In het kader van Oude Glorie praten we vandaag met Johan Nagtegaal, tegenwoordig woonachtig op het eiland Tholen, maar geboren en getogen in Melissant op Flakkee. In dat dorp werden de Nagtegaals generaties lang Boei genoemd. Johans opa was Leen Boei, zijn vader Piet Boei en Johan heette op het dorp Johan Boei. ‘Ik heb samengespeeld met jongens die niet eens wisten dat ik eigenlijk Nagtegaal heette’, zegt hij.
In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw was Johan als voetballer actief voor Melissant en DES’67 uit Dirksland en bij die laatste club is hij na de fusie met vv Dirksland ook nog een jaartje trainer geweest. Op de periode die hij als voetballer en als trainer op Goeree-Overflakkee doorbracht kijken we terug.
Waar ben je met voetballen begonnen?
Johan: ‘In Melissant, het dorp waar ik geboren ben. Het eerste elftal van Melissant speelde destijds in de RVB en werd kampioen. Alle afdelingskampioenen van de onderbonden in Nederland speelden toen nog voor het landskampioenschap en ook dat won Melissant. In die dagen had iedereen op het dorp het over de voetbalclub. Het leefde enorm. Naar uitwedstrijden tegen clubs in Rotterdam reden er ’s zaterdags twee bussen. Ik was elke zaterdag de hele dag op het voetbalcomplex. Eerst zelf voetballen en ’s middags naar het eerste kijken, het elftal waar heel het dorp het dus over had. Natuurlijk wilde ik ook dolgraag in dat elftal gaan voetballen, maar toen ik A-speler was geworden en er niet genoeg spelers waren om een A-elftal te vormen, werden de B’s doorgeschoven. In plaats van dat ik selectiespeler werd, waar ik stiekem wel op gehoopt had, moest ik samen gaan voetballen met B-spelers. Daar had ik geen zin in en ik ben meteen gestopt met voetballen. Zeventien jaar oud was ik toen.’
Dat was wel een rigoureuze beslissing.
Johan: ‘’ En niet zo’n wijze beslissing ook, want ik ging het voetballen toch wel erg missen. Ik heb het een half jaartje volgehouden en toen ging ik bij DES’67 voetballen. Niet veel later speelde ik daar mijn eerste wedstrijd in het eerste elftal. Mijn debuut maakte ik onder trainer Piet Diepenhorst uit bij WFB in een wedstrijd om de Ons Eiland Cup. We wonnen met 1-0 en daarna ben ik het elftal niet meer uit geweest. Die Piet Diepenhorst was trouwens wel een trainer die de zweep erover legde. Een fiks aantal trainingen hebben we doorgebracht in Ouddorp. Daar reden we eerst met de auto heen om vervolgens een uur lang de duinen op en af te rennen. En als we bij DES’67 trainden, was het ook vaak lopen, opdrukken en meer van dat soort fratsen. Stik kapot was je na elke training en op zaterdag kon je geen poot verzetten. Niet veel later kreeg ik een baan in de metaalbouw waardoor ik heel de week van huis was en dus ook niet kon meetrainen. Dat vond ik geen ramp.’
Wat voor voetballer was je?
Johan: ‘Ik was een luie spits. Ik had weinig conditie en vond uitgaan ook heel erg leuk. Vanwege mijn werk trainde ik dus weinig, maar op zaterdag voetbalde ik wel mijn wedstrijdjes in het eerste elftal. Want ik scoorde best wel vaak. In 1998 werd ik Flakkees topscorer. Een heel goed elftal hadden we in het begin niet, maar na een paar jaar ging het beter. We klommen elk jaar een stapje verder op de ranglijst. Vier jaar achter elkaar haalden we de nacompetitie, maar gepromoveerd zijn we nooit. Dat was misschien maar goed ook, want zo draaiden we elk jaar wel bovenin mee in de vijfde klasse.’
Heb je lang bij DES’67 gevoetbald?
Johan: ‘Tot mijn 29e. Toen moest ik voor mijn werk vaak weken achter elkaar naar het buitenland en dat kon ik helemaal niet meer combineren met het voetbal. Maar tot die tijd heb ik altijd samen gevoetbald met jongens als René Smit, Frans Biesheuvel, Jan van Dongen, Conrad Bakker en Rob van Gils, die nu voorzitter is van DVV’09. De beste trainer die ik bij DES’67 heb meegemaakt was Bertus Streefland. Dat was een trainer waarvoor je met plezier voetbalde.’
Wat gebeurde er nadat je gestopt was bij DES’67?
Johan: ‘Ad Kruimer, toen al voorzitter van Melissant belde me een keertje op. ‘Het wordt tijd dat je terugkomt naar je oude clubje’, zei hij. Melissant had grootse plannen. Hans de Heer werd trainer en er zouden een paar goede spelers bij die club gaan voetballen. Henk van de Bok en keeper Jacco van Dam onder meer. Leon Mijnders zou terugkeren en ik liet me ook overhalen. Zo keerde ik dus terug bij de club waar ik met voetballen was begonnen. In de voorbereiding liep het als een trein. Ik scoorde aan de lopende band en in de bekerwedstrijden ook. De allereerste competitiewedstrijd was tegen SC Voorne, waar Jan van Pelt trainer was. Hans de Heer had hem bij Melissant opgevolgd en die mannen kenden elkaar goed. Tegen SC Voorne had ik als DES-speler trouwens nog nooit gescoord. Er liep daar een mandekker in de verdediging die mij altijd de baas was geweest. Hans de Heer riep me de week voordat we tegen Voorne zouden voetballen bij zich. ‘Ik ga jou niet opstellen, want ik wil Jan van Pelt verrassen’, vertelde hij. Want Jan van Pelt ging er natuurlijk van uit dat ik zou spelen, omdat ik in de voorbereiding zoveel gescoord had. Ik had wel begrip voor de beslissing van Hans de Heer en zat die zaterdag dus op de bank. We wonnen en de week daarop zat ik weer op de bank, want hetzelfde elftal speelde. Dat ging zo weken achter elkaar door. Af en toe mocht ik een kwartiertje meedoen. Ik kreeg er steeds minder lol in en na een tijdje ben ik terug naar DES’67 gegaan.’
Dat had Hans de Heer maar mooi op zijn geweten, haha.
Johan: ‘En toch was Hans de Heer een hele goede trainer. Hij was ook heel modern en zijn tijd ver vooruit. Hij was de eerste trainer die ik meemaakte die met hartslagmeters werkte, die aan intervaltraining deed. Zijn trainingen waren altijd perfect en als voetballer leerde je veel van hem. Zo’n trainer had ik nog nooit meegemaakt. Het was altijd hard rennen geweest en na afloop aan het bier in de kantine. Hans de Heer was een toptrainer, zo kijk ik er nu tegenaan. Maar toen niet. Toen was hij die lul die me op de bank zette, haha.’
Hoe was het bij DES’67?
Johan: ‘Ik heb er eerst een half jaartje in het tweede gevoetbald en daarna ben ik weer in het eerste elftal gaan voetballen. Later heb ik nog samen met veel oud-eerste elftalspelers in het derde gevoetbald en dat was ook top. We zijn toen met dat elftal zelfs op trainingskamp gegaan in Spanje. Met het derde elftal, haha. Ik heb bij DES’67 gevoetbald totdat we verhuisden naar het eiland Tholen. Na mijn verhuizing heb ik nog twee jaar bij Vosmeer gevoetbald en was daar ook assistent bij trainer Sjaak Istha. Ik werkte toen vaak aan projecten in de buurt, dus ik was niet meer dagenlang van huis. Omdat Sjaak Istha als trainer zou stoppen vroeg de club of ik hem wilde opvolgen. Zij boden aan dat ik op hun kosten de opleiding voor UEFA-C zou mogen volgen. Dat heb ik gedaan en toen ik de licentie had gehaald, ben ik bij Vosmeer Sjaak Istha opgevolgd. Later ben ik ook nog trainer geweest bij Lepelstraatse Boys, bij Stavenisse en ook nog een seizoen bij DVV’09. Nu ben ik geen trainer meer, omdat ik voor mijn werk bij Hollandia weer heel veel in het buitenland zit. We hebben veel stadions gebouwd, Wembley en het stadion in Düsseldorf. Hopelijk mogen we straks ook de nieuwe Kuip bouwen.’
Trainer bij DVV’09, de fusieclub van Dirksland en DES’67 waar jij jaren had gevoetbald. Hoe was het om daar als trainer terug te keren?
Johan: ‘Het werd geen succes. Bij de club waren nog veel jongens actief waarmee ik samen had gevoetbald, maar qua faciliteiten was het bij DVV’09 in die periode niet veel. Ze hadden geen verzorger, geen elftalleider en geen vlagger. De verzorger en de grensrechter waarmee ik bij Lepelstraatse Boys had samengewerkt hielpen mij op mijn verzoek uit de brand. Maar het werd niet veel. Al voor de kerst heb ik in een gesprek op de club bij het bestuur aangegeven dat het bij dat ene jaartje zou blijven. Een succes is het dus niet geworden. Het was heel moeilijk om als trainer terug te komen waar je als speler zo lang had gevoetbald. ’
Kom je nog wel eens bij DVV’09? Of bij Melissant?
Johan: ‘Een paar jaar geleden kreeg ik een uitnodiging om mee te spelen in een elftal van het oud-Flakkees elftal. Dat zou aan een toernooi bij WFB meedoen. Daar had ik wel oren naar. Ik heb er veel en hard voor getraind, want ik wilde natuurlijk wel fit voor de dag komen. Niels de Jong, een speler die ook mee zou doen, vertelde dat ik als voorbereiding ook mee kon doen aan 7 tegen 7 bij DVV’09. Dat leek me een goed idee. Op de eerste keer dat ik daaraan meedeed scheurde ik mijn achillespees finaal af. Een paar jaar eerder was me dat bij de andere achillespees ook al overkomen. Toen heb ik er weken mee rondgelopen totdat het niet meer ging. Onderzoek toonde toen aan dat de achillespees opgerold in de knieholte zat. Ik ben toen geopereerd. De tweede keer niet. Dat is zo hersteld. Maar het blijft een tere plek en ik ben heel voorzichtig nu. Sindsdien heb ik geen bal meer aangeraakt. Bij DVV’09 kom ik nog wel eens, een keer in het jaar of zo. Bij Melissant niet, maar ik volg de club wel. Dat ene half jaartje bij Melissant in het eerste blijft toch een beetje wringen. Dat zit me nog altijd niet lekker. Maar dat ligt aan mij, hoor. Als ik ooit nog eens trainer word, dan zou ik dat graag bij Melissant willen zijn. Wie weet gaat dat er ooit nog wel eens van komen, als ik het minder druk met mijn werk heb en minder vaak in het buitenland zit.’
Wat een kanjer onze Boei !!! Altijd veel gelachen, maar zeker altijd de wil om te winnen als we het veld opstapten.