Van alles heb ik meegemaakt in de voetballerij. Kan ook terugkijken op een grote verscheidenheid aan door mij geleide wedstrijden. En alle afgewerkte niveaus. Bij de amateurs. Jeugd, senioren mannen en vrouwen. Kan gerust ook stellen dat ik in alle districten heb gefloten. Natuurlijk in West 1 & 2, en Zuid 1 het meest. Eerst was Leerdam en later werd Woerden mijn vertrekpunt. Een jaar of tweeëneenhalf geleden is Gorinchem dat geworden.
De meeste wedstrijden verliepen probleemloos. Een enkele vereiste een ingreep, soms trok ik aan de noodrem. Maar dat waren uitzonderingen. Soms moest ik ermee stoppen omdat een plots opkomende blessure roet in het eten gooide. Dan merk je dat je als fluitist ook ‘sterfelijk’ kunt zijn.
Enkele andere keren dat ik voortijdig moest affluiten had ik totaal geen invloed op de plotsklaps gewijzigde omstandigheden. Eén daarvan blijft mij voor altijd bij, omdat de aanleidingen en gevolgen zo vreemd waren dat er zelfs jarenlang op speciale bijeenkomsten voor arbiters in mijn leefomgeving over nagepraat werd.
Eind jaren tachtig werd van scheidsrechters, die mannen senioren floten, verwacht, dat zij ook een aantal damesvoetbalwedstrijden voor hun rekening namen. Er waren wel speciale indelingen voor arbiters bij de vrouwen, maar er waren standaard tekorten om alle wedstrijden te kunnen bemensen. Toentertijd was de hoofdklasse het hoogste niveau in een district, en sommige hadden een ‘soort van interregiocompetitie’ voor dames. Als scheids bij de mannen kon je worden aangesteld bij deze wedstrijden, maar ook in de eerste of soms nog tweede klasse kon je een toewijzing verwachten. De competitie indelingen waren destijds nog verticaal. Omdat er nog niet zo’n grote populariteit was zoals nu had je geen Tweede Klasse A, B en C maar wel een vierde of vijfde, soms zelfs zevende of achtste klasse.
Ik had er altijd wel zin in om bij de vrouwen te fluiten. Was weer eens wat anders én je kon ook wel eens een aardige reis maken. Ik reis al vanaf mijn jeugd met het ov, dus dan zie je onderweg ook nog wel eens wat.
In april, één van de laatste seizoenen tijdens de jaren tachtig, ging voor mij de reis vanuit Leerdam naar een plaatsje in de Hoekse Waard, waar een beslissingswedstrijd moest worden gespeeld door twee vrouwenteams. Had twee KNVB assistenten mee, toen gewoon nog grensrechters genoemd. Jaap kwam uit Hillegersberg en Henry uit Papendrecht. Henry pikte me op op Dordrecht Centraal en Jaap ging op eigen gelegenheid. Anders moest hij heel ver om. Het ging om de beslissing om het kampioenschap in de Hoofdklasse.
Het aanvangstijdstip was anders dan gebruikelijk, 17.00 in plaats van 14.00 of 14.30 uur. Maar dat maakte voor mij natuurlijk niets uit. Het was vanwege het belang van de wedstrijd ook best druk achter de afrastering. En de gehele dag was het ook zonnig. Prima entourage om te kunnen spelen, toch?
Er was wel wat regen voorspeld. Nu kijk je vooraf op je app van Meteoconsult of Buienradar, maar toen moest je het doen met andere informatiebronnen. Radio bijvoorbeeld. De eerste helft verliep probleemloos. Met een stand van 1-1 gingen we aan de thee. Na een minuut of twintig spelen in de tweede helft stond de teller al op 3-1 en zag het ernaar uit dat er geen verlenging of strafschoppen in het verschiet lagen.
In een tijdsbestek van nog geen tien minuten veranderde het weer van licht bewolkt naar dreigend en dik bewolkt. Wat gedonder en gebliksem in de verte kondigde ook naderend onheil aan. En in de 32ste minuut, of 77ste om preciezer te zijn, pakten alle boven de velden hangende wolken samen en ging de Hemelpoort wijd open. Met bakken kwam de regen naar beneden. Ik onderbrak de wedstrijd meteen en nog voordat we bij de kleedkamers kwamen deed weergod Donar er nog een schepje bovenop. Ruim 50 minuten hield het slechte weer aan, te lang om het spel nog te kunnen hervatten. Op het wedstrijdformulier tekende ik de uitslag op. Met als omschrijving ‘gestaakt vanwege omstandigheden’.
Zoiets heb je niet in de hand.
Met dezelfde grensrechters maakte ik de beslissingswedstrijd halverwege mei op een ander neutraal terrein af. Bij een Rotterdamse club, ergens in Ommoord. Gescoord werd er niet meer. Maar de winnaar had bij het uitspelen van de ‘finale’ een ongerechtigde speelster opgesteld. En daarvan hadden mijn collega’s en ik geen weet. De KNVB greep achteraf in en wees de verliezende partij aan als kampioen. En leek het er op dat alles dus voor niks geweest was.
Gesprekken tijdens de scheidsrechters bijeenkomsten gingen nadien vooral over hoe je als arbiter op de hoogte kunt zijn van het feit of spelers wel of niet mogen voetballen. Tegenwoordig is alles zo uit de computer te halen en kun je iemand blocken. Maar destijds moest je worden gebriefd. Letterlijk. En dat gebeurde niet altijd.
Vandaag de dag gaat alles anders. Tijden veranderen. Toch?
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. En de helft daarvan bij basketbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
