ben ik gestopt. Als de nood hoog is kom ik nog wel helpen, maar het is goed zo. Vijftig jaar is genoeg. Ik heb geweldig leuke dingen meegemaakt en met de club veel successen gevierd. En in al die jaren ook andere dingen gedaan voor de club. Scouten bijvoorbeeld. Zo heb ik mijn steentje bijgedragen aan de komst van spelers als Bart Latuheru, Nico Jalink, Peter Brunings en Winand van Loon, allemaal hele goede voetballers. Dat het nu allemaal een paar niveautjes lager is, is jammer. Maar het is niet anders. Marvin Strik, mijn kleinzoon, voetbalt er nu. Ik ga iedere wedstrijd kijken en zal de club altijd blijven volgen. Eens een Xerxaan, altijd een Xerxaan.’