Ik krijg naar aanleiding van de bij deze column door mijn zoon en nieuwsfotograaf Justin gemaakte foto regelmatig vragen. Van voetballers, trainers, collega-scheidsrechters, maar ook van anderen. Waaronder vaste bezoekers van de website VoetbalRotterdam.nl. Om er in de toekomst meer van te voorkomen blik ik op een bijzondere ervaring in mijn loopbaan als arbiter terug.
In september 2015 floot ik in het stadion van BVO Excelsior de wedstrijd Suriprofs Legends tegen Maluku All Stars. Een goede doelenwedstrijd, die in het teken stond van een scholenproject in Suriname van de Stichting Suriprofs. Voor ruim 1250 betalende supporters en ruim honderd speciale gasten werd een wedstrijd georganiseerd, waar ik nog met veel plezier op terugkijk.
Ik werd door oud-prof en ex-international André Wasiman uitgenodigd. André was en is één van de drijvende krachten binnen de stichting. Samen met mijn toenmalige plaatsgenoten Jan Pennewaard en Stijn Brouwer uit Woerden en vierde official Manuel Uijttewaal uit Nieuwkoop had ik de taak om de oud-profs er vooral een voetbalfeest van te laten maken. En waar nodig de spelregels leidend te laten zijn. De match stond ook in het teken van de internationale actie ‘Voetballers tegen racisme’, waar onder andere Edgar Davids en Clarence Seedorf wereldwijd aandacht voor vragen.
De wedstrijd zelf verliep vlekkeloos, al probeerden met name de Molukse manschappen van aanvoerder Danny Landzaat de Surinaamse eenheid van captain Glenn Helder, die wat sterker voor de dag kwamen, af en toe met trucjes te ondermijnen.
Eén anekdote van vele uit deze wedstrijd, die in 6-3 eindigde voor de gastheren. Orlando Engelaar vroeg mij tijdens een korte spelonderbreking vanwege een wissel van een teamgenoot waarom ik hem enkele seizoenen geleden bij de wedstrijd tussen FC Twente en Vitesse twee gele kaarten en dus rood gaf. Vooral de tweede zinde hem nog steeds niet.
Toen ik hem antwoordde dat hij dit toch écht aan een andere arbiter moest vragen bleef hij – terwijl het spel zich vervolgde – enkele minuten lang verbaasd op me inpraten dat hij toch écht dacht dat ik die betreffende scheidsrechter van toen was. ,,Je hebt dezelfde kale kop. En die ogen. Dat loopje met die korte beentjes. En je fluit met dezelfde vastberadenheid en met hetzelfde gemak als toen.”
Ik wou dat dit ooit waar was geweest, haha. Maar zover ben ik nooit gekomen.
Een speciaal moment voor mij was het fotomoment na afloop van het laatste fluitsignaal bij deze wedstrijd, samen met mijn Molukse sportvrienden Ibecq en Belle Sihasale uit Leerdam, die speciaal voor deze match naar het Excelsior stadion waren gekomen. Ik had hen zo’n 25 jaar al niet meer gezien. Nu, vijfeneenhalf jaar later, hebben we nog steeds af en toe contact.
Binnenkort mag ik weer een benefietwedstrijd fluiten, maar dan in het de basketbalsport. Vooral het weerzien met bekenden doet me deugd. Ik kijk er naar uit.
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. En is na een blitzcarrière in het basketbal in de jaren tachtig, begin negentig, daar weer een paar seizoenen als scheids actief. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.