Onlangs heb ik hem weer eens op een voetbalveld bezig gezien. Dat was lang geleden, heel lang geleden. Bij zijn allerlaatste wedstrijd, op 21 april 2018 was ik erbij. Timon de Bel voetbalde toen bij Zuidland, destijds nog een tweedeklasser, dat die dag een thuiswedstrijd speelde tegen CVV Berkel. Vlak voor tijd ging hij nabij het strafschopgebied van de tegenstander een duel aan, dat hij niet aan had hoeven te gaan. Hij was namelijk te laat en de bal waar hij voor ging, kon hij nooit meer halen. Dat wist hij zelf ook, maar toch kleunde hij er onvervaard in. Het liep gruwelijk mis. Timon stond niet meer op, moest het veld afgedragen worden en bleek later zijn kruisband finaal afgescheurd te hebben. Van de scheidsrechter had hij nog een gele kaart gekregen voor zijn onbezonnen actie, maar dat was wel het minste van de ellende die hij na dat fatale duel doorstaan heeft.
Een operatie stelde hij uit. Na links en rechts advies ingewonnen te hebben besloot hij het eerst aan te zien. Misschien kwam rust zijn gekwetste knie wel ten goede. Dat hij van plan was als backpacker een rondreis in Zuid-Amerika te gaan maken zal wel in dat besluit meegewogen hebben. Maanden was Timon weg en toen hij eindelijk weer terug thuis was, kwam die operatie alsnog.
Op 26 mei 2020 werd hij geopereerd en een jaar revalidatie volgde. Het voetbal miste hij eigenlijk niet eens. Ja, in de zomermaanden wel een beetje, als het lekker weer was, maar zodra het herfst werd, de temperatuur daalde, de wind in kracht toenam en de ene regenbui na de andere volgde, toen vond hij het wel best dat hij niet hoefde te trainen ’s avonds of te voetballen. Ondertussen werkte hij wel aan zijn herstel, maar door corona verliep dat ook niet helemaal probleemloos. Sportscholen waren gesloten, bij voetbalclubs hoefde hij ook niet aan te komen zetten om zijn oefeningen te doen, want ook daar waren de toegangshekken dicht.
Ik was hem allang uit het oog verloren, maar vorige week dinsdag trof ik hem weer aan. Hij was zijn vrienden Robbert de Vos, Tom den Boer en Sven Mijnans aan het helpen. Die hebben de Voetbal Academy Nissewaard in het leven geroepen en organiseerden op het kunstgrasveld van Spijkenisse voor het tweede achtereenvolgende jaar een voetbalschool voor kinderen van 5 tot 15 jaar. Meer dan 70 deelnemertjes hadden zich ingeschreven voor het driedaags voetbalevenement en dat aantal is onmogelijk te behappen met drie man, zeker als je weet dat Sven die dagen ook nog eens vele uren bij zijn club Sparta Rotterdam moest zijn om zich voor te bereiden op het komend seizoen. Timon kwam helpen en hem zo bezig te zien met die kinderen, deed bij mij het verlangen opkomen hem weer eens een wedstrijd te zien spelen.
Zover is het nog lang niet, want hoewel zijn knie helemaal hersteld is, is het lichaam nog niet aan wedstrijden toe. Hij heeft een iets minder dik buikje dan ik en moet dus nog de nodige stappen maken om helemaal fit te worden. Daar is hij naar eigen zeggen al een paar weken mee bezig, want inmiddels weet hij zeker dat hij een poging gaat wagen om als voetballer de draad weer op te pakken. Hij meldde zich aan bij vierdeklasser Hekelingen en trainde daar al een paar keer mee. ‘We zullen wel zien of ik straks weer aan voetballen toekom’, is hij reëel.
Van mij mag dat snel zijn. Ik kan niet wachten om een fitte Timon de Bel weer te zien voetballen. Want dat kan hij namelijk heel goed. Zijn jeugd bracht hij door bij Spijkenisse en een paar jaar hing hij als jong gastje tegen het eerste elftal aan, maar daar was hij net niet goed genoeg voor in de ogen van Peter Wubben, de toenmalige trainer. Timon miste volgens Wubben vooral handelingssnelheid, maar voetbaltechnisch hoefde niemand hem, volgens diezelfde Wubben, nog iets te leren. Zijn balbehandeling was altijd perfect en overzicht had hij ook. Omdat het eerste elftal van Spijkenisse een brug te ver was, week Timon uit naar tweedeklasser Zuidland, waar hij tot aan zijn noodlottige blessure een zeer waardevolle middenvelder was.
Timon is momenteel vakantie aan het vieren in Zweden en zal over een paar weken zijn opwachting weer maken bij Hekelingen. Ik ben reuze benieuwd of hij straks weer in staat is de 90 minuten vol te maken. Het zal niet lang duren voordat ik een wedstrijdje van Hekelingen als aandachtig toeschouwer bij ga wonen.