Eigenlijk heeft hij zich een beetje voor het karretje laten spannen. Voetbalvereniging Lekkerkerk was al een hele tijd op zoek naar een voorzitter, eentje die niet tijdelijk de zaken waarneemt, maar iemand die een flink aantal jaren in functie zou blijven. Toen zijn maten dollend riepen dat hij het maar moest gaan doen en ook Fred Alblas, de voorzitter van de businessclub hem benaderde, besloot hij om het te gaan doen, ook al omdat hem verteld was dat het zo’n zes uurtjes werk per week in beslag zou nemen. De 44-jarige Frans Braal is nu aan zijn derde jaar bezig als voorzitter van voetbalvereniging Lekkerkerk en als hij inmiddels één ding weet, is dat het veel meer werk is dan die zes uurtjes per week.
Wij willen graag van hem weten wat er allemaal op hem af is gekomen sinds hij de voorzittershamer ter hand heeft genomen, want alleen al corona moet voor een boel werk gezorgd hebben. En dat zal vast niet het enige geweest zijn waarin veel tijd is gaan zitten. Op een zonnige middag geeft Frans openheid van zaken.
Wat is je verleden bij Lekkerkerk? Heb je er gevoetbald?
Frans: ‘Ik ben geboren en getogen in Lekkerkerk, opgevoed in een christelijk gezin. Ik wilde dolgraag voetballen, maar Lekkerkerk, de enige voetbalclub op het dorp, was van origine een zondagclub en daar mocht ik geen lid worden van mijn ouders. Ik was er als kind wel elke zaterdag te vinden, maar gevoetbald in teamverband heb ik er nooit. Dat heb ik wel een paar seizoenen gedaan bij Nieuw-Lekkerland en als eerstejaars senior ook nog even in de selectie van DCV. Maar daar liep ik al snel in het seizoen een zware enkelblessure op en toen ben ik gestopt. Ik ben jaren later wel lid geworden van de businessclub van Lekkerkerk, want als ondernemer uit het dorp wilde ik iets doen voor de plaatselijke voetbalclub, de club waar ik als kind elke zaterdag te vinden was. Als lid van de businessclub bemoeide ik me nooit met de gang van zaken binnen de vereniging. We hadden een paar keer een gezellige bijeenkomst en dat was het wel. Ik zat een jaar of drie in de businessclub en toen zochten ze bij Lekkerkerk een nieuwe voorzitter. Vrienden van mij bij Lekkerkerk zeiden dat ik het maar moest worden. Het begon als een dolletje onder het genot van een glaasje en in eerste instantie weerde ik dat lachend af, maar toen ook Fred Alblas, de voorzitter van de businessclub, mij benaderde om die functie op me te nemen, ben ik er serieus over na gaan denken.’
Wat gaf voor jou uiteindelijk de doorslag om ja te zeggen?
Frans: ‘De doorslag was dat ik toch wel nieuwsgierig was om nieuwe dingen te ondernemen. Ik wilde ook iets voor de club gaan betekenen. Bij Lekkerkerk zouden veel meer mensen iets bij de club moeten gaan doen, vooral jongere mensen, vind ik. Feitelijk komt het werk nu neer op slechts een kleine groep mensen, bijna allemaal ouderen. Die mensen zijn eigenlijk de sjaak, want van lieverlee gaan ze steeds meer werk verzetten omdat er steeds minder mensen zijn die de handen uit de mouwen steken. Dat is bij veel voetbalverenigingen het geval en dus ook bij Lekkerkerk. Onze club telt een kleine 500 leden en veel daarvan zien zich tegenwoordig als klant. Ze komen om te voetballen en verder niks. Ik zou dat graag anders zien. Als voorzitter wil ik het voor elkaar proberen te krijgen dat er bij die klanten een verenigingsgevoel ontstaat, dat er van onze 500 leden veel mensen opstaan die een actieve rol in het verengingsleven gaan vervullen. Daarom heb ik uiteindelijk ja gezegd en ook omdat ik heel naïef dacht dat het maar een paar uurtjes werk in de week zou zijn. Dat was mij namelijk voorgespiegeld.’
Dat is natuurlijk een boel meer?
Frans: ‘Jazeker. Minimaal 10 uur in de week en vaak zelfs 15 tot 20 uur. Daar heb ik me dus mooi op verkeken.’
Leg eens uit wat er als voorzitter in de afgelopen jaren allemaal op je afgekomen is.
Frans: ‘Omdat ik geen enkele bestuurservaring had, heb ik in het begin te veel hooi op mijn vork genomen. Ik wilde iets voor de club doen en maakte me veel te druk, kon dingen nog niet uit handen geven. Als relatieve buitenstaander wist ik ook niet hoe de lijntjes binnen de club liepen. Ik kende weliswaar veel mensen bij naam, maar wist niet wat iedereen deed. Lekkerkerk is een leuke club, maar veel Lekkerkerkers zijn wel zoals de clubkleuren: ze denken zwart of ze denken wit; een tussenweg is er bijna niet. Daardoor waren er eilandjes in de vereniging ontstaan en daar heb ik best wel aan moeten wennen. Van nature ben ik vrij relaxed en altijd vrolijk. Als je je zo opstelt, gaan anderen dat ook doen. Dat vind ik echt. Gaandeweg ging ik steeds beter mijn draai vinden en in samenwerking met de overige bestuursleden en met andere mensen binnen de club wil ik dingen gaan veranderen. Geen eilandjes, maar mensen samenbrengen. Dat is echt van levensbelang om een goed verenigingsgevoel te krijgen. Een voorzitter moet voor eenheid zorgen en dat is mijn missie. Daar wil ik voor gaan zorgen. Bij Lekkerkerk moet er een positieve vibe ontstaan en dat zal dan weer een uitstraling naar het dorp hebben. Ik zou ook graag met minder mensen in het bestuur gaan zitten, zodat er eerder besluiten genomen kunnen worden. Een aantal zaken is trouwens al gerealiseerd. Zo draait de jeugdafdeling fantastisch. Dat is vooral de verdienste van het jeugdbestuur. We huren het complex niet meer via een tusseninstantie maar rechtstreeks bij de gemeente en dat is kostenbesparend. In het kader van de harmonisatie worden de kleedkamers binnenkort opgeknapt. In het overleg met gemeenteambtenaren over al deze onderwerpen is heel veel tijd gaan zitten. Daarnaast is het clubhuis in de clubkleuren geschilderd. Het zijn nu geen rode bakstenen meer, het gebouw is zwart wit. In plaats van een container voor het oud papier, waarin vrijwilligers van de club alles iedere keer moesten opstapelen, staat er nu een pers. Het eerste elftal bungelde de laatste jaren steevast onderin de derde klasse, maar de selectie is nu versterkt. Vorig seizoen al, toen stond er een sterk elftal met onder meer Faybian Hertstein, Dillan Heijnen, Jeffrey Altheer en Gertjan Rothmans, die allemaal hoog hebben gevoetbald en dit seizoen is daar Erwin de Groot nog bijgekomen, die jaren bij FC Utrecht heeft gespeeld. Vorig seizoen begon dat elftal prima aan de competitie, maar toen kwam corona. Om de club door de coronaperikelen te leiden, dat heeft de voorbije twee seizoenen ook enorm veel tijd gekost. En ik was al veel meer tijd kwijt dan ik vooraf gedacht had, haha.’
Heb je weleens gedacht ‘waar ben ik aan begonnen’?
Frans: ‘Af en toe wel, ja.’
Geef eens een voorbeeld wanneer je je dat afvroeg.
Frans: ‘Dat was halverwege vorig seizoen, toen onze trainer Edward Knook een contract tekende bij Dilettant. Ik ga daar niets meer over zeggen, maar de commotie die er toen ontstond en dan vooral de aandacht in de pers, daar heb ik me toch wel over verbaasd. Ik heb nauwelijks iets gezegd tegen de verslaggeefster van het AD, maar de volgende dag stond er een groot verhaal in de krant. Daar heb ik me wel aan gestoord. Ik ben recht door zee en ga ervan uit dat mensen mij ook op die manier benaderen. Dat gebeurt dus niet altijd in de voetballerij en dat vind ik jammer. Dan ga je je wel eens afvragen waarom je het eigenlijk allemaal doet.’
Terug naar de corona met alle opgelegde maatregelen. Hoe is vv Lekkerkerk uit die periode gekomen?
Frans: ‘Voorzitter in coronatijd is niet leuk. Feitelijk ben je dan voorzitter van drie voetbalvelden en de kantine, want er mocht helemaal niks. Net als alle andere sportverenigingen in Nederland hebben wij van de overheid financiële ondersteuning gekregen en dat was zeer welkom, want qua omzet hebben we een aardige veer moeten laten. In het eerste jaar leek alles erop dat we een recordomzet in de kantine zouden gaan draaien, maar corona doorkruiste dat. Corona heeft ook ledenverlies bij de senioren opgeleverd, niet veel, maar toch… Daarentegen is er wel aanwas bij de jeugdleden, want die hebben bij ons altijd doorgetraind. Sponsoren hebben we niet of nauwelijks verloren en daar prijzen we ons bijzonder gelukkig mee. De contributie is betaald door alle leden en als dank hiervoor krijgen ze allemaal een strippenkaart, waarmee ze gratis een aantal consumpties kunnen krijgen in de kantine. We zijn de corona dus al bij al redelijk goed doorgekomen en ik hoop dat we die ellende nu achter ons kunnen laten, dat we de competitie nu wel af kunnen maken en alle andere verenigingsactiviteiten ook kunnen gaan organiseren.’
Maar de overheid heeft het er al over dat een vereniging bij meer dan 75 bezoekers op hun voetbalcomplexen moet gaan controleren of iedereen wel gevaccineerd is of negatief getest. Wat vind je daar van?
Frans: ‘Dat is bij Lekkerkerk dus totaal onmogelijk. Ons voetbalcomplex is van meerdere kanten vrij toegankelijk. Hoe denkt de overheid dat wij dan bezoekers moeten gaan controleren? Bij de hoofdingang wil ik best wel iemand neerzetten, maar dan kan iedereen die niet gevaccineerd is toch langs achteren binnenkomen? Dat werkt toch niet?’
Tot slot; je zei dat de jeugdafdeling prima draait. Kan je daar nog iets meer over vertellen?
Frans: ‘Normaal gesproken bestaat het overgrote deel van de jeugdtrainers bij een club uit goedwillende ouders. Bij Lekkerkerk is dat ook zo. Daar is niets mis mee, maar je moet als vereniging proberen die trainers wel beter te maken, zodat uiteindelijk de jeugd ook beter wordt. Ryan Koolwijk, die bij Lekkerkerk met voetballen is begonnen, loopt met een paar andere voetballers uit de omgeving bij ons rond met hun stichting NNF Sports. Zij maken onze jeugdtrainers beter. Vier of vijf keer per jaar zijn er bijeenkomsten en dat sorteert echt effect. Het is een van de voorbeelden waaruit blijkt dat Lekkerkerk aan de weg timmert. Er zijn weliswaar nog heel veel dingen te doen en daar zal ongetwijfeld nog veel tijd in gaan zitten, maar we zijn op de goede weg.’
