Ik zag Hasan voor het eerst bij een voetbalvereniging op de grens met het Westland. Een jaar of drie geleden. Hij logeerde bij een familielid in Maassluis. Hij viel me op omdat hij, zittend in een rolstoel, een balletje probeerde hoog te houden. Iets wat hem toen hij mijn aandacht trok maar liefst een keer of veertig lukte.
Was daar om een wedstrijd te fluiten tussen de talenten van de lokale topclub met die van een vereniging uit 070. Altijd leuk, vaak spannend.
Had me gemeld in de bestuurskamer, mij daarna omgekleed en me warm gelopen. Na de kennismaking met beide teams op het veld getost en gefloten voor aanvang van de eerste speelhelft. En liep na het affluiten van de eerste 45 minuten weer richting mijn scheidsrechterkleedkamer.
Daar stond hij weer. Hasan. Hij wachtte me op om me wat te vragen, zei hij. Ik gaf hem aan dat ik wel even wilde pauzeren omdat ik de jongste niet meer was. Was toen 54, en dat is een leeftijd waarop de jaren toch al beginnen te tellen. Het duurde maar een minuutje, reageerde hij. Ik luisterde. Hij vroeg me of ik ooit iemand tegen een bal had zien trappen met geen been. Voordat ik kon antwoorden haalde hij een deken weg die hij over zijn onderlichaam had gelegd. Hij had er geen.
Ik stond even met mijn mond vol tanden. Maar herpakte me snel. Ik liet hem samen met zijn broer, die wel kon wandelen, even in de kleedkamer en dronk samen met beide knullen even wat fris. En we babbelden over hoe hij in de rolstoel terecht was gekomen.
Door een stom ongeluk, niet goed uitkijken met de fiets. Toen hij elf was. Aangereden door een vrachtwagen. Iets met een dode hoek. ,,Het was meteen fout. Beide benen eraf”, zei hij. ,,Maar inmiddels heb ik er vrede mee en doe ik wat ik wil.”
Vergat even de tijd. Beide aanvoerders kwamen me halen. De teams stonden al op het veld. Verontschuldigde mij voor de vertraging en legde kort uit wat Hasan me had verteld. En ging daarna over tot de orde van de dag. Het werd, na negentig minuten en wat extra tijd, 2-2.
Zestien jaar was Hasan toen. Jonglerend met een bal. En hoe. Zag hem een paar weken geleden toevallig terug op tv. Bij Canvas tv op de Belgische publieke omroep. Nu 19 jaar. Havo-diploma gescoord en inmiddels studerend voor basisschoolonderwijzer. Hij liet in een sportprogramma voor jongeren zien wat voor trucjes hij zich allemaal met een voetbal had aangeleerd. Ik hoor het hem nog zeggen: ,,Kijk eens wat ik kan…”
Hasan is een voorbeeld voor velen. Dat durf ik hier op te schrijven. Bij deze.
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.