Vaste lezers van ‘Nafluiten’ weten dat ik een fervente ov reiziger ben. Bezit helaas geen voertuigrijbewijs. De meeste tripjes naar te fluiten voetbalwedstrijden verder dan 20 km enkele reis maak ik sowieso niet meer met de fiets. Het is anders als ik op fietsvakantie ben. Dan maakt de te overbruggen afstand met een tweewieler in het langzame verkeer mij geen bal uit. Mede omdat dan ook het begrip tijd me niet zoveel uitmaakt.
Tot deze wijsheid ben ik gekomen, nadat ik na een door mij te fluiten voetbalwedstrijd in Rotterdam West de terugweg naar huis op de fiets niet wist te volbrengen. Ik woonde destijds, in 2012, nog in Woerden, hemelsbreed 43 km van A naar B.
Er stond op de heenweg een straffe wind. Legde de rit af met een sportieve toerfiets met 12 versnellingen, sportkleding, -attributen en -schoeisel in een goed sluitende rugtas. Volgde vooral binnenwegen met strakke fietspaden, of langs provinciale wegen aangelegde asfaltbanen. Weer was verder prima. Had en hield het de ganse route droog.
Na een enerverende wedstrijd tussen twee standaardteams in de eerste klasse, eindstand 3-2, zonder kaarten, zonder blessures, dronk ik nog wat in de bestuurskamer en vertrok na een nazit van ongeveer een half uur. Kreeg twee broodjes met kaas en rosbief mee voor onderweg en baande me een weg door Rotterdam en Nieuwerkerk aan den IJssel. Op de provinciale weg naar Moordrecht kreeg ik te maken met hongerklop. Had me voorgenomen in Gouda een tussenstop te maken om de broodjes te verorberen, maar helaas: vlak voor het dorpje langs de meanderende rivier viel ik letterlijk stil en had ik buikkrampen en opvliegers, die mij letterlijk even de adem benamen.
Probeerde wat te drinken en te eten, maar dit ging niet zoals ik dat had gewild. Omdat ook de darmen weigerden mee te werken moest ik ergens de bosjes in om wat ruimte te maken. Kan je zeggen dat ik me op z’n zachtst gezegd niet happy voelde.
Besloot om een klein stukje te gaan lopen, met de fiets aan de hand. Om me letterlijk te ontlasten en onthaasten. Na ongeveer een kwartier stapte ik weer op de fiets, maar ondanks het feit dat ik de wind in de rug had ging het bewegen niet meer zo soepeltjes als op de heenweg. Haalde gelukkig Gouda via de dijk langs de Hollandse IJssel en begaf me richting station. Daar nam ik de sprinter richting Woerden voor de laatste 16 kilometers. Plaatste de fiets in de daarvoor bestemde ruimte, de rugtas er bovenop.
Na een ritje van een kleine 12/13 minuten kwam ik aan op het gezelligste station van Nederland. Maar daar bleef ik niet lang. Fietste snel naar huis. Heb daarna gedurende een aantal uren nog vele minuten op het kleinste kamertje doorgebracht.
Heb mijn les toen wel geleerd. En zal die dag nooit vergeten. Weet sinds toen ook wat de uitdrukking ‘shit happens’ betekent.
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.