Foto: Justin Egberts
Als tienjarig knulletje zat ik met mijn vader voor de buis naar het WK in Duitsland te kijken. Mocht vrijwel alle wedstrijden live zien, al was dat soms in samenvatting. Indertijd was de televisie niet zo goed georganiseerd als nu. Als er matches tegelijkertijd werden gespeeld dan was schakelen tussen de tv kanalen niet mogelijk.
Natuurlijk was ik geïnteresseerd in de prestaties van ons Oranje. Ik was fan van Willem van Hanegem. Een meestervoetballer. En de beste die we destijds hadden. Daarna volgden Ruud Krol en Johan Cruijff. Ofschoon ik ook wel bekoord was van het spel van Theo de Jong en Rob Rensenbrink.
Het was een ontzettend goed elftal. Het was de eerste keer sinds 1938 dat een Nederlands team op dat niveau mocht acteren. Ik voelde de spanning die dat teweegbracht met heel veel mensen mee.
Vier jaar later speelde Oranje een WK in Argentinië. Een WK waar ‘wij’ volgens veel criticasters niet hadden mogen zijn. Voorafgaand aan 1974 werd de Tweede Wereldoorlog opgerakeld. De Duitsers waren fout, volgens grote groepen Nederlanders. Ik voelde aan dat dit niet juist was, en nam het slechts ter kennisname aan.
Maar in 1978 was dit anders. Ik had beelden gezien van de dictator Videla. En van Dwaze Moeders, die hun kinderen misten. Vermist en vermoord, bleek later. Toen was er nog slechts vooral de verdenking, die overheerste. Oranje had daar niet mogen zijn, vond de grote mensenmassa. Ik vond dat ook, was wat ouder en dacht al vrij volwassen over gebeurtenissen in de wereld. Interesseerde me er ook voor. Maar Oranje ging toch. En werd net als in München in Buenos Aires in Argentinië in de finale tweede. Ook anders in 1978 was dat mijn vader ergens anders woonde en Thom inmiddels in ons huis was aangeschoven. Ben hem dankbaar voor de rol die hij sindsdien heeft vervuld in ons gezin. Bij deze opgetekend.
Het WK bleek ook het begin van mijn lange carrière als verslaggever/journalist. Zit nu al zo’n 43 jaar in het vak. Ik schreef twee artikelen over Willem van Hanegem en Hugo Hovenkamp. Willem, die net als onder andere Johan Cruijff niet meeging naar het WK. Hugo die ook werd geselecteerd maar wel de grote oceaan overvloog. De artikelen werden gepubliceerd in een sportkrant van een regionale kruideniersketen. Had mijn eigen visitekaartje al, wat voor een knaap van 14 jaar natuurlijk best wel stoer was. De oplage van 35750 stuks vloog de winkels uit als een ovenvers broodje. Toen al liepen weggeefproducten met de kleur van het nationale voetbalelftal als een tierelier.
Het WK 1978 was ook de start van mijn loopbaan als scheidsrechter. Ik floot mijn eerste C-juniorenwedstrijdjes na de betreffende zomervakantie bij de club alsof ik Charles Corver, Pat Partridge, Clive Thomas en Erich Linemayr was. Hopend dat mijn fluitprestaties werden opgepikt door een scout van de KNVB en de UEFA. Ik werd gezien, door de Leerdamse topscheidsrechter en mentor Aart van den Berg. Destijds begrafenisondernemer. Maar ook deel uitmakend van de scheidsrechterscommissie van de afdeling Dordrecht en lid van de commissie in West2. Zijn handtekening ging op het dispensatieformulier waardoor ik als vijftienjarige uiteindelijk mijn veldscheidsrechtersdiploma in ontvangst mocht nemen en aan de gang mocht. Ik heb er nooit spijt van gehad. Zelfs niet nu ik (met trots naar aanleiding van wat ik wel heb bereikt) kan zeggen dat een WK er nooit voor mij ingezeten heeft. En omdat ik het aankomend seizoen aanstormende talenten ga begeleiden knoop ik er – om mijn conditie op peil te houden – nog maar een jaar aan vast.
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.