Vorige week ben ik ’s ochtends koffie gaan drinken bij de werkploeg van Meeuwenplaat, waarvan ik een aantal mensen al langer ken dan vandaag. Een van die mensen is Huug Gouw, die door de week bijna elke dag wat te doen heeft op de club en tevens lid is van de technische commissie van de zondag tweedeklasser. Huug is een druk baasje en praten kan hij ook als de beste. Als je bij hem bent, ratelt hij altijd aan één stuk door.
Vrijdagochtend zat hij weer op zijn praatstoel. Terwijl de andere aanwezigen van hun koffie nipten, had Huug alweer het hoogste woord. Hij vertelde dat hij onlangs op vakantie was geweest naar Turkije, het land waar hij 14 jaar gewoond heeft. Hij had het over het vijfsterrenhotel waar hij voor een prikkie verbleef. Naadloos ging zijn verhaal daarna over naar de zware operaties die hij maanden geleden ondergaan had en die ene ingreep die hem nog te wachten staat. Gelukkig gaat het goed met hem. ‘Het ergste heb ik gehad, die ene die nog komt, daar zie ik niet tegenop’, legt hij uit. En dan heeft hij het ineens met een grote en tevreden grijns over de wedstrijdballen, die hij losgepeuterd heeft bij Mario Papavoine, de voorzitter van RVVH en eigenaar van Van Pelt en Schreijer, een groot stuwadoors- en controlebedrijf. Mario schenkt Meeuwenplaat al vele jaren een bal, maar toen Huug hem vertelde dat de club van andere sponsors altijd meerdere ballen kreeg, trok Mario zijn portemonnee en kwam met vijf ballen over de brug.
Huug kan smakelijk vertellen en ik mag graag naar hem luisteren. En dan had hij het vrijdag niet eens over die paar wedstrijden, die hij in allang vervolgen tijden in het eerste elftal van Meeuwenplaat heeft gevoetbald. Als spits. Mensen die verhalen over Huugs voetballoopbaan hebben aangehoord hebben me wel eens verteld dat Huug dan altijd vertelt dat hij ontzettend veel gescoord heeft en heel belangrijk was voor het elftal, maar dat verhaal moeten we maar een korreltje zout nemen.
Maar in alle andere verhalen die Huug vertelt is niks overdreven. Die kloppen als een bus. Zijn verhalen duren soms wel erg lang, maar bijna altijd gaat het er over wat hij voor Meeuwenplaat gedaan heeft of van plan is binnenkort te gaan doen. En die hij dan ook daadwerkelijk doet. Mannen van dat kaliber lopen er wel meer rond bij Meeuwenplaat, maar dat is bij elke voetbalvereniging het geval, weet ik.
Huug is 24 uur per dag, 7 dagen in de week in de weer voor zijn cluppie. Alles houdt hij in de gaten, want misschien is er links of rechts wel weer een voordeeltje voor Meeuwenplaat uit te peuren. Zo heeft hij allang gezien dat er een andere eigenaar zit in Het Tramhuys, een restaurantje annex koffietent aan de Groene Kruisweg, dat onlangs omgetoverd is tot een wereldkeuken. ‘Er staan altijd dure auto’s op de parkeerplaats daar, dus daar moet geld zitten’, heeft hij al snel zijn conclusie getrokken. Ik weet nu al dat de nieuwe eigenaar binnenkort een bezoek van Meeuwenplaatafgevaardigden kan verwachten, die hem ongetwijfeld de vraag gaan stellen of hij de club niet wil verblijden met een sponsorbijdrage.
Huug vertelde vrijdag ook over het eerste elftal, dat met de komst van onder meer Sevket Kasaroglu, Quincy de Lobel en doelman Abdel El Bahraoui een flinke kwaliteitsinjectie heeft gekregen. ‘Tweedeklasser blijven met deze selectie moet mogelijk zijn’, hoopt Huug en dan gaat hij ook nog eens uitgebreid in op de mogelijke overstap van Meeuwenplaat van de zondag naar de zaterdag in de nabije toekomst. Want dat is in zijn ogen onvermijdelijk.
Om een uur of 10 ging ik weer weg bij Meeuwenplaat. Nog altijd was Huug aan het woord. Ik weet dus niet of hij de handen nog uit de mouwen gestoken heeft of dat het die ochtend alleen bij praten is gebleven. Maar daar ga ik geen grappen over maken, want dat zou nergens op slaan. Normaliter verzet hij namelijk bergen werk op de club. Hij is van onschatbare waarde. Een gouwe voor de club dus, die Huug Gouw.
Als blijk van waardering daarom deze column.
Mooi stuk Jan zal het kort houden