Hij voetbalde nog bij clubs, maar in zijn vrije tijd deed hij mee aan de Kaapverdiaanse zomercompetitie die gespeeld werd op de Gordelweg nabij het CBR. FC Maense moest nog opgericht worden, maar het was liefde op het eerste gezicht. De club zou voor altijd in het hart blijven zitten bij Francisco Roque da Silva, die als voetballer onder meer bij Rozenburg speelde, toen dat nog een hoofdklasser was, destijds het hoogste niveau in het amateurvoetbal. Speler van FC Maense is hij nooit geworden, maar trainer is hij nu voor de tweede keer. Of dat leuk is en of er ook minder leuke momenten zijn aan het trainer zijn, daarover willen we graag met hem praten en voordat de training plaatsvindt, maakt Frans, zoals hij op de club genoemd wordt, daar graag even tijd voor vrij.
Waarom ben je nooit voetballer geweest bij FC Maense?
Francisco: ‘Dat heeft er nooit ingezeten. Als voetballer bij Rozenburg raakte ik zwaar geblesseerd. Ik had last van mijn lies en onderzoek toonde aan dat ik geopereerd moest worden. Aan mijn heup. Daar zou een revalidatie aan vast zitten van minimaal een half jaar, maar dat zag ik niet zitten, ook al omdat ik niet de zekerheid kreeg dat ik daarna geen last meer zou hebben. Die operatie kwam er dus niet en ik ben gestopt met voetballen. Maar na anderhalf jaar begon het wel te kriebelen. Ik was nog altijd geen 30 jaar oud toen en ik miste het voetbal enorm. Ik ging voor een second opinion en dat gaf een andere uitslag. Voetballen zou ik nog wel mogen doen van die orthopeed, maar niet meer op het allerhoogste niveau. Een stapje lager zou geen probleem zijn, volgens hem. Ik ben toen bij Oude Maas gaan voetballen en daar heb ik nog een leuke tijd doorgebracht. Later heb ik nog een jaartje bij WCR gevoetbald, maar toen was het over. Het lichaam wilde niet meer.’
Daarna ben je trainer geworden. Zat dat er altijd al in?
Francisco: ‘Nee. Ik heb er als voetballer nooit bij stilgestaan dat ik later trainer zou worden. Als dat wel zo was, dan had ik wel beter opgelet wat de trainers deden die ik als voetballer meegemaakt had, haha. Maar toen ik niet meer voetbalde, wilde ik wel iets blijven doen. Trainer worden dus. Ik heb mijn TC-3 gehaald en later ook nog TC-2 en het was een vriend van me die me in contact bracht met Excelsior Maassluis. Daar werd ik jeugdtrainer. Daar is het mee begonnen.’
En via Mozaiek, Zwaluwen, CWO en WFB ben je nu voor de tweede keer trainer van FC Maense. We kunnen misschien wel zeggen dat dit toch je clubje is.
Francisco: ‘Dat is het zeker. Ik voel me echt helemaal thuis bij de club en onlangs ben ik ook nog bestuurslid geworden. Sinds een paar maanden ben ik penningmeester. Dat doe ik er graag nog bij.’
Hoe is het om trainer te zijn bij FC Maense?
Francisco: ‘Als je ziet dat je spelers net zoals jou graag willen winnen en daar alles aan doen, dan is het heel leuk om trainer te zijn. Dat geldt voor alle trainers, denk ik. Trainingsarbeid omzetten in resultaten, dat is waar je het met z’n allen voor doet. Vorig seizoen in de bekercompetitie ging het heel goed. Iedereen ging tot het gaatje en we schakelden hoger spelende teams uit, bijvoorbeeld eersteklasser DHC. Als dat lukt, dan moet je als ploeg heel veel in je mars hebben, vind ik. Maar in de competitie kwam dat er niet altijd uit. Ik ben een trainer die er kort opzit en vaak leveren mijn spelers de gewenste inspanningen, maar dat gebeurde dus niet altijd. Verliezen kan, maar dan moet je wel er alles aan gedaan hebben om dat te vermijden. Als we verliezen doordat niet iedereen zich volledig ingespannen heeft, daar kan ik niet tegen. Ja, dat is hier wel eens een paar keer gebeurd. Jammer genoeg had ik als trainer de voorbije tijd niet heel veel keus, omdat ik maar een beperkt aantal spelers tot mijn beschikking had. Maar komend seizoen is dat anders. Dan heb ik wel veel keus.’
Hoezo?
Francisco: ‘Bij FC Maense hebben we nu een jaar een Onder 23 en veel jongens van dat elftal schuiven door naar de selectie. Daar zitten een stel heel bruikbare jonge spelers bij, waar ik best wel iets van verwacht. En van buitenaf komen er ook nog een paar voetballers bij. Dat betekent dat volgend seizoen de concurrentie flink toe zal nemen en dat je er meteen naast staat als je niet brengt wat zou moeten. Die mogelijkheden had ik de afgelopen jaren veel minder hier.’
Maar toch was het leuk?
Francisco: ‘Natuurlijk! FC Maense is een hele leuke en gezellige vereniging en vooral het feit dat we straks de beschikking hebben over een eigen kantine zal de onderlinge samenhang en de sfeer alleen maar verhogen. Dit betekent ook dat de vereniging financieel er beter uit gaat komen.’
Dat jullie het complex delen met GLZ Delfshaven betekent ook dat jullie als zaterdagploeg op afwijkende dagen trainen?
Francisco: ‘Ja, GLZ Delfshaven traint hier op dinsdag- en donderdagavond, wij op maandag en woensdag. Dat zal zo blijven en daar zijn we inmiddels allang aan gewend. We weten niet beter. We trainen nu twee keer in de week en daar gaan we mee door tot eind juni. Dan een paar weken vrij en begin augustus pakken we de draad weer op.’
Tot slot nog even terug naar de concurrentie, die komend seizoen aanzienlijk zal toenemen. Hoe kijken je huidige spelers daar tegenaan? Want die speelden eigenlijk altijd wel en dat is dus volgend seizoen misschien wel anders.
Francisco: ‘De spelers wilden ook meer concurrentie, want net zoals ik willen ze graag winnen. Dat kan dus alleen maar als iedereen zijn beste beentje voor zet. Dat zijn ze allemaal van plan. En als ze dat niet doen, dan speelt een ander, want ze weten ook dat ik die mogelijkheden volgend seizoen heb. We gaan wel zien hoe het uitpakt. Ik heb er alle vertrouwen in.’
