Als scheidsrechter heb je ook een privéleven. Soms is het zo dat een arbiter wat minder goed in z’n vel zit. Dan ben je wellicht gewend dat hij of zij in staat is om een prima prestatie neer te zetten. Om in elk geval voor honderd en één procent bij de les te zijn. En om onverstoorbaar met spelers, bestuurders en (wellicht na afloop van een gefloten match) met supporters te communiceren. Maar misschien is het dan een keer anders.
Dat gold ook wel eens voor mij.
In een bepaalde periode had ik, net als duizenden anderen landgenoten, last van de (laat ik het zo maar noemen) terreur van de Belastingdienst. Het beïnvloedde mijn thuissituatie, ik praatte er regelmatig over met vrienden in de voetballerij en basketbalscene.
Als ik weer eens een negatief bericht had ontvangen van de ‘blauwe enveloppen maffia’ was het onvermijdelijk dat ook mijn fluitprestaties er onder te lijden hadden. Het leiden van wedstrijden was uiteraard ook een prima manier om het hoofd leeg te maken. Maar ik ben ook maar een mens, dus sluit ik niet uit dat ik één en ander ook meenam in mijn sporttas richting de sportvelden.
Ik had omstreeks 2014 gedurende drie jaar en acht maanden lang recht op huurtoeslag. Dat heeft de Belastingdienst mij achteraf (twee jaar na het verstrijken van een bezwaartermijn) uiteindelijk meegedeeld. Maar in de periode voorafgaand aan die drie jaar en acht maanden had men geconstateerd dat ik – volgens de bij de Belastingdienst bekende gegevens – teveel had verdiend.
Ik kreeg daar geen bewijs van, vroeg inzage in mijn dossier maar dit werd meerdere malen (telefonisch en schriftelijk) geweigerd. Had jaarlijks steeds netjes steeds mijn inkomen doorgegeven en beschikkingen gehad. Die bewijzen had en heb ik nog steeds. Net als de schriftelijke bagger, die ik nadien vanuit diverse belastingkantoren in Nederland toegestuurd heb gekregen.
Gedurende die drie jaar en acht maanden kreeg ik geen enkele keer de indruk dat men mij wilde helpen. Sterker nog, na zes maanden stopte men ook mijn zorgtoeslag. ‘Omdat ik het niet eens was met de aanslagen van de Belastingdienst’. Ja, duh? Mag dat dan niet?
Als je achter de werkwijze van deze terreurorganisatie aangaat dan ben je dus opeens een paria? Ik heb, jaren na dato, ook al kreeg ik uiteindelijk mijn gelijk, geen recht op teruggave. Omdat de Belastingdienst een verjaringstermijn heeft voor beide typen toeslagen. En onwrikbaar is als het gaat om naleving van haar eigen regeltjes.
Elke keer als er bij mij een blauwe envelop door de bus valt, of als ik digitaal een melding krijg om weer eens in mijn dossier op Belastingdienst.nl een nieuw bericht te gaan lezen staan de haren die ik nu nog heb weer overeind. De drang om alles tot in de puntjes te controleren komt dan weer boven. Je wordt als het aan de Belastingdienst ligt namelijk genaaid waar je bij staat en zelfs het eventuele bloeden is geheel voor eigen rekening.
Politiek Den Haag moet de Belastingdienst volledig doorspitten op dit soort criminele praktijken en de rechtbank moet de medewerkers die aan mijn dossiers hebben gezeten minimaal tien jaar in de gevangeniscellen gooien. Op water en brood. Zoals ik ook een korte tijd geleefd heb.
Zo, die zit. Wanneer is de eerstvolgende wedstrijd die ik fluiten mag?
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
